Σε κλίμα συγκίνησης πραγματοποιήθηκαν στη Φιλολογική Στέγη Πειραιώς τα εγκαίνια της έκθεσης του Πειραιώτη ζωγράφου Τάκη Βίνη που έφυγε πριν ένα χρόνο από... τη ζωή.
Μέσα στην κατάμεστη αίθουσα της φιλόξενης φιλολογικής Στέγης υπήρχε έντονο κλίμα συγκίνησης για το έργο του καλλιτέχνη που παρουσιάστηκε πρώτη φορά στον Πειραιά (εν ζωή είχαν γίνει αρκετές εκθέσεις του στην Αθήνα).
Για τον καλλιτέχνη, ζωγράφο εικαστικό, γελοιογράφο, γλύπτη μίλησε η αδερφή του Δήμητρα Βήνη και φίλοι του.
Η γελοιογραφία ήταν η πρώτη συγκροτημένη απόπειρα τέχνης από την σχολική του ηλικία. Στην εφηβεία του καταπιάστηκε με το χρώμα και επειδή η ζωγραφική ήταν ακριβό χόμπι εκείνη την εποχή, άρχισε να ζωγραφίζει σε παλιά ξύλα, κόντρα πλακέ και άλλες επιφάνειες ενώ πειραματιζόταν διαρκώς με το χρώμα σε σκόνη και τις αναμείξεις του.
Τα πρώτα του έργα ήταν τοπία ωστόσο πολύ γρήγορα πέρασε σε θέματα πιο εσωτερικά. Ήταν η εποχή που είχε κυκλοφορήσει ο Σταυρός του Νότου σε ποίηση Καββαδία και γοητευμένος από τα τραγούδια και τη μουσική έπαιζε ατέλειωτες ώρες με την κιθάρα του ενώ σχημάτιζε μέσα του τα ονειρικά τοπία των ταξιδιών του.
Το ταξίδι ήταν η πρώτη και τελευταία του αγάπη. Το ταξίδι σε άγνωστες θάλασσες ήταν το δικό του, το κυρίαρχο ονειρικό ταξίδι. Κάποτε σαν άλλαζε μοτίβο έπιανε το άλογο, την άλλη μεγάλη του αγάπη, το άλογο με τον Δον Κιχώτη κεντρικό του ήρωα. Προτίμησε τα ΤΕΙ γραφιστικής γιατί τότε το 1986 το επάγγελμα ήταν πιο σημαντικό για την επιβίωση και άνοιξε γρήγορα το δικό του ατελιέ στη Ν Ιωνία.
Δημιούργησε μια πολύ μεγάλη γκάμα έργων από θεατρικές αφίσες, εικονογραφημένα παραμύθια που εκδόθηκαν, χειροτεχνίες, βιβλία και γλυπτά όπως το μνημείο του Θεόφιλου στην Πετρούπολη. Παρά τις ατέλειωτες ώρες εργασίας του δεν εγκατέλειπε ποτέ την ζωγραφική. Ο Δον Κιχώτης έγινε το αγαπημένο του σύμβολο του μαχητή της προσωπικής ελευθερίας για έναν κόσμο ιδανικό. Το άλογο ήταν σύμβολο της φυγής όπως και η βάρκα.
Τα ταξίδια του ξεδιπλώνουν τις φάσεις της ψυχικής του ζωής από την εφηβεία του μέχρι το τέλος. Ξεκινάει με πειρατικά πλοία συναντιέται με τις σειρήνες ώσπου ο ναυτικός του τελικού σταδίου αντικρίζει έναν σταυρό κι ο καβαλάρης στο τέλος ξεπεζεύει έχοντας πλέον συντροφιά έναν υπομονετικό γαϊδαράκο.
Οι ήρωες του ήταν αυτοί που δεν δικαιώθηκαν, επαναστάτες που πλήρωσαν με τη ζωή τους την πίστη στο ιδανικό τους όπως ο Λούης Τίκας, οι Σακκο και Βανζετι , ο Ομηρικός Θερσίτης αντι-ήρωας που τόλμησε να προσβάλλει τον Αγαμέμνονα. Ο Πειραιάς, η πόλη που τον πλήγωνε και τον τροφοδοτούσε διαρκώς με παραστάσεις, ξεδιπλώνεται στα έργα του μέσα από την εργατική τάξη αλλά και τις «Ιστορίες του λιμανιού».
Η οργανωμένη πάλη των απεργών μπροστά στο πλοίο είναι από τους εμβληματικούς πίνακες που εκτέθηκαν στην έκθεση ζωγραφικής στην ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος το 2014 όπως κι ο λιμενεργάτης που κοιτάζει μπροστά αφήνοντας πίσω του όλες τις παραπλανητικές παγίδες της πόλης ,πόρνες και απατεώνες. Δυστυχώς «ο λιμενεργάτης» το έργο αυτό των 2,5 μέτρων κλάπηκε μαζί με άλλα από έναν «φίλο» του.
Ζωγραφίζει σκληρές εικόνες καταπίεσης με συναισθήματα οργής για τους κατακτητές .Οι ινδιάνοι και η εξαπάτηση τους από τους Ισπανούς κονκισταδορες ξαναζωντανεύουν στους πίνακες του. Η γυναίκα, τα πειρατικά ταξίδια, οι κατατρεγμένοι και η πολιτική γελοιογραφία κυριαρχούν στο έργο του. Εμβληματικό μεταξύ αυτών το σκίτσο για τις πυρκαγιές στην Εύβοια του 2021 που έγινε viral στο διαδίκτυο .
Παρ΄’ όλο που το έργο του ήταν μεγάλο και ιδιαίτερο, δεν αναζήτησε ποτέ την προβολή του και την εμπορική του εκμετάλλευση.
Ο Τάκης Βίνης δεν ζωγράφιζε πίνακες για σαλόνια.
Δημιουργούσε, βγάζοντας της ψυχή του μέσα από τα έργα του. Στην χτεσινή παρουσίαση, πιστοί στο πνεύμα και στην ευαισθησία του, το ζητούμενο ήταν να εμπνεύσει ψυχές με την ίδια φλόγα και λαχτάρας για τη δική τους αναζήτηση.
Την εκδήλωση πλαισίωσε μουσική εκδήλωση από τον Νίκο Ζηλάκο κιθάρα και την Αποστόλου-Βήνη Ναταλία τραγούδι, σε ποίηση Ν.Καββαδία, Μ.Ελευθερίου κ.α ενώ μεταξύ των παρευρισκόμενων ήταν σημαντικοί σύγχρονοι Πειραιώτες ζωγράφοι.
