Ο Ντέιβιντ Γεβοτόφσκι οπωσδήποτε δεν είναι ίδιος με πριν το ατύχημά του - αλλά παραδόξως αισθάνεται σαν να έχει επιστρέψει ...στο «100%».
Πριν πέντε μόλις χρόνια, ο 28χρονος πρωτοετής γιατρός δεν ήξερε αν θα μπορούσε να περπατήσει ή να μιλήσει ξανά — πόσο μάλλον να τρέξει στον Μαραθώνιο της Νέας Υόρκης ή να αποφοιτήσει από τη Σχολή Ιατρικής NYU Grossman School of Medicine — μετά από μια καταστροφική σύγκρουση που του άλλαξε τη ζωή.
Το φθινόπωρο του 2017, ο Γεβοτόφσκι οδηγούσε το ποδήλατό του από το Kips Bay μέχρι το Chelsea —χωρίς να φοράει κράνος— για να συναντήσει συμμαθητές και να μελετήσει νευρολογία.
Ξαφνικά, όλα έσβησαν. Τον είχε χτυπήσει αυτοκίνητο.
«Ξύπνησα ένα μήνα αργότερα», λέει στη New York Post. Και κάπως έτσι ξεκίνησε το μακρύ ταξίδι της ανάρρωσης - καταλήγοντας να πάρει το πτυχίο ιατρικής στις 18 Μαΐου.
Μετά το ατύχημα, μεταφέρθηκε χωρίς τις αισθήσεις του στο νοσοκομείο Bellevue με αιμάτωμα, που σε περίπτωση μη έγκαιρης και σωστής θεραπείας θα μπορούσε να προκαλέσει μόνιμη εγκεφαλική βλάβη ή ακόμη και θάνατο.
«Ήταν μεγάλο και ασκούσε μεγάλη πίεση στον εγκέφαλό του», είπε ο νευροχειρουργός του, Δρ. Δημήτρης Πλακαντωνάκης. Ωστόσο, πρόσθεσε, «θα μπορούσε να ήταν χειρότερα». Περιπτώσεις όπως του Γεβοτόφσκι απαιτούν συχνά πρόσθετες χειρουργικές επεμβάσεις, ακόμα κι αν η αρχική θεραπευτική προσέγγιση λειτουργεί.
«Έχασα έναν μήνα από τη ζωή μου σε αναμνήσεις επειδή ήμουν πολύ ναρκωμένος και σε κώμα για λίγο», εξηγεί. «Εκείνες τις θολές μέρες στη ΜΕΘ ήμουν σε παραλήρημα».
Το όνειρό του να γίνει γιατρός μπήκε αναγκαστικά σε μακρά παύση μετά το ατύχημα, αφού χρειάστηκε να επιστρέψει σπίτι του, στο Rochester για αποκατάσταση. «Κατά καιρούς ένιωθα μια μικρή αίσθηση απελπισίας», παραδέχθηκε, ενώ ταυτόχρονα δυσκολευόταν με την απώλεια της ανεξαρτησίας του.
Οι μύες του είχαν ατροφήσει με την παραμονή ενός μήνα στο κρεβάτι, με αποτέλεσμα να «λαχανιάζει» με την παραμικρή προσπάθεια, ενώ η επίδραση της εγκεφαλικής αιμορραγίας τον έκανε να αισθάνεται «χαμένος» κάποιες φορές.
Αναγκάστηκε να πάρει ένα εξάμηνο άδεια μετά από εντολή των γιατρών, των γονιών και του κοσμήτορα της σχολής του. Ωστόσο, ήταν αποφασισμένος να συνεχίσει να μελετά μόνος του και το έκανε με τη βοήθεια της οικογένειάς του και των συμμαθητών του.
«Έχω το καλύτερο σύστημα στήριξης στον κόσμο. Και είμαι τόσο τυχερός», λέει. Στη διάρκεια εκείνης της περιόδου αποφάσισε να κάνει καριέρα στη Φυσική ιατρική και την αποκατάσταση, αν και αρχικά σχεδίαζε να γίνει χειρουργός.
«Η οικογένεια και οι φίλοι μου ήταν τα πάντα για μένα μετά, όπως και η ελευθερία μου... Οπότε αυτό δεν ταίριαζε με τους απώτερους στόχους μου στη ζωή να προχωρήσω», εξηγεί.
Η αποφασιστικότητά του να τα αφήσει όλα πίσω ήταν τόσο μεγάλη που το 2018 κατάφερε να τρέξει στον Μαραθώνιο της Νέας Υόρκης— μόλις ένα χρόνο μετά το ατύχημα.
Πέντε χρόνια μετά και, αφού αποφοίτησε στις 18 Μαΐου, πήρε πρόσφατα μερικές εβδομάδες άδεια πριν τη βασική εκπαίδευση του.
«Είναι ένα θαύμα από πολλές απόψεις», λέει ο νευροχειρουργός του. «Είναι κάτι που με ανταμείβει προσωπικά ως γιατρό. Από τις γεμάτες έμπνευση ιστορίες που όλοι πρέπει να μάθουν», πρόσθεσε.
Όσο για το αν μετά από όλα αυτά, αισθάνεται ο παλιός εαυτός του, ειδικά μετά την επιστροφή του στη Νέα Υόρκη, απαντά πως είναι «ένα διαφορετικό 100%». «Το προηγούμενο ανήκει πλέον στο παρελθόν. Αλλά ο νέος Ντέιβιντ είναι απολύτως λειτουργικός στο 100%», λέει.
