Στα 100m των ανδρών, στην κατηγορία T11, ο Νάσος Γκαβέλας και ο οδηγός του, Σωτήρης Γκαραγκάνης, πήραν πανηγυρική πρόκριση καταρρίπτοντας το παγκόσμιο ρεκόρ στους παραολυμπιακούς αγώνες... του Τόκιο.
Ο Νάσος Γκαβέλας είναι ένα 22χρονο χαμογελαστό παιδί. Από τα 10 του χρόνια η νόσος του Stargardt* άρχισε σταδιακά να τον εμποδίζει να βλέπει καλά. Σήμερα η όρασή του είναι πολύ περιορισμένη τόσο στο αριστερό, όσο και στο δεξί μάτι.
Παρόλα αυτά δεν το έβαλε ποτέ κάτω. Ασχολείται με τον αθλητισμό από μικρό παιδί, ενώ εδώ και μερικά χρόνια αγωνίζεται στα Πρωταθλήματα της κατηγορίας Τ11 στα 100 και στα 200μ.
Από μικρό παιδί δοκίμασα διάφορα αθλήματα. Έκανα πολλά, τένις, μπάσκετ, ποδόσφαιρο, και δεν σταμάτησα ούτε όταν άρχισε να πρωτοεμφανίζεται το πρόβλημα.
«Όλα ξεκίνησαν στην τετάρτη Δημοτικού. Στο σχολείο η δασκάλα με έβαζε να διαβάζω δυνατά την ώρα της ανάγνωσης γιατί είχα καθαρή φωνή. Κάποια στιγμή άρχισα να συλλαβίζω. Κάτι με εμπόδιζε από το να διαβάζω καλά, αλλά δεν είχα καταλάβει ακόμα τι ήταν αυτό» θυμάται ο ίδιος στο runner magazine.
«Οι συμμαθητές μου, μάλιστα, νόμιζαν ότι έκανα πλάκα. Την ίδια περίοδο άρχισα να μην κοιτάζω τη δασκάλα στα μάτια. Ήμουν στο τελευταίο θρανίο και δεν μπορούσα να εστιάσω. Εκείνη αρχικά με «μάλωσε», νόμισε ότι απλά δεν ασχολούμουν. Δεν είχα καταλάβει ότι τελικά δεν μπορούσα να δω. Αρχικά καταστρεφόταν η κεντρική μου όραση και στη συνέχεια η περιφερική.
Ωστόσο, συνέχιζα να αθλούμαι κανονικά. Έπαιζα ποδόσφαιρο και νομίζω ήμουν καλός. Στη συνέχεια, δυσκολευόμουν να βρω τους συμπαίκτες μου, αλλά είχα συνηθίσει. Άλλωστε και το πρόβλημα δεν ήταν τόσο έντονο. Όσο, όμως, ανέβαινε το επίπεδο και εξελισσόταν και η νόσος είχα έντονο πρόβλημα».
.png)
