Παλιότερα, όποια φωτογραφία δε μας κολάκευε τη σκίζαμε για να μην πέσει σε…ξένα χέρια ή έστω την καταχωνιάζαμε ώστε να μην τη βρει κανείς.
Τώρα πια, το remove tag είναι το καινούριο μας όπλο απέναντι σε ένα χαμόγελο που δε μας πηγαίνει, στα μαλλιά μας που πετάνε (πάλι βγήκε η ρίζα – δεν το πιστεύω), στα μάτια μας που κοιτούν αλλού γι’ αλλού, στα μάγουλα μας που δείχνουν πιο τροφαντά, στο μπράτσο μας που βγήκε σε XXL διαστάσεις, μη μιλήσω για το λαιμό … εντελώς ανύπαρκτος. Κάπως έτσι φαίνεται μια αποτυχημένη φωτογραφία στα μάτια μας, ενώ γι’ άλλους μπορεί να έχουμε βγει επίγειες θεές.
Εμείς όμως είμαστε ο αυστηρότερος κριτής του εαυτού μας και εμείς θα κρίνουμε αν θα κρατήσουμε το tag ή αν θα φοβόμαστε να την κοιτάξουμε ή αν θα αποτελέσει το κίνητρο για ριζικές αλλαγές – ε ρε τι σου κάνει μια φωτογραφία!
Αν το καλοσκεφτείς όλοι μισούμε το πώς δείχνουμε στις φωτογραφίες. Ο καθένας μας έχει άλλο κριτήριο για το τί είναι ωραίο και τί όχι, ποιά φωτογραφία είναι κολακευτική και σε ποιά είμαστε τα μαύρα μας τα χάλια. Φήμες λένε ότι πιο εύκολα θα σου αρέσει η φωτογραφία της φίλης ή του φίλου σου, παρά η δικιά σου. Αποφεύγεις τις φωτογραφίες, ενώ ψοφάς να καταγράφεις αναμνήσεις, γιατί;
Μη σκάς όμως! Υπάρχει επιστημονική εξήγηση γι’ αυτό το μυστήριο!
Επιστήμονες εκφράζουν πως κάτι τέτοιο έχει να κάνει με τους καθρέφτες και την αίσθηση που μας αφήνουν. Όταν κοιταζόμαστε σ΄έναν καθρέφτη δε βλέπουμε ακριβώς τον εαυτό μας, αλλά την αντανάκλαση μας, ένα είδωλο του εαυτού μας. Οι φωτογραφίες μας δείχνουν έτσι όπως ακριβώς είμαστε, αλλά η εικόνα του εαυτού μας στον καθρέφτη είναι αυτή που έχει συνηθίσει περισσότερο να βλέπει το μάτι μας.
Συνηθίσαμε να κοιτάμε το είδωλο μας και να μας ”κοιτάει” κι αυτό. Το χαμόγελο μας δείχνει σαν να ανασηκώνεται λίγο παραπάνω στην αριστερή του πλευρά και το δεξί μας μάτι χαμηλώνει πιο πολύ από το αριστερό και όλα αυτά μόνο όταν κοιταζόμαστε στον καθρέφτη. Έτσι μας έχουμε συνηθίσει. Όταν όμως τα βλέπουμε όλα διαφορετικά στη φωτογραφία, δείχνουμε τουλάχιστον σαν εξωγήινοι – βρες λες;
