Μαρία Καλαγιά: « Η αλληλεγγύη, η βοήθεια και η αγάπη είναι γένους θηλυκού»

Τον κομβικό ρόλο της γυναίκας στην Ελλάδα της κρίσης ανέδειξε η ημερίδα που διοργάνωσαν οι Γιατροί του Κόσμου, στο φουαγιέ του Δημοτικού Θεάτρου ...

του Πειραιά.

Η εξαιρετικά ενδιαφέρουσαν συζήτηση έγινε χθες με ομιλήτριες γυναίκες που δραστηριοποιούνται επιχειρηματικά και εμπορικά στον Πειραιά αλλά και προσωπικότητες με πλούσιο κοινωνικό έργο.

Η Μαρία Καλαγιά, υπεύθυνη για τις δράσεις των Γιατρών του Κόσμου στον Πειραιά, στάθηκε στη σημασία της προσφοράς στον συνάνθρωπο. «Σε ένα κέντρο υποδοχής μεταναστών», είπε η κ. Καλαγιά, «πηγαίνεις όχι για να λύσεις τα δικά σου προσωπικά προβλήματα. Αλλά, για να δώσεις λύση σε προβλήματα άλλων. Με το χαμόγελο, να ακούσεις και να δράσεις. Οι άνθρωποι εκεί έχουν ανάγκη από μια ανοιχτή αγκαλιά. Το ίδιο συμβαίνει και σε έναν ξενώνα με ανήλικους ή όταν έχεις να διαχειριστείς τις καθημερινές δυσκολίες ανθρώπων που έμειναν λόγω της κρίσης άστεγοι».

«Δεν θα ξεχάσω ποτέ», εξομολογήθηκε η κυρία Καλαγιά, «την περίπτωση ενός ασυνόδευτου παιδιού στο οποίο έπρεπε άμεσα να χορηγήσουμε αντιβίωση για ωτίτιδα αλλά ελλείψη κηδεμόνα ή Επιτρόπου, ο οποίος βρισκόταν στο νησί υποδοχής και όχι στο κέντρο, αυτό δεν ήταν δυνατόν λόγω γραφειοκρατίας. Δυστυχώς, έως ότου καταφέρουμε να ξεπεράσουμε αυτές τις γραφειοκρατικές δυσκολίες, το παιδί έπαθε ρήξη τυμπάνου. Ευτυχώς, το παιδί διακομίστηκε σε νοσοκομείο και το πρόβλημα υγείας αντιμετωπίστηκε με επιτυχία. Στη συνέχεια, με δική μας παρέμβαση, το παιδί δόθηκε σε ανάδοχη οικογένεια και από τότε κατόρθωσε σταδιακά να ενταχθεί ομαλά στην κοινωνία. Μήνες αργότερα, στα γενέθλιά μου, έλαβα μια κάρτα από αυτό το παιδί που έγραφε στα ελληνικά Χρόνια Πολλά. Ήταν το ωραιότερο δώρο του κόσμου».

«Πράγματα που για εμάς είναι αυτονόητα, όπως είναι η πρόσβαση στην υγεία και την πρωτοβάθμια περίθαλψη», συνέχισε η κυρία Καλαγιά, «για πολλούς συνανθρώπους μας, δυστυχώς, δεν είναι. Εμείς οι γυναίκες είμαστε η ραχοκοκκαλιά της κοινωνίας. Έχουμε ρόλο πολυδιάστατο και πολυεπίπεδο. Είναι χρέος μας να στεκόμαστε πάντα δίπλα σε όσους μας έχουν ανάγκη. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ ότι η αλληλεγγύη, η βοήθεια και η αγάπη είναι γένους θηλυκού».

Η Δρ. Μαρίνα – Λύδα Κουταρέλη μίλησε για το θεσμό του Spetses Mini Marathon, που ίδια καθιέρωσε στο νησί. «Όταν αποφασίσαμε το 2011 να ξεκινήσουμε το Spetses Mini Marathon, απευθυνθήκαμε στην τοπική κοινωνία. Εξηγήσαμε το όραμά μας. Οι Σπέτσες έχουν μονοδικό μικροκλίμα και είναι ένα νησί – μνημείο της UNESCO», ανέφερε η Δρ. Κουταρέλλη και πρόσθεσε: «Την πρώτη χρονιά είχαμε δύο αγωνίσματα και 700 συμμετοχές. Φέτος, οκτώ χρόνια μετά, φτάσαμε τους 18.000 συμμετέχοντες από 42 χώρες και τα 8 αγωνίσματα».

Η επιτυχία του Spetses Mini Marathon, σύμφωνα με την Δρ. Κουταρέλλη, στηρίζεται πάνω σε πέντε – κατά βάση γυναικεία – χαρακτηριστικά. «Πρώτον, δουλέψαμε», όπως είπε, «με πολλούς stakeholders. Δουλέψαμε από κάτω προς τα πάνω. Φτιάξαμε σχέσεις. Οι γυναίκες είμαστε ιδανικές στο να δημιουργούμε σταθερούς δεσμούς που μας στηρίζουν. Δεύτερον, αξιοποιήσαμε τις νέες τεχνολογίες. Ο λογαριασμός μας στο Instagram έχει φτάσει τα 38.000 άτομα. Τρίτον, στηριχθήκαμε στις αρχές του εθελοντισμού. Καταστήσαμε ότι αυτό το project δεν ήταν κάποιο δικό μου δημιούργημα. Ήταν και είναι project του νησιού. Αυτή τη στιγμή, από τις 3.000 άτομα που διαμένουν μόνιμα στο νησί, πάνω από 300 είναι εθελοντές της διοργάνωσης. Τέταρτον, για να δημιουργήσουμε ένα brand βασιστήκαμε στις ιστορίες αθλητών, κατοίκων και του ίδιου του νησιού. Δημιουργήσαμε πολύ δυνατές επικοινωνιακά ιστορίες που αποτέλεσαν τη βάση της επικοινωνίας μας και μας κατέστησαν γνωστούς παγκοσμίως. Πέμπτον, πιστεύω ότι τίποτα δεν χαρίζεται. Η συνέπεια και η σκληρή δουλειά είναι ο μόνος δρόμος για να πάμε μπροστά. Οι γυναίκες δεν φοβόμαστε τη σκληρή δουλειά γιατί είναι στο DNA μας».

Η Δρ. Αθηνά Βεζύρη, μια από τις σημαντικότερες γυναικείες μορφές της ελληνικής ναυτιλίας και Πρόεδρος της SRH Marine Sait τόνισε: «Είμαι κόρη ναυτικού. Υπήρξα ασυρματιστής σε ποντοπόρα πλοία για δώδεκα χρόνια» και συμπλήρωσε: «Όταν ξεκίνησα την εταιρεία ήμουν εντελώς μόνη. Σήμερα, στην Ελλάδα, στα γραφεία μας εργάζονται 187 άτομα. Και γύρω στα 500 άτομα εργάζονται εκτός Ελλάδας. Όταν μας χτύπησε η κρίση το 2008, το μόνο που σκέφτηκα είναι πως θα μεγαλώσω την εταιρεία, να αυξήσω τις θέσεις εργασίας και να στηρίξω την πατρίδα μου». Για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε ως γυναίκα σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο όπως είναι η ναυτιλία, υπογράμμισε: «Ήταν πολύ δύσκολο στην αρχή. Όμως, τα κατάφερα. Πρέπει να κρατάμε πάντα ισορροπίες στην καθημερινότητά μας. Η καριέρα απαιτεί θυσίες από την προσωπική ζωή. Το σημαντικό είναι να ξυπνάς και να γνωρίζεις ότι έχεις αφήσει κάτι σημαντικό στην κοινωνία».

Η κυρία Καλυψώ Κανέλλη, έμπρορος ειδών ξυλείας με έδρα τον Πειραιά, επισήμανε: «Η σύγχρονη γυναίκα καλείται να ανταποκριθεί σε πολλαπλούς ρόλους. Σήμερα, είναι, περισσότερο ίσως από ποτέ, επιτακτική η ανάγκη να κρατήσει η γυναίκα μέσα της τις αναγκαίες ισορροπίες. Η γυναίκα οφείλει να είναι σύντροφος, εργαζόμενη, μητέρα, νοικοκυρά αλλά και ενεργός πολίτης».

Η κυρία Μαρία Πιττάκη, αντιπρόεδρος του Εμπορικού Συλλόγου Πειραιά, υποστήριξε ότι με δεδομένες τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η σύγχρονη ελληνική κοινωνία είναι αναγκαία η αναβάθμιση του ρόλου των γυναικών στα κέντρα λήψης αποφάσεων. Συγκεκριμένα για τις γυναίκες που δραστηριοποιούνται επιχειρηματικά στον Πειραιά, όπως είπε, «η προσωπική επαφή με τους πελάτες, που έχουν οι γυναίκες επιχειρηματίες, τους επέτρεψε να επιβιώσουν μέσα από μια πολύ δύσκολη οικονομική συγκρυρία».

Η κυρία Χριστίνα Τσιλιγγίρη, γενική γραμματέας του Ολυμπιακού ΣΦΠ, περιέγραψε την έντονη αμφιβήτηση που δέχθηκε όταν ασχολήθηκε για πρώτη φορά με το αθλητικό μάνατζμεντ, έναν χώρο που παραδοσιακά ανδροκρατείται. «Η αλήθεια», εξολογήθηκε η κ. Τσιλιγγίρη, «είναι ότι η αμφισβήτηση που δέχθηκα ήταν πολύ μεγάλη. Το αντιλαμβανόμουν από τον τόνο της φωνής, από ένα βλέμμα ή ένα σχόλιο. Δεν κατηγορώ τους ανθρώπους. Κατανόω ότι πολλά από όσα προωθούσα τους φαίνονταν περίεργα ή πρωτόγνωρα. Έμαθα να ζω με αυτό. Και πιστεύω ότι και οι ίδιες οι γυναίκες δεν πρέπει να υποτιμούμε τις δυνατότητές μας».