Η αγωνία για την ελληνική εκπροσώπηση στον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision στο Τορίνο έπαψε λίγο μετά τα μεσάνυχτα της Τρίτης με την ανακοίνωσή των αποτελεσμάτων σε μια βραδιά που ...ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες που είχαν καλλιεργήσει οι Ιταλοί τον προηγούμενο καιρό όταν έλεγαν για ένα υπερθέαμα όχι μόνον κατά την έναρξη της γιουροβιζιονικής φιέστας.
Η σκηνή του 66ου διαγωνισμού τραγουδιού της Eurovision παρέπεμπε σε καράβι, όπως ήθελαν οι διοργανωτές, στην λογική που θέλει «η μουσική να σε ταξιδεύει», σε έναν χώρο εντυπωσιακό γεμάτο με κάθε είδους οπτικά εφε.
Αμέσως μετά την είσοδο τους στη σκηνή και αφού χαιρέτισαν τους γιουροβιζιονίστας που είχαν λάβει θέσεις στην Pala Olimpico (ξέφυγαν κάποια πλάνα στα οποία φάνηκαν σημεία με αρκετά άδεια καθίσματα) αλλά και τηλεθεατές, οι παρουσιαστές του διαγωνισμού, Λάουρα Παουζίνι, Αλεσάντρο Κατελάν και Μίκα «μπλέχτηκαν» σε μια αγκαλιά με συμβολισμό για το τέλος της κοινωνικής αποστασιοποίησης που είχε επιβάλει η πανδημία της covid19 έως τώρα. Πάντως σε κάποια πλάνα πολλοί ήταν εκείνοι που φορούσαν μάσκες.
Οι καλλιτέχνες επέλεξαν να έχουν στίχο στη μητρική τους γλώσσα
Η έναρξη είχε χαρακτήρα, πράγματι. Το εύρημα με το ντρόν, τον Λίο (από το Λιονάρντο ντα Βίντσι)-μασκότ του 66ου γιουροβιζιονικού διαγωνισμού- εξυπηρέτησε το σκοπό του και με έναν τρόπο συνέδεε τα εμβόλιμα κλιπάκια μεταξύ των υποψήφιων τραγουδιών, συστήνοντας ταυτόχρονα ομορφιές του Πιεμόντε (Πεδεμόντιο αν θελετε) και δίνοντας στοιχεία για τον τραγουδιστή ή τη μπάντα που επρόκειτο να εμφανιστεί αμέσως μετά. Παρόλα αυτά ήταν μια κλασική συνταγή που έδινε την αίσθηση ότι δεν υπήρχαν ή δεν επιτρέπονταν περιθώρια για διαφοροποίηση.
Η έναρξη με την «Τουραντότ» του Τζιάκομο Πουτσίνι συνεχίστηκε με τον σύνθεση για το σλόγκαν «Sound of beauty» (Ο ήχος της ομορφιάς) της φετινής Eurovision κι ένα θέαμα με δέσμες λέιζερ που παρέπεμπαν σε χορδές- αόρατου- μουσικού οργάνου είχε ενδιαφέρον, όμως το «κόνσεπτ» από μια στιγμή κι έπειτα θύμιζε κάτι με την σκηνή επικοινωνίας γήινων- εξωγήινων στην ταινία «Στενές επαφές τρίτου τύπου», στο ρυθμό και την ένταση που χρησιμοποιήθηκαν τα ηχητικά και οπτικά εφέ, και λίγο από πασαρέλα με το χορευτικό που ακολούθησε και «έντυνε» το τραγούδι του σλόγκαν.
Δεν πέρασε απαρατήρητο και ασχολίαστο (με θετικό πρόσημο) ότι στον χθεσινό, πρώτο ημιτελικό, αρκετά από τα τραγούδια οι καλλιτέχνες επέλεξαν να έχουν στίχο στη μητρική τους γλώσσα και σε αρκετές των περιπτώσεων μπορεί και να έκανε τη διαφορά.
Για παράδειγμα το τραγούδι «Trenulețul» των απολαυστικών των Zdob și Zdub & Advahov Brothers που μιλά (και με συμβολισμούς) για ένα τρένο που ενώνει ανατολική και δύση, ένα φολκ χιπ χοπ πανηγύρι θα ήταν κάτι άλλο και σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα συγκαταλεγόταν στα φαβορί αν είχε αγγλικό στίχο. Διόλου τυχαία πήρε το εισιτήριο για τον τελικό. Από τις καλύτερες στιγμές του πρώτου ημιτελικού.
Για κάποιους η Αλβανία, που άνοιξε τον κύκλο παρουσιάσεων των πρώτων 17 συμμετοχών, αποτελούσε ράπισμα κατά του body shaming με την πληθωρική ερμηνεύτρια. Η Ρονέλα Χατζάτι παρουσίασε το «Sekret», ένα ραπ κομμάτι με πολυγλωσσικό στίχο πλαισιωμένη από ομάδα χορευτών με μαύρες φουστανέλες που σε κάποιες στιγμές παρέπεμπαν περιστρεφόμενους δερβίσηδες. Εντούτοις αν και οι φανατικοί το είχαν στα φαβορί, το τραγούδι δεν πέρασε στον τελικό.
Τα «σιγουράκια» στον τελικό
Έκπληξη σε πολλούς προκάλεσε και η πρόκριση της Λιθουανίας. Κορμάρα (με την καλή έννοια) η Μόνικα με το μακρύ αποκαλυπτικό όλο στράς φόρεμα της που άφηνε όλη (μα όλη) την πλάτη έξω, περισσότερο απασχόλησε με την «κουπ» παρά με το «Sentimental». Το οποίο, με μια σίξτις εσάνς είναι μεν καλό αλλά να το ακούς δείλι σε κάποιο νησί με ένα ντρινκ στο χέρι.
Αλλά και η εκπροσώπηση της Ισλανδίας ήταν μια έκπληξη. Με κάντρι υπόβαθρο, από τα πιο ήρεμα (μα πολύ ήρεμα) κομμάτια, ερμηνευμένο στα ισλανδικά, από τα outsiders της διοργάνωσης- όχι άδικα, ήταν λες και διασχίζεις καταπράσινο λιβάδι στην Μοντάνα πάνω σε άλογο που νυστάζει- τελικά πήρε το εισιτήριο για τον τελικό.
Σε γενικές γραμμές τα προγνωστικά δεν έπεσαν εντελώς έξω. Άλλωστε χαμηλές αποδόσεις εμφάνιζαν στα στοιχήματα Ελλάδα, Ουκρανία, Νορβηγία, που σημαίνει ότι τα είχαν για «σιγουράκια» στον τελικό.
Το ελληνικό «Die together» ήταν αμέσως μετά την παρουσίαση της Ισλανδίας, ευτυχώς. Η αισθαντική ερμηνεία της Αμάντα Γεωργιάδη, έδωσε δυναμική στην μπαλάντα της, είχε εξάρσεις και κορύφωση, ένα απαιτητικό τραγούδι.
Οι Kalush Orchestra από τα Καρπάθια με το «Stefania», ένα φολκ ραπ κομμάτι αφιερωμένο στην μητέρα τους, με παραδοσιακές εμφανίσεις και αδιάκοπη κίνηση επι σκηνής από τα μέλη της μπάντας, καταχειροκροτήθηκαν και πέρασαν σαν «τρένο» από τον πρώτο ημιτελικό για τον τελικό.
Η μπριόζα εκπροσώπηση της Λετονίας με τους ακτιβιστές μασκαράδες Citi Zeni- με κοστούμια στα χρώματα ζαρζαβατικών– και το οικολογικών ανησυχιών (και συμβολισμών) «Eat your salad» τελικά «έφαγε» πόρτα. Δεν πέρασε στην τελική φάση προς κατάπληξη πολλών. Το ίδιο συνέβη και με τη Δανία με ένα τραγούδι που «μιλούσε» για τη γυναικεία χειραφέτιση.
Ευρηματικοί οι Νορβηγοί, στην τακτική των Lordi (αν θυμάστε) δεν αποκαλύπτουν ποτέ ποιοι είναι και κρύβουν τα πρόσωπα τους πίσω από κάτι μάσκες λύκων. Άλλωστε, τί σόι συγκρότημα θα ήταν ως Subwoolfer, αν δεν είχαν μυτερά δόντια, μυτερά αυτιά και μεγάλη μούρη. Το «Give that wolf a banana» με αγγλικό στίχο είχε «γκελ».
Καλή η περιγραφή από την ΕΡΤ
Η μετάδοση είχε ρυθμό, χρονομετρημένη στο δευτερόλεπτο η διάρκεια της, αν και θα μπορούσε να διαρκούσε και λιγότερο, με καλή περιγραφή από τους Μαρία Κοζάκου και Γιώργο Καπουτζίδη (ήταν εκεί για την απευθείας μετάδοση της ΕΡΤ), μετέφερε σε έναν άλλο κόσμο τον θεατή και τον τηλεθεατή.
Η διοργάνωση εξυπηρέτησε τους σκοπούς για τους οποίους συστάθηκε (αρχικά ήταν κρας τεστ της τηλεοπτικής τεχνολογίας σε απευθείας μεταδόσεις) ) στα μακρινά φίφτις ο θεσμός από την EBU και μεταξύ άλλων, ήθελε να δώσει λίγη χαρά, αισιοδοξία και ξεγνοιασιά στους Ευρωπαίους που είχαν ακόμα έντονες τις μνήμες από τον ΒΠΠ αλλά και να ελαφρύνει την βαριά ατμόσφαιρα από το Ψυχροπολεμικό κλίμα που απλώθηκε πάνω από την Ευρώπη.
.png)
