Μένουμε κοντά στο Μικρολίμανο. Ειναι ο καθημερινός μας περίπατος. Εδω και αρκετό καιρό το Μικρολίμανο είναι ένα χωλαίνον εργοτάξιο.
Περιφέρεια, Δημος και εργολάβος έλεγαν ότι τα έργα θα έχουν ολοκληρωθεί “πριν το Πάσχα”. Έπειτα, είπαν “περί τα μέσα Μαΐου”, αργότερα “τέλος Μαΐου”, “τέλος Ιουνίου” και τώρα λέγεται “τέλος Ιουλίου”. Η αιώνια κοροϊδία με τα δημόσια έργα.
Στην αρχή είδαμε κάποια συνεργεία να εργάζονται πυρετωδώς. Μέρα με την ημέρα, οι εργαζόμενοι μειώθηκαν. Χθες δεν θα ήταν περισσότεροι από δέκα σε όλο το λιμάνι! Τώρα βρήκαμε και τα απαραίτητα “αρχαία”.
Ένα απομεινάρι αρχαίου λιμενοβραχίονα σε κάποιο σημείο και κάποιες κροκάλες , τοποθετημένες στην σειρά, προφανώς κάποιος παλαιός μικρός λιμενοβραχίων, σε ένα άλλο.
Στις δυο “τρύπες” του κάτω διαζώματος, που γεμίζουν συνεχώς νερό, απασχολείται σχεδόν το συνολο των εργαζομένων και μια αρχαιολόγος. Ο δρόμος, λίγο πριν από το σημείο της οδού Μίνωος, έχει εγκαταλειφθεί.
Οι επιχειρηματίες,εκτός από τους “προνομιούχους” που βρίσκονται στην αρχή του λιμανιού, προς τον Ναυτικό Όμιλο, όπου τα έργα άρχισαν με ορμή για να “φρενάρουν” αργότερα, καταστρέφονται! Οι “αναστολές” των εκατοντάδων εργαζομένων λήγουν και θα αρχίσουν οι απολύσεις, ίσως και τα ”λουκέτα”.
Γιατί, αλήθεια, δεν ολοκληρώνονται τα έργα στο άνω μέρος του λιμανιού, ώστε να μπορέσουν να λειτουργήσουν και τα “μη προνομιούχα” καταστήματα;
Πώς θα βγάλουν "τραπεζάκια έξω" ή θα ανοίξουν τις ταράτσες τους τα καταστηματα αυτά, όταν μπροστά τους γίνεται “χαμός” από την σκόνη;
Γιατί καθυστερούν τα έργα μόνο από τη μια πλευρά; Πώς και γιατί χωρίζει η εργολήπτρια τους καταστηματάρχες σε “τυχερούς” και “άτυχους”;
Γιατί η εταιρεία που ανέλαβε (έπειτα απο προσφυγές και αγώνες) την “ανάπλαση” καθυστερεί; Μηπως έτσι ανεβαίνει το κόστος του έργου;
Γιατί με πρόφαση τα (ελάχιστα και μη εμποδίζοντα την αποπεράτωση του δρόμου) αρχαία το έργο εισήλθε στον αστερισμό των καθυστερήσεων;
Ποιός θα ωφεληθεί από την καταστροφή ή το κλείσιμο (και το ξεπούλημα ισως;) των καταστημάτων που βρίσκονται “στην σκοτεινή πλευρά της σελήνης”;
Κάθε μέρα συνομιλούμε με τους ψαράδες, με τους καταστηματάρχες, με τους εργαζόμενους.
Μονο η αρχαιολόγος, όταν την ρωτήσαμε “τί ακριβώς είναι αυτά τα ευρήματα” μας είπε ότι “δεν επιτρέπεται να απαντησει”.
Τα ευρήματα, πάντως, βρισκονται σε μια τρύπα η οποία γεμίζει κάθε βράδυ θαλασσινό νερό και την επομένη το πρωί, μέχρι τις δυο το μεσημέρι, που σταματούν οι εργασίες(!) οι εργαζόμενοι στο “έργο” ασχολούνται με την απάντληση των υδάτων.
Σε ενα τόσο μεγάλο και “επείγον” έργο υπάρχει μια (κι αυτή λειψή) βάρδια εργασίας;
Ακούμε και βλέπουμε τους άρχοντες της πόλεως να μιλούν για “την πρόοδο του έργου” σε κάποια “κανάλια” και νομίζουμε ότι ζούμε σε άλλη πόλη!
Ίσως να μην αντιλαμβανόμαστε επακριβώς τί συμβαίνει, αλλά το βέβαιο είναι ότι στο Μικρολίμανο κάτι δεν πάει καλά!
Είτε λόγω “αβελτηρίας” του εργολάβου είτε λόγω “παρέμβασης” των αρχαιολόγων είτε επειδή (όπως αναφερουν πληροφορίες) το έργο θα κοστίσει τελικώς -ως συνήθως- περισσότερο από ότι προϋπολογίσθηκε, το πιο όμορφο κομμάτι του Πειραιώς παραμένει ένα άσχημο “γιαπί“.
Και είναι κρίμα..
* Ο Δημήτρης Καπράνος είναι πειραιώτης δημοσιογράφος και το άρθρο του δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Εστία και το αναδημοσιεύουμε στο Reportaz Net...
.png)
