Θέση εν όψει των επερχόμενων εκλογών στις ΗΠΑ παίρνει με δημοσίευμά του ο Economist, στο οποίο δηλώνει ότι υποστηρίζει την Κάμαλα Χάρις για πρόεδρο των ΗΠΑ, λέγοντας παράλληλα ότι μία δεύτερη θητεία του Ντόναλντ Τραμπ, θα έρθει με κινδύνους που δεν... είναι αποδεκτοί.
«Την επόμενη εβδομάδα δεκάδες εκατομμύρια Αμερικανοί θα ψηφίσουν τον Ντόναλντ Τραμπ. Κάποιοι θα το κάνουν από παράπονο, γιατί πιστεύουν ότι η Καμάλα Χάρις είναι μια ριζοσπαστική μαρξίστρια που θα καταστρέψει τη χώρα τους. Κάποιοι πυροδοτούνται από την εθνική υπερηφάνεια, επειδή ο κ. Τραμπ τους εμπνέει την πεποίθηση ότι, μαζί του στον Λευκό Οίκο, η Αμερική θα σταθεί στο ύψος της. Ωστόσο, ορισμένοι θα επιλέξουν ψύχραιμα να ψηφίσουν τον Τραμπ ως ένα προϋπολογισμένο ρίσκο», αναφέρει ο Economist.
«Αυτή η τελευταία ομάδα ψηφοφόρων μπορεί να μη βλέπει τον Τραμπ ως ένα άτομο με το οποίο θα ήθελαν να συναλλάσσονται, ούτε ως πρότυπο για τα παιδιά τους. Αλλά μάλλον πιστεύουν ότι όταν ήταν πρόεδρος έκανε περισσότερο καλό παρά κακό. Μπορεί επίσης να πιστεύουν ότι η αντίθεση προς αυτόν είναι υπερβολική. Κεντρική θέση σε αυτόν τον υπολογισμό είναι η ιδέα ότι τα χειρότερα ένστικτα του κ. Τραμπ θα περιορίζονταν: από το επιτελείο του, τη γραφειοκρατία, το Κογκρέσο και τα δικαστήρια. Αυτή η εφημερίδα βλέπει ότι αυτό το επιχείρημα προκαλεί ανεξήγητο εφησυχασμό. Η Αμερική μπορεί κάλλιστα να περάσει τέσσερα ακόμη χρόνια με πρόεδρο τον Τραμπ. Η χώρα μπορεί ακόμη και να ευδοκιμήσει. Αλλά οι ψηφοφόροι που ισχυρίζονται ότι είναι σκληροτράχηλοι παραβλέπουν τον κίνδυνο της προεδρίας Τραμπ. Κάνοντας τον κ. Τραμπ ηγέτη του ελεύθερου κόσμου, οι Αμερικανοί θα έπαιζαν στοίχημα με την οικονομία, το κράτος δικαίου και τη διεθνή ειρήνη. Δεν μπορούμε να ποσοτικοποιήσουμε την πιθανότητα ότι κάτι θα πάει άσχημα: κανείς δεν μπορεί. Αλλά πιστεύουμε ότι οι ψηφοφόροι που προσπαθούν να μειώσουν αυτή την πιθανότητα αυταπατώνται», προσθέτει η εφημερίδα.
«Κάποιοι θα το απορρίψουν αυτό ως συναγερμό. Είναι αλήθεια ότι οι χειρότεροι φόβοι μας για την πρώτη θητεία του κ. Τραμπ δεν επαληθεύτηκαν. Στο εσωτερικό, μείωσε τους φόρους και απελευθέρωσε την οικονομία, η οποία έχει αναπτυχθεί ταχύτερα από οποιονδήποτε από τους αντίστοιχους του πλούσιου κόσμου. Η κυβέρνησή του αξίζει τα εύσημα για τη χρηματοδότηση εμβολίων για τον Covid-19, ακόμα κι αν αρνήθηκε να παροτρύνει τους Αμερικανούς να εμβολιαστούν. Στο εξωτερικό, πρόβαλε δύναμη, μετατοπίζοντας τη συναίνεση προς μια συγκρουσιακή στάση για την Κίνα. Βοήθησε στη διαμεσολάβηση των συμφωνιών του Αβραάμ, οι οποίες επισημοποίησαν τις σχέσεις μεταξύ του Ισραήλ και ορισμένων από τους γείτονές του - μια ειρήνη που μέχρι στιγμής έχει επιβιώσει από έναν περιφερειακό πόλεμο. Προέτρεψε ορισμένους από τους συμμάχους της Αμερικής να αυξήσουν τις αμυντικές τους δαπάνες. Ακόμη και όταν ο κ. Τραμπ συμπεριφέρθηκε αποτρόπαια υποκινώντας μια επίθεση στο Καπιτώλιο για να προσπαθήσει να σταματήσει τη μεταβίβαση της εξουσίας στις 6 Ιανουαρίου 2021, οι θεσμοί της Αμερικής παρέμειναν σταθεροί», γράφει στο άρθρο του ο Economist.
Για να στηρίξει το γεγονός ότι δεν στηρίζει τον Τραμπ, ο Economist γράφει: «Εάν ο Economist απέτυχε να προβλέψει τόσα πολλά το 2016, γιατί να λάβετε υπόψη την προειδοποίησή μας τώρα; Η απάντηση είναι ότι σήμερα οι κίνδυνοι είναι μεγαλύτεροι. Και αυτό οφείλεται στο ότι οι πολιτικές του κ. Τραμπ είναι χειρότερες, ο κόσμος είναι πιο επικίνδυνος και πολλοί από τους νηφάλιους, υπεύθυνους ανθρώπους που έβαλαν χαλινάρι στα χειρότερα ένστικτά του κατά την πρώτη του θητεία έχουν αντικατασταθεί από αληθινούς πιστούς και οπαδούς».
Κλείνοντας το άρθρο ο Economist προσθέτει: «Οι καλοί πρόεδροι ενώνουν τη χώρα. Η πολιτική ιδιοφυΐα του κ. Τραμπ είναι να στρέφει τους ανθρώπους ο ένας εναντίον του άλλου. Μετά τον θάνατο του Τζορτζ Φλόιντ, πρότεινε στον στρατό να πυροβολήσει τους διαδηλωτές στα πόδια. Η ευημερία της Αμερικής εξαρτάται από την ιδέα ότι οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται δίκαια, ανεξάρτητα από την πολιτική τους. Ο Τραμπ έχει απειλήσει να στρέψει το Υπουργείο Δικαιοσύνης εναντίον των πολιτικών του εχθρών.
Αντίθετα από τον Τραμπ, η Καμάλα Χάρις υπερασπίζεται τη σταθερότητα. Είναι αλήθεια ότι είναι μια αυθόρμητα μηχανική πολιτικός. Δυσκολεύτηκε να πει στους ψηφοφόρους τι θέλει να κάνει με την εξουσία. Φαίνεται αναποφάσιστη και αβέβαιη. Ωστόσο, έχει εγκαταλείψει τις πιο αριστερές ιδέες των Δημοκρατικών και διεξάγει εκστρατεία κοντά στο κέντρο, πλαισιωμένη από τη Λιζ Τσένι και άλλους εξορίστους των Ρεπουμπλικανών.
Έχει συνηθισμένες ελλείψεις, καμία από αυτές δεν είναι αποτρεπτική. Ορισμένες από τις πολιτικές της είναι χειρότερες από τις πολιτικές του αντιπάλου της, για παράδειγμα η άποψή της για ρυθμίσεις και για περαιτέρω φορολόγηση της δημιουργίας πλούτου. Μερικά είναι απλώς λιγότερο κακά, για το εμπόριο και το έλλειμμα, ας πούμε. Αλλά μερικά, για το κλίμα και τις αμβλώσεις, είναι αναμφισβήτητα καλύτερα. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τη Χάρις να είναι μια αστρική πρόεδρος, αν και οι άνθρωποι μπορούν να σας εκπλήξουν. Αλλά δεν μπορείτε να φανταστείτε ότι θα φέρει μια καταστροφή.
Οι πρόεδροι δεν χρειάζεται να είναι άγιοι και ελπίζουμε ότι μια δεύτερη προεδρία Τραμπ θα αποφύγει την καταστροφή. Όμως ο κ. Τραμπ αποτελεί έναν απαράδεκτο κίνδυνο για την Αμερική και τον κόσμο. Αν ο Economist είχε ψηφοφορία, θα την κάναμε για τη Χάρις».
