Ήταν κάποτε ένα εντυπωσιακό τηλεοπτικό προϊόν ορόσημο, αλλά επτά χρόνια μετά είναι ένα άχρηστο, άθελά του κωμικό μελόδραμα που αγγίζει τα όρια της εκμετάλλευσης. Πώς έγιναν τα πράγματα τόσο άσχημα; Ο λόγος για τη δημοφιλή σειρά του Netflix, The Crown...
Οι υπουργοί της κυβέρνησης το έχουν χαρακτηρίσει «κακόβουλη ανοησία και απόλυτο σκουπίδι». Διάφοροι κριτικοί το έχουν επικρίνει ως «ακατέργαστο εντυπωσιασμό». Η Lucy Mangan του Guardian το βρήκε τόσο βασανιστικό να το παρακολουθήσει την ώρα που έβαζε ένα αστέρι στην κριτική της, που ένιωθε σαν να είχε μια «εξωσωματική εμπειρία». Άλλοι κριτικοί το έχουν αποκαλέσει «αδέξιο και χαζό», «άσκοπο και λυπηρό», «απογοητευτό και πολύ όμορφα βαρετό».
Κάπως έτσι , το The Crown – αυτή η καθημερινή ιστορία των γαλαζοαίματων – έχει γίνει το πιο διχαστικό δράμα στην τηλεόραση. Ξεχάστε τα ναρκωτικά και τα όργια της σειράς Euphoria ή τον φρικτό μισογυνισμό του The Idol. Το πραγματικό σοκαριστικό στις οθόνες μας είναι μια οικογένεια δισεκατομμυριούχων toffs που κοιτάζουν πένθιμα έξω από τα παράθυρα του παλατιού και χειροκροτούν ευγενικά στους αγώνες πόλο, σχολιάζει ο Μichael Hogan στον Guardian.
Όταν το βασιλικό έπος του Peter Morgan κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στο Netflix το 2016, ήταν μια πλούσια παραγωγή και σε μεγάλο βαθμό χωρίς προβλήματα. Οι περισσότεροι θεατές δεν είχαν καμία ανάμνηση από τα μεταπολεμικά γεγονότα που διαδραματίζονται (ο πρώτος κύκλος κάλυπτε το 1947 έως το 1955 - όπως, εντελώς παλιές εποχές) ούτε έντονες απόψεις γύρω από αυτά. Οι άνθρωποι που πρωταγωνίστησαν σε εκείνα τα γεγονότα (Ουίνστον Τσόρτσιλ, Γουόλις Σίμπσον) είχαν πεθάνει εδώ και καιρό. Τα όποια επιχειρήματα περιορίζονταν στο αν οι ηθοποιοί έμοιαζαν αρκετά με τους συναδέλφους τους στην πραγματική ζωή. Ήταν εν μέρει μια σικ σαπουνόπερα, εν μέρει και ένα μάθημα ιστορίας που σάρωσε τα βραβεία Emmy και τις Χρυσές Σφαίρες.
Πλησιάζοντας όμως προς το παρόν, η σειρά προσεγγίζει την σύγχρονη εποχή, κάτι το οποίο αποτελεί ένα αυξανόμενο πρόβλημα. Οι περισσότεροι από τους χαρακτήρες που περνάνε πλέον από την οθόνη του Netflix ζουν και συμβουλεύονται τους δικηγόρους τους για όλα όσα βλέπουν στη σειρά. Οι θεατές έχουν πλέον έντονες αναμνήσεις και τις δικές τους απόψεις γύρω από τα γεγονότα. Όσο πιο κοντά το The Crown σέρνεται στο παρόν, τόσο πιο πολύ χάνεται η ιστορική απόσταση και τόσο πιο αμφιλεγόμενη γίνεται, σχολιάζει ο Guardian.
Υπήρχαν από νωρίς γκρίνιες για ιστορίες κερδοσκοπίας, όπως η επιθυμία της νεαρής πριγκίπισσας Μαργαρίτας να γίνει βασίλισσα ή η άρνηση του πρίγκιπα Φίλιππου να γονατίσει στη στέψη της συζύγου του. Ο πραγματικός Φίλιππος σκέφτηκε να μηνύσει το Netflix για την υποπλοκή της δεύτερης σεζόν που προκάλεσε αναστάτωση, όπου κατηγορήθηκε για το θάνατο της αδερφής του, πριγκίπισσας Σεσίλι, το 1937. Η αντίδραση είχε αυξηθεί από την τέταρτη σεζόν, που περιγράφηκε από τον Simon Jenkins του Guardian ως «ψευδή ιστορία… πραγματικότητα που καταστρατηγήθηκε ως προπαγάνδα και άνανδρη κατάχρηση καλλιτεχνικής άδειας». Τα ίδια τα μέλη της βασιλικής οικογένειας έμειναν χαρακτηριστικά κλειστά, αλλά ο βιογράφος του Charles, Jonathan Dimbleby, το αποκάλεσε «ανοησίες πάνω σε ξυλοπόδαρα» (nonsense on stilts).
Υπάρχει ένα επιχείρημα που λέει ότι το The Crown είναι απλώς ένας αποδιοπομπαίος τράγος για μια ευρύτερη αλλαγή νοοτροπιών. Λόγω της παρεμβατικής κάλυψης του από τον Τύπο, της υπερβολικής κοινής χρήσης συνεντεύξεων, γνωρίζουμε περισσότερα για τη βασιλική οικογένεια από ποτέ.
Είναι επομένως η παραγωγή του Netflix λιγότερη ευλαβική ως προς την κάλυψη των γεγνότων ή είναι ολόκληρη η σύγχρονη κουλτούρα μας έτσι;
Ο Peter Morgan χαρακτηρίστηκε «κακός» επειδή χρησιμοποίησε τον θάνατο της πεντάχρονης Λεονόρα Κνάτσμπουλ για να επισπεύσει ένα υπονοούμενο ειδύλλιο μεταξύ της μητέρας της Πένυ και του Δούκα του Εδιμβούργου. Χλευάστηκε ευρέως ως αηδιαστικό του EastEnders όταν ο Κάρολος οργίστηκε με τη μητέρα του: «Αν ήμασταν μια συνηθισμένη οικογένεια και οι κοινωνικές υπηρεσίες έρχονταν να μας επισκεφτούν, θα μας είχαν στείλει στην πρόνοια και εσάς στη φυλακή». Όλο και περισσότερο, ο φανταστικός διάλογος του The Crown ακούγεται σαν γενικό σενάριο, παρά το πώς θα μπορούσαν να μιλήσουν πραγματικά αυτοί οι άνθρωποι.
Σήμερα, η κάλυψη της σειράς έχει να κάνει περισσότερο με τον έλεγχο των γεγονότων παρά με την ψυχαγωγία στην οθόνη. Πολλοί κριτικοί φαίνονται μπερδεμένοι μεταξύ δράματος και ντοκιμαντέρ. Πώς τολμούσε ο Morgan να εμπλουτίσει ελαφρά τα γεγονότα για να τα κάνει πιο συναρπαστικά; Γιατί να εφεύρουμε διαλόγους της βασιλικής οικογένειας και να μην βασίζουμε το όλο θέμα γύρω από μια αξιοπρεπή σιωπή; Ας πάμε όλοι στο Netflix, κουνώντας πιρούνια και χαδιάρικες αρκούδες Paddington, γράφει δηκτικά ο Guardian.
Δυστυχώς, η αυξανόμενη διαμάχη συνέπεσε με την πτώση της ποιότητας της παράστασης από τον θρόνο της. Οι διάφορες αλλαγές στο καστ δεν βοήθησαν. Η σειρά διαδοχής από την Claire Foy έως την Olivia Colman έως την Imelda Staunton έχει φθίνουσες αποδόσεις. Η ενσάρκωση του πρίγκιπα Φίλιππου από τον Jonathan Pryce είναι μια σκιά της λεπτής φιγούρας που απεικονίζεται από τον Matt Smith και τον Tobias Menzies.
Η τελευταία σεζόν χωρίζεται σε δύο μέρη – τα τέσσερα πρώτα επεισόδια ήρθαν αυτή την εβδομάδα, τα τελευταία έξι ακολουθούν στις 14 Δεκεμβρίου – στα οποια κυριαρχεί ο πρόωρος θάνατος της Νταϊάνα, της Πριγκίπισσας της Ουαλίας. Το Netflix προσπάθησε να επισημάνει ότι η τραγωδία του Παρισιού του 1997 απεικονίζεται «λεπτεπίλεπτα», διαβεβαιώνοντας τους εμπειρογνώμονες ότι «η ακριβής στιγμή της πρόσκρουσης δεν θα προβληθεί». Ο Morgan είπε στο Variety: «Θεέ μου, δεν θα δείξουμε ποτέ τη συντριβή. Ποτέ.«, φανερά απογοητευμένος.
Όπως αναφέρει το δημοσίευμα, ήταν πολύ επικίνδυνο να απεικονίζει τη συντριβή στη σήραγγα Pont de l'Alma, η οποία μόνο ακούγεται. Παραδόξως, πλαισιώνεται από ιδιότροπες σκηνές ενός Παριζιάνου που σφυρίζει αμέριμνος έχοντας βγάλει τον σκύλο του βόλτα με φεγγάρι. Παρακαλεί το σκυλάκι να κάνει τη... δουλίτσα του όταν μια Mercedes περνάει γρήγορα, τα λάστιχα τσιρίζουν και ακούγεται μια ανατριχιαστική έκρηξη. Είναι μια παράξενη δημιουργική επιλογή, το λιγότερο.
Οι εμφανίσεις του φαντάσματος της Νταϊάνα αποτελούν ένα ακόμη σημείο «ανάφλεξης», το οποίο εγγυάται ότι θα προκαλέσει οργή στη Μέση Αγγλία. O Peter Morgan έχει αρνηθεί ότι τα μεταθανάτια cameo της, που τη δειχνει να μιλά με τον Κάρολο και τη Βασίλισσα από πέρα από τον τάφο, είναι αυστηρά φασματικά. «Ποτέ δεν το φανταζόμουν ως το φάντασμα της Νταϊάνα με την παραδοσιακή έννοια», είπε. «Ήταν εκείνη που συνέχιζε να ζει ζωντανά στο μυαλό αυτών που άφησε πίσω της». Όταν εμφανίζεται από τον τάφο, ανακοινώνει αληθινά τον εαυτό της με ένα «Ta-da!».
Και οι κριτικές για τον επίμαχο κύκλο συνεχίζονται. Η προαναγγελία του θανάτου της Νταϊάνα είναι ασαφής, αναφέρουν. Το φάντασμα του Dodi Fayed αναδύεται, πιθανώς ως μια χειρονομία για ίσες ευκαιρίες στη μετά θάνατον ζωή. Ενώ ο νεαρός Χάρι κλαίει απίστευτα για τον θάνατο της «Μαμάς», ο πρίγκιπας Γουίλιαμ απεικονίζεται να τριγυρίζει με αγωνία γύρω από τον Μπάλμοραλ ακούγοντας Radiohead. Η σειρά των επεισοδίων κλείνει με μια σκηνή τόσο ανόητη που είναι πιο πιθανό να κάνει τους θεατές να γελάσουν παρά να κλάψουν.
Ενόψει της παγκόσμιας κυκλοφορίας αυτής της εβδομάδας, η Team Crown ξεκίνησε ένα πρόμο δημοσιότητας σε μια προσπάθεια να κατευνάσει την αναπόφευκτη ανατροπή που θα δουν οι τηλεθεατές στις οθόνες τους.
Ο Peter Morgan στις συνεντεύξεις του φαίνεται μαγκωμένος και αμυντικός. Δεν είναι να απορείς - σχολιάζει ο Guardian - καθώς μιλάμε για μια παραγωγή εκατομμυρίων δολλαρίων ανά επεισόδιο.
Αυτό που ξεκίνησε να περιγράφει μια περίοδο κύρους για τη Βρετανία μοιάζει τώρα με μια άχρηστη τηλεταινία. Οι ανείπωτες ιστορίες και οι έξυπνες παράλληλες πλοκές παλαιότερων σειρών έχουν περάσει στο περιθώριο. Η βραδύκαυστη λεπτότητα έχει αντικατασταθεί με ένα πικάντικο μελόδραμα. Σε επτά χρόνια, το The Crown έχει μετατραπεί από ένα ανώτερο Αβαείο του Ντάουντον σε μια κουτσομπολίστικη ένοχη απόλαυση (σ.σ. guilty pleasure).
Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι η μυθοπλασία έχει κουράσει, εξακολουθεί να βρίσκεται στην κορυφή των τσαρτ με τις περισσότερες προβολές του Netflix. Θα συνεχίσουμε να το παρακολουθούμε αλλά δεν θα το θαυμάσουμε. Κάτι το οποίο μπορεί να ισχύει εξίσου και για τα συναισθήματά μας για τον ίδιο τον Οίκο του Ουίνδσορ, καταλήγει ο Michael Hogan.
