Επί ημέρες υπήρχε έντονη φημολογία για την επιδείνωση της υγείας της και εκφράζονταν φόβοι για την αγαπημένη ηθοποιό.
Η Μίνα Αδαμάκη γεννήθηκε στον Βόλο και ήταν απόφοιτος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν (1966). Σε νεαρή ηλικία σπούδασε στο Λονδίνο κουκλοθέατρο και παντομίμα.
Την πρώτη της εμφάνιση στο θέατρο την έκανε, μαθήτρια ακόμα, στο Θέατρο Τέχνης, στο έργο «Η δολοφονία του Ζαν-Πολ Μαρά». Έπαιξε σε αρκετές τηλεοπτικές σειρές και ταινίες.
Ίδρυσε τον θίασο Θεατρική Συντεχνία και υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Ελεύθερης Σκηνής.
Ερμήνευσε πλήθος ρόλων σε θέατρο και τηλεόραση.
Εμβληματικός παραμένει ο ρόλος της Ειρήνης στις «Τρεις Χάριτες», δίπλα στις Νένα Μεντή και Άννα Παναγιωτοπούλου.
Η Ειρήνη Χαρίτου, η πιο «αθώα» και «λογική» αδερφή από τις Τρεις Χάριτες, ήταν ένα πρόσωπο που συνδέθηκε με εκατομμύρια τηλεθεατές και οι ατάκες του έγιναν αστικοί μύθοι. Η ηθοποιός έλεγε μάλιστα ότι για σειρά ετών τη σταματούσαν στον δρόμο και τη φώναζαν «Ειρήνη».
Μαζί της φεύγει μια αθώα εποχή της τηλεόρασης, όταν, ακόμα και όσοι συμμετείχαν στη σειρά, δεν καταλάβαιναν την επίδραση που είχαν στον κόσμο. Οι οικείοι χαρακτήρες της άνοιξαν τον δρόμο, κάνοντας τη μεγαλύτερη επιτυχία στην ιδιωτική τηλεόραση.
«Δεν κοιτάζαμε τα νούμερα, ούτε ξέραμε τι σημαίνουν. Καταλαβαίναμε την επιτυχία από την αγάπη που μας έδειχνε ο κόσμος. Πηγαίναμε για γυρίσματα και γελούσαμε, από τα γέλια δεν μπορούσαμε να πούμε τα λόγια μας», έλεγε.
«Η πρώτη παράσταση που είδα ήταν του Θεάτρου Τέχνης, σε καλοκαιρινή του περιοδεία. Η αδελφή μου είχε μπλέξει με κάποιους διανοούμενους και καθώς τους ακολουθούσα σε κάποιες εξόδους τους, πήγα να δω θέατρο, ενώ δεν είχα ιδέα περί τίνος επρόκειτο. Έπαιζαν κωμικά μονόπρακτα του Τσέχοφ. Τρελάθηκα! Ενώ απ’ όλες τις πλευρές ήμουν πολύ πρωτόβγαλτη, ήταν ένα ευχάριστο σοκ, καταρχάς γιατί γέλαγα αλλά και επειδή ήταν πολύ ωραία παράσταση, χωρίς να έχει κάτι φανταχτερό. Πήγα σπίτι, έβαλα τα σεντόνια και άρχισα να παίζω. Το επανέλαβα και στη Μακρυνίτσα, όπου είχαμε μια σκάλα τρίπατη και εκεί αναπαριστούσα ό,τι είχα δει. Τότε ήμουν δεκατεσσάρων χρονών και έκτοτε, κάθε καλοκαίρι που ερχόταν ο Κουν στον Βόλο, καθώς θεωρούνταν θεατρική πιάτσα, πήγαινα και τον έβλεπα. Έτσι άρχισε να διαμορφώνεται το γούστο μου», περιέγραψε σε πρόσφατη συνέντευξή της στη LiFO στον Χρήστο Παρίδη.
Όπως αποκάλυψε στην ίδια συνέντευξη, όταν ανακοίνωσε στους γονείς της πως ήθελε να γίνει ηθοποιός, «έγινε χαμός, μου είπαν ότι δεν θα με ξανάβλεπαν αν το έκανα και τρόμαξα. Δεν το ξαναείπα».
«Ο πατέρας μου δεν ήρθε να με δει ποτέ, αλλά ούτε του το ζήτησα. Καταλάβαινα ότι τον είχα τραυματίσει άσχημα, αν και, για να είμαι ειλικρινής, το συνειδητοποίησα πλήρως πολύ αργότερα. Και ευτυχώς, γιατί αυτό μπορούσε να με είχε γυρίσει πίσω», παραδέχτηκε η ίδια.
