Μέσα από τη μουσική του, ο ράπερ ΛΕΞ είχε μιλήσει εμμέσως για θέματα ψυχικής υγείας -πχ. στο Ευτυχισμένες Ημέρες in C Minor με τον Beats Pliz ράπαρε για ένα αγόρι που είχε αρρωστοφοβία και την αντιμετώπιζε με φαρμακευτική αγωγή- όμως ποτέ δεν είχε μιλήσει... δημόσια σχετικά.
Αυτό αλλάζει τώρα, καθώς σε μία -έτσι κι αλλιώς εξαιρετικά σπάνια- μονοθεματική συνέντευξή του στο podcast Μικροπράγματα της LIFO που παρουσιάζει ο Άρης Δημοκίδης (στο ηχητικό ντοκιμαντέρ «Η σκληρή αλήθεια για τον ΛΕΞ») στέλνει ένα δυνατό μήνυμα εναντίον του στίγματος που ακολουθεί ακόμα τις ψυχικές ασθένειες, την ψυχοθεραπεία και τη φαρμακευτική αγωγή. Η παρέμβασή του είναι καίρια - και χρήσιμη.
Μιλώντας για την αγχώδη διαταραχή, λέει: «Έχω άγχος παραπάνω απ' το κανονικό. Φτάνει να σε επηρεάζει ακόμη και σε πρακτικά ζητήματα. Θεωρώ πως μπορείς να μη ζεις έτσι. Δηλαδή αυτό το πράγμα που το θεωρείς 'δεδομένο' στην καθημερινότητά σου, μπορεί να βελτιωθεί. Υπάρχουν τρόποι και υπάρχει και δουλειά που μπορεί να γίνει.»
Τονίζει πως αυτό το είδος άγχους -της αρρωστοφοβίας- σε ορισμένες φάσεις «είναι κόλαση», και εξηγεί πώς τον επηρέαζε και πώς αποφάσισε με τη βοήθεια και την προτροπή δικών του ανθρώπων να ζητήσει βοήθεια καθώς ένιωθε ότι δεν πήγαινε άλλο.
Κάνοντας ψυχοθεραπεία και παίρνοντας την κατάλληλη αγωγή τα πράγματα βελτιώθηκαν -αλλά η προσπάθεια συνεχίζεται. «Αυτό που μ' αρέσει να λέω σε όσους γνωρίζω και καταλαβαίνω πως βίωναν ό,τι κι εγώ είναι ότι, αν το πόδι σου πονάει κάτι θα πρέπει να κάνει. Αν πονάει το χέρι ή το κεφάλι σου κοιτάς να το αντιμετωπίσεις και να τα θεραπεύσεις. Έτσι είναι κι αυτά τα ζητήματα. Το ίδιο μπορείς να κάνεις και με ένα θέμα της ψυχικής σου υγείας.» Συμπληρώνει πως υπάρχουν διάφορες λύσεις, είτε φαρμακευτικές, είτε ψυχοθεραπευτικές, είτε ολιστικές: «Δεν υπάρχει μόνο ένας τρόπος, αλλά κάτι μπορείς να κάνεις. Πρέπει να το κοιτάξεις και να μην το αφήσεις να γίνει το "νορμάλ" σου κι η καθημερινότητά σου.»
Δεν είναι ταμπού
Όταν δημοφιλείς άνθρωποι μιλούν για τέτοια θέματα βοηθούν στην αποστιγματοποίηση της ψυχικής ασθένειας. Στην ερώτηση εάν η βελτίωση που βίωσε με την ψυχοθεραπεία και την αγωγή τον έκανε να θέλει να βοηθήσει κι άλλους που ταλαιπωρούνται κι ενδεχομένως φοβούνται το στίγμα της ψυχικής ασθένειας, ο ΛΕΞ λέει πως του αρέσει να μιλάει γι' αυτά καθώς θεωρεί πως δεν πρέπει να είναι «ζητήματα ταμπού».
Στη συνέχεια του podcast αφηγείται πώς αναγκάστηκε να ζητήσει βοήθεια και λέει πως θεωρεί ότι άργησε πολλά χρόνια, χωρίς λόγο, να το κάνει αυτό. «Άργησα να κάνω πράγματα [...] για να το βελτιώσω. Άργησα με την έννοια που έφτασα σε ένα σημείο που ήταν πλέον μονόδρομος. Και η κοπέλα μου με βοήθησε να καταλάβω ότι δεν πάει άλλο. Κι εγώ το καταλάβαινα αλλά με ώθησαν κι οι άνθρωποί μου.»
Ανάμεσα στα άλλα που λέει ο δημοφιλής καλλιτέχνης στο podcast «Η σκληρή αλήθεια για τον ΛΕΞ» περιλαμβάνεται μια ιστορία για φίλο του που είχε παρόμοιο θέμα, ενώ απαντά και στο αν με τη βελτίωση της ψυχικής του υγείας υπήρξε κίνδυνος να χάσει την έμπνευσή του. Απαντά ορθά-κοφτά: «Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Αυτές οι περιπτώσεις δεν έχουν γοητεία. Ξέρεις, οι περιπτώσεις του καταραμένου καλλιτέχνη και τέτοιες παπαριές... Δεν μιλάμε για κάτι τέτοιο. Είναι ένα απλά ένα φρένο στο να δουλέψεις καλύτερα. Όσο πηγή έμπνευσης μπορεί να είναι ένα στομαχικό πρόβλημα, τόσο μπορούν να σε εμπνεύσουν και αυτά. Δεν έχουν καμία γοητεία, κι άμα φύγουν μόνο καλύτερος θα είσαι».
Επιπλέον εξηγεί το ποια είναι η διαφορά -από καλλιτεχνικής άποψης- της δημιουργίας με και χωρίς τις ψυχικές ενοχλήσεις, τονίζοντας ότι η ευαισθησία και η ενσυναίσθηση δεν χάνονται με τη θεραπεία, - μόνο το άγχος.
*Ακούστε ολόκληρο το ηχητικό ντοκιμαντέρ:
Συμμετέχουν:
ΛΕΞ, Χάρις Αλεξίου, Γιάννης Οικονομίδης, Σπάρτακος, Angel Saft, Δημήτρης Μουγκός, M. Hulot, Αλέξανδρος Βούλγαρης (The Boy), Γιώργος Λέντζας
