Τα πάντα μπορούν και θέλουν να πουν τα κυβερνητικά στελέχη, εκτός από την αλήθεια. Γράφτηκε από έντυπο ότι έχουν καταστραφεί τα αρχεία της ΕΥΠ από τις παρακολουθήσεις του τηλεφώνου του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ... Ν. Ανδρουλάκη.
Ουδείς καθ’ ύλην αρμόδιος -και κατά κύριο λόγο ο πρωθυπουργός, που είχε αναλάβει την άμεση εποπτεία της ΕΥΠ- τοποθετήθηκε επ’ αυτού. Αυτό, δυστυχώς, πρέπει να θεωρείται αναμενόμενο στην Ελλάδα, που αποτελεί εξαίρεση στον ελεύθερο κόσμο, αφού ουδεμία ανεξάρτητη αρχή εποπτεύει τη λειτουργία της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών.
Επίσης, ο πρώην υπουργός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ Χρήστος Σπίρτζης κατέθεσε μηνυτήρια αναφορά στον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου για απόπειρα παγίδευσης του φορητού τηλεφώνου του τον περασμένο Νοέμβριο. Η κυβέρνηση αποφεύγει να δεχτεί ή να αρνηθεί ότι παρακολουθείτο και ο κ. Σπίρτζης.
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γιάννης Οικονόμου προσπάθησε να ερμηνεύσει την καταγγελία Σπίρτζη ως μια απόπειρα να υπονομευθεί η πρωθυπουργική παρουσία στη ΔΕΘ και στη συνέχεια είπε το αμίμητο: «Το πρόβλημα των κακόβουλων λογισμικών παρακολούθησης κινητών τηλεφώνων έχει παρουσιαστεί εδώ και τουλάχιστον πέντε χρόνια, είναι πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο, και οφείλουμε συνολικά να βρούμε αποτελεσματικά αντίμετρα απέναντι σε αυτή την απειλή».
Η επωδός περί παγκοσμιότητας των προβλημάτων της χώρας, των κρατικών δυσλειτουργιών και -κυρίως- των κυβερνητικών ανομημάτων είναι η σταθερή συνταγή του καθεστώτος Μητσοτάκη για τη δικαιολόγηση των αδικαιολογήτων. Οι κυβερνητικοί ισχυρίζονται ότι είναι παγκόσμιο το πρόβλημα της ακρίβειας, παρόλο που στην Ελλάδα το ράλι της ανόδου του κόστους των προϊόντων ξεκίνησε νωρίτερα. Επίσης «καθησυχάζουν» τους πολίτες λέγοντας ότι είναι παγκόσμιο το πρόβλημα της ενέργειας, αν και οι αποφάσεις απολιγνιτοποίησης που πήρε ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν πιο… προωθημένες ακόμα κι από εκείνες της Γερμανίας. Ολα τα προβλήματα για την κυβέρνηση είναι παγκόσμια και τοπικό χαρακτήρα έχουν μόνο οι ανύπαρκτες επιτυχίες του πρωθυπουργού.
Ολα τα παραπάνω μπορεί πριν από μερικούς μήνες να έπειθαν ορισμένους, αλλά τώρα δεν πείθουν. Η υπερβολική χρήση αυτής της πολιτικής «γραμμής» υπεράσπισης σφαλμάτων και κραυγαλέων παρανομιών κούρασε τους πάντες.