Ο Λευτέρης Ξανθόπουλος πέθανε μετά από επιπλοκές που ακολούθησαν εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς στην οποία είχε υποβληθεί την περασμένη Τετάρτη. Μεταξύ άλλων, είχε σκηνοθετήσει πολλές ταινίες και ντοκιμαντέρ και έχει τιμηθεί για το σύνολο του κινηματογραφικού του έργου.
Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του ήταν η «Καλή πατρίδα, σύντροφε» που γυρίστηκε το 1985 στην Ουγγαρία και βραβεύτηκε στο 39ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λοκάρνο, ενώ η επόμενη «Ο Δραπέτης» που γυρίστηκε το 1991 συμμετείχε στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών στο 44ο Φεστιβάλ των Καννών. «Ο Δραπέτης» διδάχτηκε σε σεμινάρια σεναρίου στις σχολές κινηματογράφου του Μονάχου και National Film School στο Λονδίνο.
Ποιος ήταν ο Λευτέρης Ξανθόπουλος
Γεννήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου το 1945. Φοίτησε στη Νομική σχολή του Πανεπιστήμιου Αθηνών χωρίς να φτάσει ποτέ στο πτυχίο. Κατά το διάστημα 1965-1972 εργάζεται ως υπάλληλος στην Ελληνική Τράπεζα Βιομηχανικής Αναπτύξεως (ΕΤΒΑ). Από το 1972 έως το 1976 σπουδάζει κινηματογράφο στην Αγγλία, στο The London Film School.
Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του ήταν η «Καλή πατρίδα, σύντροφε» η οποία γυρίστηκε το 1985 στην Ουγγαρία και βραβεύτηκε στο 39ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λοκάρνο ενώ η επόμενη, «Ο Δραπέτης» που γυρίστηκε το 1991 συμμετείχε στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών στο 44ο Φεστιβάλ των Καννών. Έχει σκηνοθετήσει ταινίες και ντοκιμαντέρ και έχει τιμηθεί για το σύνολο του κινηματογραφικού του έργου.
Η ταινία του
Ο Δραπέτης διδάχτηκε σε σεμινάρια σεναρίου στις σχολές κινηματογράφου του Μονάχου και National Film School στο Λονδίνο. Το 1988, με υποτροφία του αμερικανικού ιδρύματος The Academy for Educational Development και στα πλαίσια του Προγράμματος International Visitor Program – The American Film, μετεκπαιδεύτηκε στις τάσεις και τεχνικές του σύγχρονου κινηματογράφου, σε στούντιο των ΗΠΑ. Από το 1995 διδάσκει σε ανώτερες σχολές Δραματικής Τέχνης και σε εργαστήρια θεατρικών σπουδών το μάθημα του Κινηματογράφου και της Υποκριτικής στον Κινηματογράφο. Έχει δημοσιεύσει κείμενα και άρθρα στις εφημερίδες Τα Νέα και Ελευθεροτυπία και στα περιοδικά Αντί, Σύγχρονος Κινηματογράφος, Η Λέξη, Εντευκτήριο, Ευθύνη, Νέα Εστία, Σκαπτή Ύλη, Τραμ, Διαβάζω, Υπόστεγο, Οδός Πανός, Αντι-Κινηματογράφος, Νέα Συντέλεια, Το Δέντρο, Πλανόδιον κ.ά. Το ποίημά του με τον τίτλο Χρονικό, από τη συλλογή Αντίψυχα έχει ανθολογηθεί στο αναγνωστικό «Νεοελληνική Λογοτεχνία» της Β' Γυμνασίου (Ο.Ε.Δ.Β. 2006).
Το 1967 βραβεύονται ποιήματά του στον Γ' πανελλήνιο ποιητικό διαγωνισμό του περιοδικού Πανσπουδαστική με κριτική επιτροπή τους ποιητές Νίκο Γκάτσο, Γιάννη Ρίτσο και Νικηφόρο Βρεττάκο. Το 1972 παραιτείται από την ΕΤΒΑ, εγκαταλείπει στο πτυχίο τις σπουδές Νομικής και αναχωρεί από την Ελλάδα. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, ζει σε διάφορες χώρες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης.
Εκδίδεται η πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο Αντίψυχα. Ακολουθούν: Περιπέτειες πλανόδιου σωματοφύλακα ονείρων, Το κόκκινο δωμάτιο, Σήκωσε το κεφάλι σου πατέρα, Η ορμή του νερού και των υδάτων, Άγγελος των πρώτων ημερών (πεζό), Γιατί οι γυναίκες δεν αγαπούν τη βροχή, Η έβδομη βροχή και Γάτες αλλού (μικρές ιστορίες).
.png)
