«Άμα θέλετε να μιλήσουμε για το μπούλινγκ, μπορώ να πω ότι από την δεκαετία του ’70 που βγήκα στη δουλειά μέχρι και σήμερα έχω φάει πάρα πολύ μπούλινγκ. “Πως μιλάς;”, “Πως ντύνεσαι;” αλλά “Πως τραγουδάς;” δεν το είπε ποτέ κανένας όμως. Εγώ προσπαθούσα όμως να τους πω το εξής. Η μόρφωση, παιδιά, δεν είναι το παν. Δηλαδή το να μπορείς να μιλάς ελεύθερα και ο άλλος να σε κρίνει, γιατί έβγαλα μόνο δημοτικό, δεν πιστεύω ότι αυτό αφορά τον κόσμο που σε ακούει να τραγουδάς».
«Εσύ μπορεί να μιλάς ωραία αλλά να μην ξέρεις να τραγουδάς. Το ίδιο και εσύ. Στεναχωριόμουν. Στεναχωριόμουν πάρα πολύ. Μπούλινγκ έκαναν και στο παιδί μου, όταν το έβγαλα στη δουλειά για να τραγουδήσει. Λέγανε τότε “η Όλια που δεν έχει φωνή” και τούτο και εκείνο. Όλα αυτά όμως δεν ήταν για την κόρη μου, ήταν για μένα. Δηλαδή χτυπάγανε εμένα με τον τρόπο που μιλάγανε για την κόρη μου».
«Γι’ αυτό και το παιδί μου σταμάτησε. Την έβαλα στη δουλειά μου, ξεκίνησε να μου κάνει μακιγιάζ, μετά να μου κάνει μαλλιά και τώρα το παιδί μου είναι μια χαρά. Έκανε και ένα ωραίο κοριτσάκι, μια κούκλα» συμπλήρωσε η Άντζελα Δημητρίου.
«Το διαχειριζόμουν πάντα με χαμόγελο, έλεγα “οκ λέτε για μένα, αλλά εγώ προχωράω, δεν έχετε κάτι άλλο να μου πειτε”. Ήμουν το εύκολο θύμα. Όταν πήγαινα να κοιμηθώ ελεγα “γιατί το κάνετε αυτο ρε παιδιά, πώς κοιμάστε;”»
.png)
