η κυβέρνηση του τότε πρωθυπουργού Γκρούεφσκι δεχόταν το «Βόρεια Μακεδονία» από τότε.
Μάλιστα, όπως προκύπτει από το τηλεγράφημα της πρεσβείας των ΗΠΑ στα Σκόπια, από τις 28 Ιουλίου 2008 η ΠΓΔΜ ζητούσε ως αντάλλαγμα την αναγνώριση «μακεδονικής» ταυτότητας και γλώσσας:
«Ταυτότητα: Η γλώσσα και η εθνικότητα θα ονομάζονται «Μακεδονικές» αλλά αυτό θα μπορούσε να διευθετηθεί σιωπηρά, ίσως μέσω παραρτήματος ή απόφασης του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ ή σε κάποιο άλλο εσωτερικό έγγραφο των Ηνωμένων Εθνών, το οποίο δεν θα χρειαστεί να ελέγξει ή να εγκρίνει η Ελλάδα. Εν κατακλείδι η “Μακεδονία” χρειάζεται διαβεβαιώσεις ότι η γλώσσα και η υπηκοότητα θα αποκαλούνται “Μακεδονικές” και όχι “Βορειομακεδονικές”».
Σε άλλο σημείο των τηλεγραφημάτων φαίνεται πως ο Γκρούεφσκι απορρίπτει τη «σιωπηλή» αναγνώριση της «γλώσσας και της ταυτότητας» από τον ΟΗΕ και επιμένει σε μια ρητή και επίσημη αναγνώριση.
Το τηλεγράφημα ουσιαστικά προδίδει πως οι κύριοι διαπραγματευτικοί στόχοι της ΠΓΔΜ δεν άλλαξαν ιδιαίτερα την τελευταία δεκαετία και εν μέρει επιτεύχθηκαν με την υπογραφή της συμφωνίας των Πρεσπών.
Ως προς το όνομα «Βόρεια Μακεδονία», από το τηλεγράφημα προκύπτει πως η τωρινή κυβέρνηση της ΠΓΔΜ υποχώρησε στο ελληνικό αίτημα για χρήση του ονόματος erga omnes, καθώς επίσης και για τη Συνταγματική αναθεώρηση. Σημειώνεται πως τα δύο ζητήματα θεωρούνταν από την τότε σκοπιανή κυβέρνηση ως «κόκκινες γραμμές».
Σύμφωνα με το τηλεγράφημα της πρεσβείας, τότε κυβέρνηση Γκρουέφσκι θα συνέχιζε να χρησιμοποιεί στο εσωτερικό την συνταγματική ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας», δίχως γεωγραφικό προσδιορισμό, και θα επέμενε στην διατήρηση του παλιού ονόματος σε διαβατήρια, προϊόντα και στα μέσα ενημέρωσης.
Επίσης όποια χώρα ήθελε θα δικαιούνταν να αναγνωρίσει την γειτονική χώρα ως Μακεδονία, ακόμα και σε επίσημες διμερείς συνθήκες, ενώ το «Βόρεια Μακεδονία» πιθανότατα θα χρησιμοποιούταν σε διεθνείς συμφωνίες με πολλούς υπογράφοντες.
