Η ιστορία του Francois Vatel είναι τόσο διάσημη που έχει μεταφερθεί και στον κινηματογράφο.
Ο διάσημος σεφ και τελετάρχης εορταστικών εκδηλώσεων, είχε έναν θάνατο που μπορούμε να τον χαρακτηρίσουμε από παράξενο ή παντελώς υπερβολικό.
Γεννήθηκε είτε στην Ελβετία, είτε στο Παρίσι, με τη χρονολογία να μην είναι συγκεκριμένη. Πολλές φορές του αποδίδουν τη συνταγή της σαντιγί, ωστόσο πρόσφατα στοιχεία δείχνουν ότι η γλυκιά κρέμα από βανίλια, υπήρχε τουλάχιστον έναν αιώνα πριν από αυτόν.
Υπήρξε σεφ, μαιτρ και τελετάρχης του Νικολά Φουκέ, επιστάτη των οικονομικών και του Λουδοβίκου του Β’ των Βουρβώνων. Για τον πρώτο ήταν υπεύθυνος για το γεύμα και την τελετή κατά την ορκωμοσία του.
Δέκα χρόνια αργότερα, ο πρίγκιπας Λουδοβίκος ο Β’ των Βουρβώνων, παρέθεσε μια αδιανόητη για την εποχή δεξίωση με 2.000 άτομα, προς τιμήν του βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκου ΙΔ’. Εκείνη η ημέρα έμελλε να είναι και η τελευταία του.
Ο θρύλος λέει ότι είχε παραγγείλει για κύριο πιάτο ψάρια και θαλασσινά. Φρόντισε να είναι όλα στην εντέλεια όλο το βράδυ, ωστόσο υπήρξε μια μικρή παραφωνία. Τα ψάρια καθυστέρησαν να έρθουν. Μην μπορώντας να αντέξει την ντροπή ότι το κύριο πιάτο του είχε καθυστερήσει, πήρε ένα σπαθί και το έμπηξε μέσα στην κοιλιά του. Η ευθιξία δηλαδή χτύπησε «κόκκινο».
Το ακόμα πιο ειρωνικό όμως βρίσκεται στο ότι το πτώμα του το ανακάλυψε ένας από τους βοηθούς του, ο οποίος πήγε να τον ειδοποιήσει ότι μόλις είχαν φτάσει τα ψάρια και τα θαλασσινά.
Όλα αυτά έγιναν στο Κάστρο του Σαντιγί. Ίσως, και γι’ αυτό υπάρχει αυτή η παρεξήγηση με τη συνταγή. Λέγεται πως από το συγκεκριμένο περιστατικό προέκυψε η αγγλική φράση «died for want of lobster sauce» δηλαδή «πέθανε επειδή ήθελε σως αστακού», που χρησιμοποιείται για να περιγράψει κάποιον που πεθαίνει ή καταστρέφεται λόγω μιας μικρής ατυχίας ή απογοήτευσης.
Πάντως, η ταινία «Vatel» με πρωταγωνιστή τον Gerard Depardieu, υιοθέτησε μια πιο εξευγενισμένη εξιστόρηση της αυτοκτονίας του. Σύμφωνα με την ταινία, ο Vatel αυτοκτόνησε όταν συνειδητοποίησε ότι δεν ήταν τίποτα περισσότερο από περιουσία για τους ευγενείς και όσους θεωρούνταν κοινωνικά ανώτεροι του. Πράγμα διόλου απίθανο.
Γι΄ αυτό θα χρησιμοποιήσω μια ελληνική παροιμία και θα πως καλό είναι να μη «πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό» και πως η ιστορία αποτελεί ένα μάθημα για να μην επαναλαμβάνονται λάθη. Η ευθιξία και η υπερβολική περηφάνια δεν βγήκαν ποτέ σε καλό για κανέναν…
