όπως αναφέρει άρθρο των Times του Λονδίνου.
Η συνεχής αναζήτηση του Ερντογάν για αποδιοπομπαίους τράγους και εχθρούς τον αφήνει χωρίς φίλο στην περιοχή, γράφει χαρακτηριστικά ο αρθρογράφος.
«Ο άντρας που πιστώνεται τη διαπραγμάτευση μιας πρωτοποριακής συμφωνίας μεταξύ του Ισραήλ και των ΗΑΕ είναι ο επικεφαλής του Μοσάντ, ο Γιόσι Κοέν. Μιλάει κρυφά με συναδέλφους «φαντάσματα» στον Κόλπο για χρόνια, επισημαίνοντας ότι μοιράζονται έναν κοινό εχθρό: το Ιράν.
Αλλά υπήρχε μια συνάντηση πριν από περίπου 20 μήνες, όπου εμφανίστηκε ένα άλλο θέμα στην ατζέντα.
«Η ιρανική δύναμη είναι εύθραυστη», είπε σύμφωνα με πληροφορίες στους μυστικούς παρατηρητές από την Αίγυπτο, τη Σαουδική Αραβία και τα Εμιράτα, «αλλά η πραγματική απειλή έρχεται από την Τουρκία».
Σύμφωνα με τον αρθρογράφο Roger Boyes, το ζήτημα του Κοέν «δεν ήταν ότι το Ιράν έπαψε να είναι μία υπαρκτή απειλή, αλλά μάλλον ότι θα μπορούσε να περιοριστεί: μέσω κυρώσεων, εμπάργκο, ανταλλαγής πληροφοριών και μυστικών επιδρομών.
Η καταναγκαστική διπλωματία της Τουρκίας, η αμελητέα υπολογιζόμενη ανάληψη κινδύνων στη Μέση Ανατολικά, έθεσε ένα διαφορετικό είδος πρόκλησης για τη στρατηγική σταθερότητα στην ανατολική Μεσόγειο». Στο άρθρο υπογραμμίζεται ότι το ΝΑΤΟ δεν ήταν πλέον μια δύναμη που θα μπορούσε να διατηρήσει σταθερές τις ελληνικές και τις τουρκικές σχέσεις και ότι έχει χάσει «την θεραπευτική του μαγεία» όπως αναφέρει χαρακτηριστικά. Επισημαίνει ακόμα ότι η Τουρκία υπό τον Πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν «φλερτάρει με τον πόλεμο» και ότι «η συνεχής αναζήτηση εχθρών και αποδιοπομπαίων τράγων εξαντλεί ακόμη και τους υποστηρικτές του και τον άφησε σχεδόν χωρίς κανέναν φίλο στην περιοχή».
Στην «τρελή», όπως αναφέρει, προσπάθεια του Ερντογάν να ελέγξει την Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, έχει κάνει εχθρούς από κάθε γωνιά, λαμβάνει μόνο σταθερή υποστήριξη από το Κατάρ, το Αζερμπαϊτζάν και την Κυβέρνηση Εθνικής Συμφωνίας στην Τρίπολη της Λιβύης, η εντολή διακυβέρνησης της οποίας από τον ΟΗΕ, έχει λήξει από τον Δεκέμβριο του 2017.
Η Ελλάδα, από την άλλη πλευρά, έχει λάβει σταθερή υποστήριξη από το κοινοβούλιο της Λιβύης, τη Γαλλία, την ΕΕ, τις ΗΠΑ, το Ισραήλ, την Κύπρο, τη Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και την Αρμενία, μεταξύ άλλων.
Ωστόσο, με την Μοσάντ να αναγνωρίζει την Τουρκία ως μεγαλύτερη απειλή από το Ιράν, αυτό θα μπορούσε να αλλάξει εντελώς τη γεωπολιτική σταθερά της περιοχής καθώς η ΕΕ και οι ΗΠΑ θα ήταν πιο πρόθυμες να εμπλακούν εάν απειληθεί το Ισραήλ, το οποίο θεωρούν ως δύναμη σταθερότητας.
.png)
