«Έχει υποπέσει στην αντίληψή μας ότι πόρνες ενδέχεται να δραστηριοποιούνται γύρω από το κτήριο σε διάφορα εστιατόρια ή μπαρ, συμπεριλαμβανομένου του ισόγειου μπαρ σαμπάνιας και στρειδιών» έγραφε. «Παρακαλούμε να αναφέρετε ύποπτη συμπεριφορά στον προϊστάμενό σας, αν γίνετε μάρτυρας οτιδήποτε ασυνήθιστου».
Η Latham έκανε κοπάνα για το υπόλοιπο της ημέρας για να επιδοθεί σε ένα «σαφάρι με πόρνες». Το email είχε προκαλέσει δύο πράγματα μέσα της: την περιέργεια για αυτές τις «ασυνήθιστες» κυρίες και την οργή για τον εργοδότη της, τα οποία οδήγησαν στα νέα της απομνημονεύματα, Dear Mr Andrews.
«Υπήρχε τόση υποκρισία»
Αυτό λέει η ίδια, για την εποχή της στο πολυκατάστημα. «Υπέθεταν ότι φιλοδοξούσαμε να εργαζόμαστε για το πολυτελές λιανεμπόριο τους, αλλά κανένας από τους εργαζόμενους δεν μπορούσε ποτέ να αντέξει οικονομικά με τους μισθούς που μας έδιναν, εκτός αν ασχολείτο και με σεξουαλική εργασία παράλληλα».
Εκτός από τα πολυτελή καταστήματα με τα μπαρ που είναι προφανές περιβάλλον για τους εργαζόμενους στο σεξ, η Latham υποψιάζεται επίσης ότι υπάρχει επικάλυψη του sugar dating – ο όρος αφορά τις συμφωνίες μεταξύ νεότερων γυναικών (sugar babies) και μεγαλύτερων ανδρών (sugar daddies) που έρχονται με δώρα και «επιδόματα» – λόγω του μεγάλου αριθμού ανδρών που είδε εκεί, να «λυγίζουν τις πιστωτικές τους κάρτες για τα νεότερα ραντεβού τους».
Το sugar dating είναι κάτι που η Latham είχε δοκιμάσει η ίδια για μερικά χρόνια, προτού συνειδητοποιήσει ότι θα προτιμούσε να εργάζεται ως συνοδός και να πληρώνεται δίκαια.
View this post on Instagram
Στην προσωπική της ζωή, ερωτεύεται πάντα «άφραγκους μαρξιστές»
Το βιβλίο της «Dear Mr Andrews» καταγράφει αυτό το ταξίδι σε πειραματική μορφή. Τα σχέδια της Latham, που θυμίζουν την καλλιτέχνιδα Tracey Emin, είναι διάσπαρτα παντού, αλλά η ίδια η Latham «είναι ένας λευκός καμβάς, που μας ρίχνει με αλεξίπτωτο σε τόπους άγνωστους» όπως γράφει η Jenny Valentish στην The Guardian.
Η Latham είναι μια καλλιτέχνις με έδρα το Λονδίνο, της οποίας τα καλλιτεχνικά βίντεο παρουσιάζονται σε διάφορα ευρωπαϊκά φεστιβάλ. Στην προσωπική της ζωή, ερωτεύεται πάντα «άφραγκους μαρξιστές» όπως η ίδια λέει.
Από τότε που η αυστραλιανή συγγραφέας Holly Hill δημοσίευσε το μπεστ σέλερ «Sugarbabe», το 2008, σχετικά με την ανάρτηση αγγελίας για την εύρεση ενός ηλικιωμένου ευεργέτη που προσφέρει «γενναιόδωρο εβδομαδιαίο επίδομα», οι sugar babes και οι sugar daddies έχουν διεισδύσει στην κυρίαρχη ορολογία.
Υπάρχει ένα ακμάζον υποείδος ερωτικής λογοτεχνίας και podcasts όπως το «Sugar Daddy Formula» και το «Sugar Baby Confessionals». Ιστοσελίδες όπως το «Let’s Talk Sugar» και το «Sugar Daddy Sites» που προσφέρουν συμβουλές και καθοδήγηση, ενώ οι ταμπλόιντ εφημερίδες δημοσιεύουν τακτικά ιστορίες με «λαμπερά μωρά και τρόπο ζωής πέντε αστέρων».
Και όροι όπως το «high-value dating» και η «υπεργαμία» είχαν εκατοντάδες εκατομμύρια προβολές στο TikTok, περιγράφοντας λεπτομερώς τις τακτικές για τις γυναίκες να γνωρίσουν άνδρες «υψηλής αξίας» – δηλαδή, εκείνους με χρήματα.
View this post on Instagram
«Η γνωριμία με τη ζάχαρη»
Το κύμα του ενδιαφέροντος από τότε που η Latham δοκίμασε για πρώτη φορά «τη γνωριμία με τη ζάχαρη» το 2015 σημαίνει ότι η σκηνή έχει φτάσει σε σημείο κορεσμού. «Έχω ακούσει ότι υπάρχουν 25 γυναίκες για κάθε άντρα» λέει. «Όταν υπάρχουν περισσότερες προσφορές, υπάρχει μεγαλύτερος ανταγωνισμός και άνθρωποι που προσπαθούν να σε παζαρέψουν στις τιμές, λέγοντας: «Η προηγούμενη κοπέλα μου έκανε αυτό», κάτι που δεν μπορείς να επαληθεύσεις. Το τελευταίο μου ραντεβού ήταν με έναν άντρα που προσπαθούσε να ζητήσει στοματικό σεξ τύπου try-before-you-buy στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου του».
Η Latham βρίσκει τη γλώσσα του sugar dating – «περιποίηση», «σπόνσορας», «αμοιβαία επωφελείς σχέσεις» – βαθιά ανειλικρινή.
«Υπάρχουν όλα αυτά τα κωδικοποιημένα πράγματα όπως «δεν θέλω επαγγελματία», που σημαίνει ότι δεν θέλουν να είσαι εργαζόμενη στο σεξ, θέλουν απλώς να σε πληρώνουν για σεξ» λέει.
«Μια φαντασίωση, δηλαδή, ότι πρόκειται για παλιομοδίτικο ιπποτισμό».
Η Latham ξεκαθαρίζει ότι δεν περιφρονεί τις γυναίκες που θέλουν να γίνουν sugar babies. «Απλώς με ενοχλεί το γεγονός ότι η κοινωνία εξυμνεί τις γυναίκες που αποκτούν πλούσιο φίλο, αλλά μιλάει υποτιμητικά για τις πόρνες επειδή είναι αλλόκοτες» λέει.
«Οι “εφαρμογές ζάχαρης” υπάρχουν σε αυτή τη γκρίζα ζώνη, λέγοντας ότι δεν υποστηρίζουν τις χρηματικές συναλλαγές, είναι απλώς μια ιστοσελίδα γνωριμιών για ανθρώπους που θέλουν να βρουν έναν επιτυχημένο άνδρα ή ένα λαμπρό νέο. Δεν θέλουν να συνδεθούν με τη βιομηχανία ενηλίκων. Την ίδια στιγμή που λένε ότι μπορείς να κερδίζεις 2.000 δολάρια το μήνα από αυτό».
Εν τω μεταξύ, η βρετανική έρευνα National Student Money του 2022 διαπίστωσε ότι το 3% των φοιτητών είχε κάνει sex work και το 8% θα το σκεφτόταν σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης σε μετρητά.
View this post on Instagram
Ο υπαρκτός καπιταλισμός του σεξ
Η συνοδεία είναι μια ασφαλέστερη και απλούστερη επιλογή, αποφάσισε η Latham. «Απλώς δεν μου αρέσει η ιδέα να μην μπορώ να λειτουργήσω ως επιχείρηση» λέει.
«Στην αρχαία Ελλάδα, οι πόρνες είχαν συντεχνίες. Ήταν γυναίκες επιχειρηματίες με το δικό τους δικαίωμα. Με τη συνοδεία, μπορώ να ελέγξω τα προφίλ άλλων ανθρώπων και να δω τι χρεώνουν οι άλλοι. Υπάρχει ένα σύστημα αμφίδρομης αξιολόγησης, οπότε μπορώ να δω αν κάποιος πελάτης είχε κακή κριτική από κάποιον και μπορώ να ζητήσω προκαταβολή» λέει η Latham και παραθέτει ένα σύνθημα που είδε κάποτε, σε μια απεργία για την εργασία στο σεξ, στη διάρκεια μιας πορείας στο Λονδίνο: «Γάμα την πατριαρχία, αλλά όχι δωρεάν».
*Το Dear Mr Andrews της Lotte Latham κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Guts Publishing.
View this post on Instagram
*Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην theguardian.com
.png)
