Στις δυσκολίες που αντιμετώπισε στα παιδικά του χρόνια καθώς και στην καλλιτεχνική του διαδρομή αναφέρθηκε από καρδιάς ο Γιώργος Κωνσταντίνου...
«Είμαι σίγουρος ότι εάν δεν βρισκόμουν σήμερα στη σκηνή του θεάτρου, εάν δεν ζούσα γι’ αυτό, δεν θα ζούσα καθόλου. Δεν θα υπήρχα, ίσως να είχα φύγει κιόλας. Όταν πρόκειται να βγούμε στη σκηνή, εμείς την λέμε “κολυμπήθρα του Σιλωάμ”. Γιατί μπορεί να έρχομαι από εκεί που μένω ως εδώ, με την τραγική κίνηση, σήμερα ήμουν λίγο κρυωμένος και πονούσε λίγο το κεφάλι μου, βγαίνουμε όμως στη σκηνή και ξαφνικά είμαστε άλλοι άνθρωποι».
«Δυστυχώς έχει μια μεγάλη συννεφιά όλη η ιστορία της ζωής μου. Φυσικό είναι διότι πέρασα μέσα από κατοχές, από εμφυλίους και από μεγάλες δυστυχίες. Μια σκιά υπάρχει μέσα. Σαν ένας άνθρωπος που κάποια στιγμή αρρώστησε και τώρα είναι μια χαρά, έχει προχωρήσει αλλά αυτή η σκιά έχει μείνει μέσα του. Μπορώ να πω όμως ότι όλη αυτή η ζωή που πέρασα μού έδωσε μια δύναμη, με την έννοια ότι τα επόμενα χρόνια μπορούσα να αντέξω σε μεγάλες δυσκολίες», εξομολογήθηκε αρχικά ο δημοφιλής πρωταγωνιστής.
«Έβλεπε ο κόσμος τον Θανάση Βέγγο να τρέχει και… τον ήθελε να τρέχει, αυτό λάτρευε. Έβλεπε τον Χατζηχρήστο που έκανε όλα αυτά τα βλάχικα και τα πολύ ωραία, αυτό ήθελε. Εγώ δεν ήμουν έτσι, ήμουν τελείως διαφορετικός από ταινία σε ταινία. Γι’ αυτό το λόγο, επειδή τότε δεν ήμουν εμπορικός, στοιχείο, δεν ήθελαν άλλο να κάνουν ταινίες μαζί μου και έτσι βρέθηκα απ’ έξω», αποκάλυψε στη συνέχεια ο Γιώργος Κωνσταντίνου στο MEGA.
