Ο άνθρωπος που ποτέ δεν συμβιβάστηκε με την ήττα, με ορκισμένους φίλους και ορκισμένους εχθρούς, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη πριν από 78 χρόνια (26 Φεβρουαρίου 1945) με την οικογένεια του να έχει καταγωγή από τη Γευγελή και τον ίδιο από μικρό να κολλά το μικρόβιο του μπάσκετ ξεκινώντας από τις ακαδημίες του Άρη.
Είχε στο ενεργητικό του 12 πρωταθλήματα Ελλάδας και 6 κύπελλα, ενώ συνέδεσε την καριέρα του με τον μεγάλο Άρη και τον Ολυμπιακό όπου κατέγραψε τις μεγαλύτερες επιτυχίες. Ακολούθως κάθισε στον πάγκο της ΑΕΚ ενώ είχε και δύο περάσματα από τον πάγκο της Εθνικής Ομάδας.
Βρέθηκε επίσης 6 φορές στο final four της Ευρωλίγκα. Τις πρώτες 3 φορές με τον Άρη επί 3 συνεχόμενα χρόνια (1988, 1989, 1990) δεν κατάφερε να προκριθεί στον τελικό, ενώ το κατάφερε τις επόμενες 3 φορές (το 1994 και το 1995 με τον Ολυμπιακό και το 1998 με την ΑΕΚ), γνωρίζοντας όμως και τις 3 φορές την ήττα στον τελικό, με αυτόν του Τελ Αβίβ να τον «στοιχειώνει» για πάντα.
Ο άνθρωπος που λατρεύτηκε όσο λίγοι σε Άρη και Ολυμπιακό. Με τις εκρήξεις του, τα γούρια του, τα τσιγάρα του, το ασύγκριτο ταπεραμέντο που τον διέκρινε, τα μπινελίκια του στα τάιμ άουτ που έχουν γράψει ιστορία. Μάλιστα, μια φορά πήρε στο ΣΕΦ το μικρόφωνο και τα… έχωσε στον κόσμο: «Μην βρίζετε γαμ.. το στανιό μου»… Ποιος ξεχνάει το μυθικό σύνθημα των οπαδών του Ολυμπιακού; «Ποτέ μην έρθει η στιγμή να αφήσεις το λιμάνι, θα σε αγαπάμε μια ζωή Ιωαννίδη Γιάννη».
Ο «ξανθός» υπήρξε εκρηκτικός στην καριέρα του αρχικά ως παίκτης και στη συνέχεια ως προπονητής. Ήταν ιδιόρρυθμος, δυναμικός, ισχυρογνώμων, έντονα πιεστικός προς τους παίκτες του, ακόμα και προσβλητικός πολλές φορές, νευρικός, ωμός, ακόμα και… σουρεαλιστικός. Το 1994 σε έναν αγώνα του Ολυμπιακού με την Μπενετόν είχε εκτοξεύσει ένα μπουκάλι προς τον Γιώργο Σιγάλα, ο οποίος ήταν ένας τους παίκτες στον οποίο συχνά ξεσπούσε. Σίγουρα τον λες τεράστιο προπονητή και αν δεν τον πεις εσύ, το λένε οι τίτλοι του, ενώ δημιούργησε δύο μεγάλες δυναστείες, αυτές του Αρη και του Ολυμπιακού.
Δεν δεχόταν κανένα εμπόδιο στο δρόμο του. Έκανε τα πάντα για να οδηγήσει τις ομάδες του στην επιτυχία. Μια κλασική του κίνηση όταν εκνευριζόταν ήταν να βγάλει το σακάκι του. Μάλιστα σε ένα ντέρμπι του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκού έπειτα από ένα κερδισμένο φάουλ των Πρασίνων, έβγαλε το σακάκι του εκνευρισμένος, μπήκε στον αγωνιστικό χώρο και το πέταξε στον διαιτητή Τσανίδη, ο οποίος τον χρέωσε με τεχνική ποινή…
Αν και βαθιά θρησκευόμενος, συνήθιζε να βρίζει… Παναγίες κατά τη διάρκεια των τάιμ άουτ (και όχι μόνο) με τους παίκτες του να μην τολμούν να τον κοιτάξουν στα μάτια…
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο «ξανθός» ήταν και ιδιαίτερα προληπτικός. Αμέτρητες ιστορίες με… μαύρες γάτες, σκάλες και άλλες παραξενιές του, καθώς προσπαθούσε να τηρήσει όλα τα γούρια πριν απ’ τους αγώνες. Ο αστικός μύθος λέει ότι στο Final 4 της Γάνδης τήρησε όλα τα γούρια. Κράτησε μακριά τους δημοσιογράφους, τους φιλάθλους και κάθε τι που τον ενοχλούσε. Του διέφυγε όμως το οικόσημο του ξενοδοχείου που φιλοξενούσε τον Άρη, το οποίο ήταν μια μαύρη γάτα! Εκεί απέδωσε την ήττα απ’ την ομάδα του Μιλάνου στον ημιτελικό…
Αμέτρητες οι ατάκες του. Μάλιστα, οι περισσότερες ξεκινούσαν κάπως έτσι: «Στη ζωή…». Όπως και οι τίτλοι του, έτσι και οι δηλώσεις του Γιάννη Ιωαννίδη που άφησαν ιστορία ήταν πραγματικά αναρίθμητες! «Τα λίγα λόγια ζάχαρη, και τα καθόλου μέλι», η αγαπημένη του.
Ας θυμηθούμε μερικές:
• «Τι να μας πει τώρα ο Ομπράντοβιτς; Κοιμήθηκε ο Θεός και πήρε αυτό το Κύπελλο. Αυτά δεν γίνονται ούτε στο σινεμά, αλλά όταν σκηνοθετεί ο Θεός δεν μπορεί να αλλάξεις το σενάριο» (αναφερόμενος στο χαμένο τελικό του Ολυμπιακού στο Τελ Αβίβ το 1994)
• «Αφήστε τους Ρώσους να λένε… Ρωτήστε τους τι κάνανε το προηγούμενο βράδυ! Η νύχτα της Αθήνας είναι πολύ γλυκιά και βρίσκεις ότι επιθυμείς» (απαντώντας στις φήμες για τα… χαλασμένα νερά που έστειλαν πέντε παίκτες της ΤΣΣΚΑ στο νοσοκομείο με στομαχικές διαταραχές το 1995)
• «Να βράσω τα πτυχία και τις θεωρίες μου. Δε γίνεται να με παίζει ζώνη και να χάνω!» (1996, μετά την ήττα από τον Παναθηναϊκό του Μπόζινταρ Μάλκοβιτς στον δεύτερο τελικό των πλέι οφ)
• «Δείτε τον Ολυμπιακό και την Μπένετον. Παίζουν ακριβώς τα ίδια συστήματα που χρησιμοποιεί και η Εθνική Γιουγκοσλαβίας. Μόνο όποιος έχει καταρράκτη στα μάτια δεν μπορεί να το διαπιστώσει» (1998, όταν ήταν προπονητής στην ΑΕΚ)
• «Το μπάσκετ εξουσιάζεται από τη σερβική μαφία» (Μάρτιος 1996)
• «Όντως ο Παναθηναϊκός παρουσιάζεται πολύ ενισχυμένος και ίσως είναι το φαβορί για τον τίτλο. Πήρε άλλωστε και έναν προπονητή (σ.σ. Ομπράντοβιτς) με αναμφισβήτητες ικανότητες και εμπειρία» (Σεπτέμβριος 1999, στη δεύτερη θητεία του στον Ολυμπιακό)
• «Αυτά τα παιδιά από 18 χρόνων μυήθηκαν στο να νικούν και να παίρνουν πρωταθλήματα. Είχα πει λοιπόν να μην υποτιμούν κάποιοι την καρδιά του πρωταθλητή, αφού οι παίκτες μου από μικροί κολυμπούν στα βαθιά και τα καταφέρνουν» (1996, μετά το 73-38 επί του Παναθηναϊκού)
• «Όσοι ασχολούνται με το μπάσκετ θα έπρεπε να πληρώνουν έναν ειδικό φόρο, το… Γκαλόσημο» (μιλώντας για το Νίκο Γκάλη)
• «Σήμερα και οι τυφλοί είδαν τι έγινε» (1998, μετά την ήττα της ΑΕΚ από τον αποδεκατισμένο Άρη στον τελικό κυπέλλου)
• «Είχα μια εμμονή με τον Διαμαντίδη, τον πήρα στην Εθνική, ενώ δεν είχε ακόμη καθιερωθεί ως βασικός στον Ηρακλή. Κάποιοι τότε μου έλεγαν ”Το κάνεις γιατί αγωνίζεται σε ομάδα της Θεσσαλονίκης” και τους απάντησα ότι ”εγώ αβάντες δεν κάνω σε κανέναν, περιμένετε και θα δείτε”. Ήμουν σίγουρος. Έκανε 15 δουλειές στο γήπεδο, σκοτώνεται για το σύνολο… Πώς να μην εμπιστευτείς τέτοιον παίκτη; Είναι ντροπαλός, σου μιλάει με σεβασμό και στο γήπεδο είναι σκυλί. Παίκτης πρότυπο».
• «Εγώ πιστεύω ότι ο Διαμαντίδης μπορούσε να παίξει στο ΝΒΑ. Όταν ήμουν στην Εθνική με ρώτησε που να πάει. Του απάντησα ότι είναι ο καλύτερος και δεν έχει να φοβηθεί τίποτε. Εκείνη την εποχή, βέβαια, πιο οργανωμένη ομάδα ήταν ο Παναθηναϊκός και του είπα να πάει εκεί».
• «Εγώ δεν μπορώ να ρυθμίσω το χέρι του!» (1988, αναφερόμενος στον Σούμποτιτς μετά την ήττα του Άρη στον ημιτελικό του φάιναλ φορ από την Τρέισερ Μιλάνο)
• «Τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι» (1994, απαντώντας στον Κώστα Πολίτη, ο οποίος κατά την κοινή συνέντευξη Τύπου των τεσσάρων προπονητών στο φάιναλ φορ του Τελ Αβίβ είπε ότι «είθισται ο ηττημένος να συγχαίρει τον νικητή και εγώ μετά τον αγώνα θα περιμένω τον Γιάννη να μου δώσει το χέρι του»)
• «Του ανήκει το μεγαλύτερο μερίδιο της πίτας του ελληνικού μπάσκετ και των επιτυχιών του. Είχα τη χαρά να συνεργασθώ για δέκα χρόνια μαζί του. Δεν του αρμόζει τέτοιο τέλος. Όπως οι Φασούλας, Γιαννάκης και Χριστοδούλου, έτσι και ο Νίκος Γκάλης έχει πράξει τα μέγιστα για την πρόοδο του ελληνικού μπάσκετ» (μιλώντας για το άδοξο φινάλε στην καριέρα του «γκάνγκστερ»).
Ας θυμηθούμε όμως και μερικές από στιγμές του Γιάννη Ιωαννίδη μέσα από τα παλιά βίντεο που κάνουν θραύση στο διαδίκτυο:
.png)
