στο λεκανοπέδιο.
Ο πρώην Αντιπεριφερειάρχης Πειραιά Γ. Γαβρίλης σε δήλωσή του για το νέο σχέδιο διαχείρισης των απορριμμάτων Αττικής, που ανακοινώθηκε από τη Περιφέρεια, υπογράμμισε τα εξής:
«Το νέο σχέδιο διαχείρισης των απορριμμάτων της Αττικής, που εσπευσμένα ανακοινώθηκε από την Περιφέρεια, δημιουργεί εύλογα ερωτηματικά. Ποιοι λόγοι και γιατί οδήγησαν στην απόφαση να ακυρωθεί το ήδη ψηφισμένο σχέδιο ΠΕΣΔΑ (Περιφερειακός Σχεδιασμός Διαχείρισης Απορριμμάτων).
Το γεγονός ότι δεν ολοκληρώθηκε και ότι δεν είχε την απαιτούμενη συνέχεια δεν συνιστά πραγματικό λόγο για να ακυρωθεί, άλλα προσχήματα.
Η πραγματική απάντηση είναι ένα σύνολο από λόγους καθώς το Νέο Σχέδιο:
Α) Δεν πιστεύει στην αποκεντρωμένη διαχείριση των απορριμμάτων με βάση την αρχή της εγγύτητας. Καταργώντας μάλιστα όλα τα άλλα προτεινόμενα σημεία.
Β) Δεν πιστεύει στο δημόσιο χαρακτήρα της διαχείρισης των απορριμμάτων ούτε σε καλές περιβαλλοντικές πρακτικές. Αντίθετα, μας επαναφέρει στο γνωστό υπερσυγκεντρωτικό μοντέλο των δύο πραγματικά χωροθετήσεων (Φυλής και Σχιστό, όπως το 1992 και το 2003) και από την άλλη προωθεί την καύση, η οποία δεν προτείνεται ούτε στο υφιστάμενο εθνικό σχέδιο γιατί χαρακτηρίζεται από τις πιο οχληρές περιβαλλοντικές πρακτικές.
Γ) Αντί να προωθεί ένα μοντέλο συνδιαχείρισης και συνευθύνης στο ζήτημα αυτό ή και άλλων οχλουσών δραστηριοτήτων, επαναφέρει και δικαιώνει την άποψη πως κάθε οχληρή χρήση μπορεί να εξορίζεται στην αυλή του γείτονα. Είναι άλλωστε γνωστό πως η Δυτική Αττική και ο Πειραιάς εδώ και δεκαετίες είχαν αντιμετωπιστεί ως η «πίσω αυλή» της Αττικής.
Δ) Το καθεστώς των εργολάβων και των πολυποίκιλων συμφερόντων που έκαναν μέχρι σήμερα «πάρτι» με την κατασπατάληση εθνικών και ευρωπαϊκών πόρων πετυχαίνει τώρα και την αναβάθμιση του μέσω των ΣΔΙΤ και των εγγυημένων ποσοτήτων μεταφέροντας το κόστος στους δημότες.
Ειδικά στον Πειραιά, στο Σχιστό, το νέο σχέδιο προτείνει μονάδα επεξεργασίας απορριμμάτων, σχεδόν διπλάσια των αναγκών της περιοχής, 180.000 τόνων και Νέα Μονάδα Αποβλήτων 70.000 τόνων, με ΣΔΙΤ, και επιλέγει ο Πειραιάς να αποτελέσει την πρώτη περιοχή εφαρμογής της καύσης μέσα στο λεκανοπέδιο.
Αυτό το σχέδιο συνιστά μια επιλογή ταξικής μεροληψίας σε βάρος της Φυλής και του Πειραιά, μεταφέρει το κόστος στους πολίτες και δεν το καθιστά περιβαλλοντικά διαχειρίσιμο.
Αντίθετα λόγω των σωρευτικών επιβαρύνσεων από τις οχληρές δραστηριότητες, παλαιών και νέων, στην ευρύτερη περιοχή δημιουργεί συνθήκες περιβαλλοντικού «Απαρτχάιντ».
Αντίθετα λόγω των σωρευτικών επιβαρύνσεων από τις οχληρές δραστηριότητες, παλαιών και νέων, στην ευρύτερη περιοχή δημιουργεί συνθήκες περιβαλλοντικού «Απαρτχάιντ».
Η καύση δεν μπορεί να έχει την ανοχή κανενός. Απαιτείται τώρα η μεγαλύτερη κινητικότητα των φορέων για να αντιμετωπίσει αυτήν την αρνητική εξέλιξη».
