Ο Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος κάποτε θεωρούνταν το μέλλον του φιλελεύθερου πλουραλισμού και ο σωτήρας της Ευρώπης, βλέπει την πολιτική του επανάσταση να... καταρρέει.
Από την οικονομική επιδείνωση έως την αυξανόμενη αστυνομική βία και τη συνεργασία με την ακροδεξιά, η προεδρία του χαρακτηρίζεται πλέον από έντονη κριτική.
Το άρθρο του Guardian αναλύει τις αποτυχίες του Μακρόν, από τη διαχείριση της οικονομίας έως τις αντιδημοκρατικές πρακτικές, και περιγράφει τη διάψευση των προσδοκιών που τον συνόδευσαν όταν ανέλαβε την εξουσία το 2017.
Το πλήρες κείμενο εξετάζει σε βάθος τα αίτια της κρίσης του «Μακρονισμού» και τις επιπτώσεις του στη γαλλική κοινωνία, παρουσιάζοντας μια ενδελεχή εικόνα των προκλήσεων που αντιμετωπίζει η προεδρία του.
Ακολουθεί το άρθρο του Guardian που υπογράφει ο Oliver Haynes: Όταν ο Εμμανουέλ Μακρόν εξελέγη για πρώτη φορά την άνοιξη του 2017, μας είπαν ότι ήταν το μέλλον του φιλελεύθερου πλουραλισμού. Το BBC είπε ότι η νίκη του ήταν «μια απόρριψη του λαϊκιστικού, αντικαθεστωτικού κύματος» εκείνης της εποχής.
Ήταν «ο επόμενος ηγέτης της Ευρώπης» σύμφωνα με το εξώφυλλο του περιοδικού Time.
Ο Economist προχώρησε ακόμη περισσότερο. Το εξώφυλλό του ρωτούσε αν ήταν ο «σωτήρας της Ευρώπης» και δήλωνε ότι πραγματοποιούσε μια επανάσταση στη δημοκρατική πολιτική.
Επτά χρόνια αργότερα, και η «ειρηνική», «δημοκρατική» «επανάσταση» του Μακρόν βρίσκεται σε ερείπια, καθώς ο πρόεδρος αγωνίζεται να ξεπεράσει μια πολιτική κρίση που ο ίδιος δημιούργησε.
Τον Ιούνιο, προκήρυξε βουλευτικές εκλογές που ήταν περιττές, τις έχασε και αρνήθηκε να παραδεχτεί την ήττα του. Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, η Γαλλία πέρασε τη δεύτερη μεγαλύτερη περίοδο χωρίς κυβέρνηση στην πρόσφατη ιστορία της.
Η κυβέρνηση υπό την ηγεσία του Μισέλ Μπαρνιέ που προέκυψε κατάφερε να επιβιώσει για όσο διάστημα επιβίωσε μόνο χάρη σε μια συμφωνία με την ακροδεξιά, πριν καταρρεύσει μετά από μια ψήφο δυσπιστίας που διεξήχθη στις 4 Δεκεμβρίου. Παρόλο που ο Μακρόν όρισε τώρα τον Φρανσουά Μπαϊρού ως πρωθυπουργό, δεν είναι σαφές πώς αυτό λύνει το θεμελιώδες πρόβλημα ότι τόσο ο πρόεδρος όσο και η ατζέντα του είναι ευρέως μισητοί στη χώρα και αντιτίθενται ευρέως στο κοινοβούλιο.
Ο ισολογισμός του Μακρονισμού εξηγεί το αρνητικό του σερί.
Όταν ανέλαβε τα καθήκοντά του, το έλλειμμα της Γαλλίας ήταν 2,6% του ΑΕΠ, ενώ τον Οκτώβριο του 2024 ήταν στο 6,2%. Ποιοι ήταν οι δικαιούχοι αυτής της σπατάλης; Σίγουρα δεν είναι οι μαθητές των δημόσιων σχολείων και οι αγχωμένοι καθηγητές τους που πρέπει να δουλέψουν με τις μεγαλύτερες τάξεις στην Ευρώπη.
Ούτε είναι οι αυξανόμενοι αριθμοί ανθρώπων που ζουν σε «ιατρικές ερήμους», όπου δεν υπάρχει επαρκής πρόσβαση σε γιατρούς ή χειρουργούς.
Οι υπερπλούσιοι, ωστόσο, τα πήγαν πολύ καλά, με τις τέσσερις μεγαλύτερες περιουσίες στη Γαλλία να έχουν αυξηθεί κατά 87% από το 2020 σύμφωνα με την Oxfam. Τα Macronomics μοιάζουν με τα Trussonomics σε αργή κίνηση. Ήταν ένα πρόγραμμα μη χρηματοδοτούμενων φορολογικών μειώσεων για τους πλούσιους, το οποίο οι Μακρονιστές υπέθεσαν λανθασμένα ότι θα αύξανε την οικονομική δραστηριότητα και, επομένως, τη φορολογική εισπραξιμότητα.
Σύμφωνα με τον ίδιο τον γκουρού της οικονομίας του Μακρόν, «δεν ήταν κακή στρατηγική, αλλά δεν λειτούργησε».
Αν το οικονομικό του ιστορικό υπονομεύει την αφήγηση ότι ο Μακρόν ήταν ο υποψήφιος της καινοτομίας και των υγιών οικονομικών, το κοινωνικό και πολιτικό του ιστορικό αποδεικνύει ότι η επανάσταση του Μακρόν δεν ήταν ούτε ειρηνική, ούτε ιδιαίτερα δημοκρατική, και θέτει υπό αμφισβήτηση τους χαρακτηρισμούς «φιλελεύθερος» και «κεντρώος», που τόσο συχνά εφαρμόζονται στον Γάλλο πρόεδρο.
Η αστυνομική βία έχει επιδεινωθεί αισθητά επί Μακρόν, με τον αριθμό των σφαιρών που εκτοξεύονται και των ανθρώπων που σκοτώνονται από την αστυνομία να αυξάνεται όλο και ελαφρύτερα, και τον αριθμό των σφαιρών από καουτσούκ που εκτοξεύονται εναντίον πλήθους να εκτοξεύεται στα ύψη. Έχει επίσης συμβάλει στην εξομάλυνση της ακροδεξιάς, μιλώντας για τα θέματα που προτιμούν, χρησιμοποιώντας τη γλώσσα τους και ψηφίζοντας έναν μεταναστευτικό νόμο που η Μαρίν Λεπέν χαιρέτισε ως «ιδεολογική νίκη».
Συν τοις άλλοις, κυβέρνησε με έναν όλο και πιο αντιδημοκρατικό τρόπο, προωθώντας εξαιρετικά αντιλαϊκά μέτρα χρησιμοποιώντας το άρθρο 49.3 του Συντάγματος για να περάσει νόμους χωρίς κοινοβουλευτική ψηφοφορία και προσπαθώντας να αποκλείσει την αριστερή συμμαχία Νέο Λαϊκό Μέτωπο (NPF) από την κυβέρνηση, παρά το γεγονός ότι κέρδισε τις περισσότερες έδρες στις βουλευτικές εκλογές του καλοκαιριού.
Ο ακτιβιστής Ugo Palheta γράφει για τη διαδικασία φασιστικοποίησης της γαλλικής κοινωνίας, καθώς τμήματα των μέσων ενημέρωσης, της δημόσιας διοίκησης και της επιχειρηματικής ελίτ ριζοσπαστικοποιούνται προς τα δεξιά. Ο Μακρόν βοήθησε σημαντικά αυτή τη διαδικασία, με την ακροδεξιά να πετυχαίνει τα καλύτερα εκλογικά αποτελέσματα που έχει επιτύχει ποτέ αυτό το καλοκαίρι.
Πρόσφατα, ο Μακρόν έδωσε μάχη για να προσπαθήσει να κρατήσει στη Γαλλία την επιτυχία του Netflix Emily in Paris. Πρόκειται για μια εύστοχα παράλογη αναζήτηση. Η Emily in Paris, όπως και οι θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες, είναι μια φανταστική εικόνα της Γαλλίας που θέλει να κυβερνήσει ο Μακρόν και που σκόπευε να δημιουργήσει.
Αλλά το αρχετυπικό υποκείμενο της Γαλλίας του Μακρόν δεν είναι η Emily, η κάτοικος ενός startup έθνους που κατοικείται αποκλειστικά από πλούσιους και σέξι, αλλά μάλλον μοιάζει περισσότερο με τη Vanessa Langard, μια διαδηλώτρια με κίτρινα γιλέκα που συνάντησα πρόσφατα.
Η Langard ήταν διακοσμήτρια και αναγκάστηκε να πιάσει δεύτερη δουλειά για να μπορέσει να πληρώσει τη φροντίδα της γιαγιάς της. Η Langard πυροβολήθηκε στο πρόσωπο και τυφλώθηκε από σφαίρα από καουτσούκ σε διαδήλωση τον Δεκέμβριο του 2018. Όταν μιλήσαμε, ήταν αναστατωμένη και έκλαιγε με λυγμούς καθώς περιέγραφε την οργή της για την άρνηση του γαλλικού κράτους να την χαρακτηρίσει θύμα αστυνομικής βίας.
Η ζωή της Βανέσα μας δείχνει τις επιπτώσεις του Μακρονισμού σε μικρογραφία. Παγιδεύτηκε στην καταστολή των διαφωνιών του και τυφλώθηκε από τα όλο και πιο μιλιταριστικά όπλα που το κράτος αναπτύσσει εναντίον των πολιτών του.
Τώρα, 40 ετών, δεν μπορεί να εργαστεί και ζει με τα πενιχρά επιδόματα που καταβάλλονται στα άτομα με αναπηρία στη Γαλλία, μία από τις εκατοντάδες χιλιάδες που ωθήθηκαν στην επισφάλεια υπό τον Μακρόν.
Χρειάζεται περίθαλψη και έτσι βασίζεται σε ένα όλο και πιο επιβαρυμένο σύστημα υγείας που η κυβέρνηση θέλει να περικόψει περαιτέρω. Είναι μία από το 56% των Γάλλων που λένε ότι η ζωή τους έχει γίνει πιο δύσκολη λόγω των χαμηλών εισοδημάτων και των αυξανόμενων δαπανών, μία από το 85% των ανθρώπων που φοβούνται ότι ο επόμενος προϋπολογισμός θα επηρεάσει αρνητικά την οικονομική τους κατάσταση και μία από το 77% που αντιλαμβάνονται ότι αυτό είναι αποτέλεσμα πολιτικών αποφάσεων.
Ο Μακρόν έχει περισσότερα από δύο χρόνια μπροστά του μέχρι τις επόμενες εκλογές, αλλά δεν δείχνει σημάδια αλλαγής πορείας. Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, η Libération αποκάλυψε ότι υπήρξε μια σειρά μυστικών συναντήσεων μεταξύ των Μακρονιστών και των μελών του ακροδεξιού κόμματος Εθνικός Συναγερμός, τις οποίες μεσολάβησε ο στενός σύμβουλος του Μακρόν, Τιερί Σολέρ, συμβάλλοντας στην περαιτέρω εξομάλυνσή τους.
Ο Εντουάρ Φιλίπ, σύμμαχος του Μακρόν και δυνητικός διάδοχος, φέρεται να έχει πει στη Λεπέν ότι θέλει οι επόμενες εκλογές να είναι μια αναμέτρηση «σχεδίου εναντίον σχεδίου» χωρίς «ηθική κριτική».
Αυτό δεν είναι καλός οιωνός για τον φιλελευθερισμό, καθώς το «αγαπημένο παιδί» του υπέρ της ΕΕ έχει γίνει σαν τον βασιλιά Ληρ (King Lear), τυφλωμένος από τον ναρκισσισμό του και παραδίδοντας εσκεμμένα το βασίλειο σε μια καταστροφική δύναμη που ο ίδιος βοήθησε να δημιουργηθεί.
Ο Μακρόν προσφέρει ένα αντικειμενικό μάθημα για την εξάντληση του φιλελευθερισμού.
Όταν η μορφή και η εμφάνιση του φιλελευθερισμού παραμένει, αλλά το περιεχόμενο και οι αξίες του εκκενώνονται, αυτό που μένει είναι ένα κούφιο, εύθραυστο πράγμα.
Γίνεται ανίκανος να βελτιώσει τη ζωή οποιουδήποτε άλλου εκτός από τους πλούσιους, ανίκανος να ανταποκριθεί σε άβολα γεγονότα όπως τα απογοητευτικά εκλογικά αποτελέσματα, ανίκανος να διατυπώσει έστω και μια ηθική κριτική στην ακροδεξιά που προσπαθεί να τον σφετεριστεί και ανίκανος πολιτικά να σταματήσει την άνοδό του.
Ο Μακρονισμός απέτυχε.
