Η αναρρίχηση ταχύτητας είναι ένα από τα νεότερα αθλήματα στους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά ίσως είναι ήδη το πιο... ανατριχιαστικό.
Το να σκαρφαλώνεις τοίχους πιο γρήγορα από τον Spider-Man μπορεί να προκαλέσει τραυματισμό στα άκρα των αθλητών, πράγμα που σημαίνει ότι οι περισσότεροι από αυτούς φτάνουν στον τερματισμό και μοιάζουν σαν τα χέρια τους να έχουν δώσει μάχη με τρίφτη τυριού.
«Καταστρέφεις συνεχώς τα δάχτυλα και τα γόνατά σου. Είναι αρκετά φρικιαστικό» λέει ο προπονητής αναρρίχησης ταχύτητας, Albert Ok. Οι αναρριχητές, που προσπαθούν να ανέβουν πάνω σε έναν τοίχο ύψους 49 μέτρων σε λιγότερο από 5 δευτερόλεπτα, χτυπούν τα γόνατά τους, τραυματίζουν τα δάχτυλά τους, ενώ σκαρφαλώνουν ξανά και ξανά την ίδια διαδρομή. Το παραμικρό λάθος βήμα σημαίνει γρατζουνιά, ξύσιμο ή άνοιγμα ενός μέρους του σώματος - και όταν αυτό συμβαίνει αναπόφευκτα, οι ορειβάτες πρέπει απλώς να συνεχίσουν να προχωρούν όσο πιο γρήγορα μπορούν.
«Συνήθως το δάχτυλο σκίζεται», δήλωσε ο προπονητής δύναμης και φυσικής κατάστασης της Team USA, Matt Maddison. Αυτό το ολυμπιακό αγώνισμα μπορεί να είναι ο ορισμός του επαναλαμβανόμενου στρες, γι' αυτό και ο Οκ συνιστά επίσης στους αθλητές του να παίρνουν λιδοκαΐνη, ένα αναισθητικό που δεν κυκλοφορεί στο φαρμακείο, για να αμβλύνουν τον οξύ πόνο.
Η Piper Kelly, μια 24χρονη Αμερικανίδα ορειβάτης ταχύτητας, εξασκείται σε αυτή τη διαδρομή εδώ και τουλάχιστον 10 χρόνια. Πρόσφατα χρησιμοποίησε τα ημερολόγια προπόνησής της για να υπολογίσει πόσες φορές έχει βάλει τα δάχτυλα των χεριών και των ποδιών της στις ίδιες μικροσκοπικές προεξοχές. «Θα υπολόγιζα ότι είναι κοντά στις 30.000 φορές», δήλωσε η Kelly.
Ο τεχνικός όρος για τη διαδρομή που επιλέγει ο κάθε αναρριχητής για να ανέβει στον τοίχο ταχύτητας ονομάζεται "βήτα" και καθορίζεται από την ικανότητα του κάθε αναρριχητή να κινείται κάθετα στον τοίχο. Μια διαδρομή απαιτεί από έναν αναρριχητή να σκαρφαλώσει τον τοίχο επανειλημμένα, βελτιώνοντας τους μηχανισμούς του και προσπαθώντας να βελτιώσει την τεχνική του στην πορεία. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο δεν υπάρχει τρόπος να γλιτώσεις από τα χτυπημένα και ματωμένα δάχτυλα και γόνατα. Μια λάθος κίνηση και ξαφνικά χτυπάς στον τοίχο με μεγάλη ταχύτητα.
«Μπορείς πραγματικά να το ακούσεις», λέει ο Maddison. Το αισθάνεσαι πραγματικά, επίσης. Η Kelly έφτασε εδώ στο Παρίσι αναρρώνοντας από μια «ρήξη τροχαλίας», όπου ο σύνδεσμος του δακτύλου σκίζεται εντελώς. Είναι ένας τραυματισμός που είναι τόσο συχνός στην αναρρίχηση ταχύτητας που έχει γίνει το αντίστοιχο του σχισμένου συνδέσμου του αγκώνα στο μπέιζμπολ.
Ένας από τους μαθητές του προπονητή Albert Ok είναι ο Sam Watson, ένας Αμερικανός που έκανε παγκόσμιο ρεκόρ 4,75 δευτερόλεπτα εδώ στο Παρίσι. Μια από τις υπερδυνάμεις του Watson, λέει ο Ok, είναι η ακρίβειά του, η οποία του επιτρέπει να πιάνει καθαρά τα πιασίματα. Του επιτρέπει επίσης να αποφεύγει τα είδη κοψιμάτων, πληγών και εκδορών που είναι τόσο συνηθισμένα για όλους τους άλλους.
