Η Φωτεινή Παπαλεωνιδοπούλου ήταν μόλις 10 χρονών όταν το πρόσωπό της έγινε ένα από τα σύμβολα των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 στην Αθήνα, καθώς έσβηνε.... τη φλόγα.
Είκοσι χρόνια μετά, η 30χρονη πλέον γυναίκα που μεγάλωσε στα παιδικά χωριά SOS, κάνει το διδακτορικό της στη μοριακή βιολογία στο Francis Crick Institute και μίλησε στην εκπομπή της ΕΡΤ «Επίλογος» για την εμπειρία της από τη στιγμή που έσβησε την Ολυμπιακή Φλόγα.
Πώς όμως επιλέχθηκε το 2004 και πως βίωσε αυτή την εμπειρία ως παιδί;
Η ίδια δήλωσε πως νιώθει πολύ τυχερή που επιλέχθηκε, ειδικά ενώ βρισκόταν σε πλήρη άγνοια, ούσα μόνο 10 χρονών και στην κατασκήνωση, την ώρα που το τηλέφωνο χτύπησε για να μεταφέρει τα χαρμόσυνα νέα. Ύστερα πέρασε από ένα κάστινγκ και όλα τα υπόλοιπα αποτελούν μια ευχάριστη ανάμνηση, αφού δεν στραβοπάτησε στις σκάλες, όπως είπε.
Παρά το άγχος που την είχε κυριεύσει, οι αθλήτριες Αιμιλία Τσουλφά και Σοφία Μπεκατώρου, την βοήθησαν να το κάνει στην άκρη και να ανέβει στη σκηνή, χαράζοντας ανεξίτηλα εκείνη τη μέρα στην παιδική αλλά και την ενήλικη πλέον μνήμη της Φωτεινής.
Η Φωτεινή δήλωσε πως οι πρόβες που είχαν προηγηθεί δεν αρκούσαν, και σίγουρα δεν την προετοίμασαν για αυτό που θα αντιμετώπιζε εκείνη τη στιγμή. Ένα κατάμεστο στάδιο, μεγάλες οθόνες που την προβάλλαν και στην τηλεόραση, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλο τον κόσμο.
Οι Ολυμπιακοί αγώνες του 2004, τα πρόσωπα, οι εικόνες, αναβιώνουν στη μνήμη τόσο της Φωτεινής, όσο και των υπόλοιπων Ελλήνων, καθώς όπως είπε «Επανέρχεται γιατί νομίζω σαν Έλληνες είμαστε πολύ περήφανοι για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και για αυτό το συζητάμε και μετά από 20 χρόνια».
Η Φωτεινή είδε για πρώτη φορά τον εαυτό της στην οθόνη να σβήνει την Ολυμπιακή φλόγα μέσα στη σχολική της τάξη, όταν ξεκίνησε η επόμενη σχολική χρονιά.
Η Φωτεινή, μιλώντας για τον εαυτό της αλλά και για την υπόλοιπη Ελλάδα, λέει πως η θύμηση και η εμπειρία των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 τη συγκινεί. Τη συγκινεί η μνήμη του έντονου συναισθήματος συλλογικότητας και χαράς που βίωσε, και θεωρεί πως όλοι και όλες βιώσανε κάτι αντίστοιχο. Συνέχισε λέγοντας: «Είτε οι άνθρωποι που οδηγούσανε στο δρόμο τα ταξί για να φέρνουνε τους προσκεκλημένους συναγωνιστές, είτε ως εθελοντές, και θεωρώ ότι τόνωσε πολύ την εθνική υπερηφάνεια και σίγουρα νιώθω συγκινημένη και πολύ χαρούμενη που ήμουνα κι εγώ μέρος αυτής της εμπειρίας. Εύχομαι να έχουμε κι άλλες τέτοιες εμπειρίες στο μέλλον και να εντυπωσιαζόμαστε από τα επιτεύγματά μας όλο και πιο πολύ, συλλογικά και ατομικά βέβαια».
