Μα τι λέει τώρα ο Τσόκλης; Αν ήταν να σώσω έναν άνθρωπο στην ηλικία μου ή ένα παιδί, θα έσωζα τον γέροντα!

Σάλο έχει προκαλέσει μία απίστευτη  τοποθέτηση του εικαστικού Κώστα Τσόκλη ...

στην εκπομπή «Art Week» της ΕΡΤ.   

Ερωτηθείς για ένα έργο του που είχε ξεκινήσει πριν τον κορωνοϊό και το αποτύπωμα του εγκλεισμού στην ζωή του, ο καλλιτέχνης απάντησε πως νιώθει απογοήτευση και θυμό για την αντιμετώπιση της κοινωνίας σε διαφορετικές ηλικίες. «Αυτό με ενόχλησε πάρα πολύ, αυτός ο διαχωρισμός των ηλικιών», δήλωσε μεταξύ άλλων.    

«Έχω ένα είδος απογοήτευσης και θυμού για το πώς φέρθηκε η κοινωνία στις διαφορετικές ηλικίες. Δηλαδή, ένα μωρό παιδί το θεωρούμε άξιο για να ζήσει, αλλά δεν ξέρουμε αν είναι βόδι όρθιο ή είναι άνθρωπος που έχει μια αξία. Ένας γέροντας ξέρουμε πια τι ψάρια έπιασε στη ζωή του», είπε ο κ. Τσόκλης.   

 «Εγώ, αν ήταν να σώσω λοιπόν έναν άνθρωπο στην ηλικία μου, που ζει ακόμα και δεν τα 'χει χάσει, παρά ένα παιδί που δεν ξέρω τι θα γίνει, θα 'σωζα τον γέροντα. Γιατί να το ρισκάρω με το παιδί, ο άλλος είναι μια πραγματική αξία, αναγνωρισμένη. Το παιδί δεν ξέρω». 

  «Όπως με ενοχλεί αυτό, ότι οι νέοι αναλαμβάνουν να με προφυλάξουν. Αν υπάρχει ένας νέος που είναι πιο έξυπνος από μένα, πιο δημιουργικός, πιο χρήσιμος στην κοινωνία να με προφυλάξει, αλλιώς να τον προφυλάξω εγώ [...] Δεν θέλω αυτό που έγινε στην Γαλλία που αφήναν τους γέροντες και πέθαιναν μέσα στα γηροκομεία, και στην Ιταλία που διάλεγαν "αυτός θα ζήσει, αυτός θα πεθάνει". 

Με ποιο δικαίωμα; Σκοτώνεις τον Πικάσο για να ζήσει η κυρά Μαρία; Μα χίλιες φορές να σκοτώσω την κυρά Μαρία, αν χρειαστεί. Βεβαίως εγώ και την κυρά Μαρία την θέλω να ζήσει, αλλά αν μπει το πρόβλημα δεν θα σκεφτώ ότι η κυρά Μαρία είναι 17 χρονών και ο Πικάσο είναι 84».  

 «Αυτό με ενόχλησε πάρα πολύ, αυτός ο διαχωρισμός των ηλικιών. Αυτή η αυθαίρετη απόφαση που πήραν κάποιοι "απρόσωποι". Κανείς δεν την πήρε την απόφαση ότι «αυτοί είναι άξιοι να τους προστατεύσουμε ενώ εμείς είμαστε ικανοί να τους προστατεύσουμε». Καθόλου δε με ενδιαφέρει. Αυτό με πείραξε πιο πολύ σε αυτή την υπόθεση. Και βεβαίως με έφερε στην πραγματικότητα το γεγονός ότι ήδη αποκτήσαμε κάποιες συνήθειες οι οποίες χωρίζουν μια εποχή από μια άλλη. Πράγμα που γινόταν σταδιακά αλλά τώρα λίγο απότομα. Δηλαδή σήμερα ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να χειριστεί τα ηλεκτρονικά δεν μπορεί να ζήσει, ουσιαστικά [...] αυτό με τρόμαξε λιγάκι γιατί με έβαλε στην πλευρά των ανθρώπων που δεν θα μπορούσαν να ζήσουν σήμερα με αυτά τα δεδομένα [...] Σήμερα παραδέχομαι ότι η συμμετοχή μου σταμάτα εδώ. Δεν μετέχω ποια στην καθημερινότητα. Τη χρησιμοποιώ ευτυχώς, γιατί είχα δουλέψει καλά και είχα τα μέσα, μέσω τρίτων» ...