επόμενο γύρο.
«Αυτό που με ξεχωρίζει από τους άλλους μάγειρες, είναι ότι εγώ βλέπω μόλις 5%, οπότε καταλαβαίνετε πως υπάρχει ένα θεματάκι», λέει στον φακό ο Βασίλης Στεφανίδης, ενώ μαγειρεύει στον πάγκο των οντισιόν.
«Ονομάζομαι πρακτικά τυφλός. Αυτό που λέμε "όραση" σε μένα αυτή τη στιγμή, είναι ένας καθρέφτης αυτοκινήτου μεγάλος, θολός, και όλο το άλλο οπτικό μου πεδίο είναι μαύρο». Κατάφερε να μπει σε σχολή μαγειρικής με υποτροφία και όπως λέει μαγειρεύει με αγάπη.
«Η μαγειρική για μένα είναι όλες αυτές οι αισθήσεις» που δεν γίνονται αντιληπτές με την όραση.
Σε ηλικία 12 ετών έχασε την όραση από το ένα μάτι και δώδεκα χρόνια αργότερα ήρθε και η απώλεια στο άλλο. «Έπεσα στο σχολείο και χτύπησα πάνω στα πόδια της δασκάλας μου.
Το τακούνι της μπότας της μου έσπασε τη μύτη και από το χτύπημα επηρεάστηκε το οπτικό νεύρο του αριστερού ματιού και, σιγά σιγά χάθηκε η όραση μου, με αποτέλεσμα να βλέπω μόνο από το ένα μάτι [...] Το δεύτερο μάτι το έχασα το 2007, έτσι ξαφνικά. Ανακάλυψα ότι έπαθε ατροφία οπτικού νεύρου» . Μαγειρεύοντας μπροστά στους κριτές, κατάφερε να πάρει την ποδιά και να περάσει στον επόμενο γύρο, συγκινώντας με την προσήλωσή του στον στόχο του, για τον οποίο αγωνίζεται με «υπομονή, θέληση, επιμονή και πείσμα», όπως λέει.
Όταν ο Λεωνίδας Κουτσόπουλος του είπε το πρώτο «ναι», ο Βασίλης Στεφανίδης ξέσπασε σε κλάματα και, με τη σύμφωνη γνώμη και των υπόλοιπων κριτών, Σωτήρη Κοντιζά και Πάνο Ιωαννίδη. Οι τρεις κριτές του φόρεσαν την ποδιά και τον αγκάλιασαν λέγοντάς του ότι περιμένουν πολλά από εκείνον.
Η προσωπική ιστορία του σεφ Κουτσόπουλου
Με αφορμή τη συμμετοχή του Βασίλη στο MasterChef, ο κριτής Λεωνίδας Κουτσόπουλος εξομολογήθηκε μια δική του ιστορία στο χθεσινό επεισόδιο.
«Συνήθως βλέπουμε ανθρώπους που αντιμετωπίζουν ένα πρόβλημα και η πρώτη σκέψη είναι η παραίτηση. Θα σου πω μια προσωπική μου εμπειρία. Στο Λύκειο είχα σχέση με μια κοπέλα που ήταν κωφή. Θυμάμαι ότι το πιο σημαντικό πράγμα ήταν να μην την κάνω να νιώθει ότι έχει πρόβλημα, γιατί δεν είχε πρόβλημα, ήταν ένας πλήρως λειτουργικός άνθρωπος.
»Και το πρόβλημα το έχουμε εμείς που συνήθως, επειδή είμαστε λίγο γαϊδούρια, στην καθημερινότητά μας βάζουμε εμπόδια σε αυτούς τους ανθρώπους, με το να παρκάρουμε το μηχανάκι μας εκεί που δεν πρέπει μέχρι να βγάζουμε τραπεζάκια εκεί που δεν πρέπει για να απολαμβάνουν οι πολλοί τον καφέ τους και τους άλλους να τους βάζουμε λίγο στο περιθώριο».
.png)
