Μπορεί η είδηση πως η Pizza Hut έβαλε λουκέτο στην εν Ελλάδι λειτουργία της έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία στην ειδησεογραφία των ημερών, αλλά κατά πολλούς η εν λόγω κατάρρευση είναι ενδεικτική των δυσχερών οικονομικών εποχών που...
βρισκόμαστε.
Αν ένας ολόκληρος κολοσσός όπως η Pizza Hut ωθείται από τις συγκυρίες να αποσυρθεί από την ελληνική αγορά, τότε τι προμηνύεται για μικρότερα μαγαζιά;
Το τελευταίο ερώτημα βρέθηκε στα χείλη και τις σκέψεις πολλών ανθρώπων όταν έμαθαν πως το θρυλικό franchise δεν θα συνεχίσει την πορεία του στη χώρα μας. Η ανακοίνωση αυτή φυσικά υπήρξε η επιβεβαίωση ενός προαναγγελθέντος «θανάτου»:
σε πολύ μεγάλο βαθμό, η ιστορική εταιρία είχε βρεθεί σε αδιέξοδο κατά την περίοδο της καραντίνας όταν και τα έτσι κι αλλιώς πολύ μεγάλα οικονομικά της προβλήματα διογκώθηκαν ακόμα παραπάνω.
Για την ακρίβεια, οι πωλήσεις υποχώρησαν κατά 60% σε σχέση με την προηγούμενη περίοδο, ποσοστό που αν μη τι άλλο προκαλεί ίλιγγο.
Είναι χαρακτηριστικό πως τα τελευταία 12 χρόνια, οι μέτοχοι της εταιρίας στην Ελλάδα είχαν δαπανήσει περίπου 23 εκατομμύρια ευρώ και παρ’ όλα αυτά δεν υπήρχε ουσιαστικό κέρδος. Όπως φαίνεται ωστόσο, το μεγάλο πρόβλημα για την Pizza Hut και την εύρυθμη λειτουργία των 16 καταστημάτων της ανά την Ελλάδα δεν είναι η απώλεια ρευστού προς επένδυση αλλά κάτι πολύ βαθύτερο: η έλλειψη ικανότητας προσαρμογής στα νέα κοινωνικά δεδομένα.
Η Pizza Hut άλλωστε, από 1989 οπότε και άνοιξε στην Ελλάδα το πρώτο κατάστημά της μέχρι και την ημέρα του λουκέτου της, είχε μια διπλή φήμη, η μια πτυχή της οποίας απέρρεε από την άλλη.
Ήταν -με διαφορά- η ποιοτικότερη γευστικά πίτσα που έπαιζε στην αγορά. Ταυτόχρονα ωστόσο, ήταν και η ακριβότερη.
Η φιλοσοφία της πως θα έλκει πελάτες που θα παραδέχονται πως «αξίζει τα λεφτά της» δεν διαφοροποιήθηκε ποτέ και εδώ που τα λέμε, αυτή η παραδοχή δεν έφυγε ποτέ ούτε από τις συνειδήσεις των οπαδών της: πράγματι, άπαντες παραδεχόντουσαν πως μπορεί η τιμή της να είναι λιγάκι τσουχτερή αλλά τα λεφτά πιάνουν τόπο. Αν δίνονται πάντα…
Διότι μπορεί ποτέ να μην μπήκε σε σύγκριση με κάποια άλλη επωνυμία αλλά κάτι τέτοιο δεν συνεπαγόταν αυτόματα σταθερή πελατεία. Το αντίθετο: με βαριά καρδιά, οι φανατικοί φίλοι της σταδιακά ξέκοψαν από αυτή. Όσο η κρίση βάθαινε, όσο ο κόσμος τα έβγαζε όλο και πιο δύσκολα πέρα σε οικονομικό επίπεδο, τόσο μεγαλύτερη πολυτέλεια έμοιαζε το να δίνει κανείς τόσα πολλά λεφτά για να φάει απλά μια πίτσα.
Μοιραία, η ποιότητα υποτιμήθηκε από το καταναλωτικό κοινό και προτεραιότητες έγιναν τα franchise με τις πιο προσιτές τιμές.
Οι ιθύνοντες της Pizza Hut ποτέ δεν μπήκαν στη διαδικασία να διαφοροποιήσουν το προφίλ της εταιρίας τους ως προς αυτό το στοιχείο. Πίστευαν πως το κοινό που θα είναι πάντα διατεθειμένο να τα σκάει για να απολαμβάνει ποιότητα δεν θα χαθεί ποτέ και όμως χάθηκε.
Το πιο μεγάλο και φτηνό λάθος της εταιρίας όμως ήταν ότι άργησε πολύ να κάνει στροφή στο delivery. Η επιλογή να ακολουθήσει για μεγάλο διάστημα ένα μοντέλο που δεν έδινε βάρος στις ηλεκτρονικές πωλήσεις αποδείχτηκε καταστροφική. Όταν προσπάθησε να το κάνει ήταν πλέον αργά.
Η Pizza Hut κατέληξε να είναι η επωνυμία μιας αλυσίδας καταστημάτων από άλλη εποχή, από μια εποχή που τα λεφτά δεν ήταν ιδιαίτερο πρόβλημα ως προς την καθημερινότητα του μέσου Έλληνα. Από θέση αρχής, αρνήθηκε να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Εν τέλει, η κατάληξη υπήρξε μοιραία: τα νέα δεδομένα επιβλήθηκαν πάνω της.
