«Πριν από 7 χρόνια, κατάλαβα ότι ήμουν σε μια μαύρη λίστα της κυβέρνησης...
των ΗΠΑ. Τον Σεπτέμβριο του 2010, μαζί με δύο συνεργάτες μου, πήγαμε στο Αμερικανικό Προξενείο στην Αθήνα για να ανανεώσουμε τη δημοσιογραφική μας βίζα. Τη χρησιμοποιούσαμε όλη τη δεκαετία του 2000 ταξιδεύοντας στις ΗΠΑ για τις ανάγκες της εβδομαδιαίας εκπομπής «Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα». Η εκπομπή παρουσίαζε μεγάλα ρεπορτάζ και ντοκιμαντέρ από όλες τις χώρες του κόσμου και είχε βραβευθεί 4 φορές ως η καλύτερη ενημερωτική εκπομπή της ελληνικής τηλεόρασης».
»Οι δύο συνεργάτες μου πήραν αμέσως τη δημοσιογραφική βίζα. Εμένα μου είπαν να περιμένω. Στα επτά χρόνια που πέρασαν από τότε, παρά τα διαβήματα διεθνών οργανώσεων για την ελευθερία του τύπου, όπως οι Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα, δεν έπαιρνα καμία απάντηση. Σε δύσκολη θέση να δώσουν μια εξήγηση, οι Αμερικανοί πρεσβευτές στην Αθήνα και τις Βρυξέλλες, που γνώριζαν το έργο μου ως δημοσιογράφου και σκηνοθέτη ντοκιμαντέρ, πρότειναν να αιτηθώ μια απλή τουριστική βίζα.
Η απάντηση ήταν η ίδια: απορρίπτεται», σημειώνει ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Στέλιος Κούλογλου, στην άρνηση της αμερικανικής κυβέρνησης να του χορηγήσει βίζα για τις ΗΠΑ.
«Είχα ελπίσει ότι η εκλογή μου στο Ευρωκοινοβούλιο θα άλλαζε τα πράγματα. Το καλοκαίρι του 2017 κλήθηκα να μιλήσω, ως ευρωβουλευτής, στο People's Summit στο Σικάγο. Ζήτησα ξανά βίζα, καμία απάντηση. Αλλά τον Δεκέμβριο φέτος ήμουν μέλος της επίσημης αντιπροσωπείας του Ευρωκοινοβουλίου που θα ταξίδευε στις ΗΠΑ για επαφές με Αμερικανούς συναδέλφους και επισήμους. Αυτή τη φορά η αμερικανική κυβέρνηση έπρεπε να δώσει μια εξήγηση: μετά από 7 χρόνια με ενημέρωσε ότι η αίτηση βίζας είχε απορριφθεί, παραπέμποντας σε ένα άρθρο περί τρομοκρατίας. Έτσι έμαθα ότι είμαι ύποπτος, από το να πραγματοποιήσω μια αεροπειρατία, ή το λιγότερο, ότι υποστηρίζω τρομοκρατικές οργανώσεις.
Φυσικά δεν έχω καμία σχέση με όλα αυτά. Έχω κάνει δεκάδες εκπομπές εναντίον της τρομοκρατίας. Το ντοκιμαντέρ μου «Η αληθινή ιστορία της 17ης Νοέμβρη», ένα από τα ντοκιμαντέρ με τη μεγαλύτερη τηλεθέαση στην Ελλάδα, είναι αφιερωμένο στις οικογένειες των θυμάτων της ελληνικής τρομοκρατικής οργάνωσης. Η τελευταία μου ταινία («Πεθαίνοντας στο Γέλιο ) αναφέρεται ακριβώς στον πραγματικό κίνδυνο της ισλαμικής τρομοκρατίας, για τον οποίο διοργάνωσα μια ημερίδα και στο Ευρωκοινοβούλιο, στη μνήμη της ομάδας σύνταξης του Charlie Hebdo, που δολοφόνησαν βάρβαρα οι τζιχαντιστές.
Αυτό που συνέβη είναι ότι η αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα διαμαρτυρόταν συνεχώς στην ελληνική κυβέρνηση, για τις εκπομπές και τα ντοκιμαντέρ μου που παρουσιάζονταν στην δημόσια τηλεόραση. Αυτό που έπρεπε να περιμένω, είναι ότι δεν τους άρεσε καθόλου το ντοκιμαντέρ του 2004, που είχε θέμα την εισβολή στο Ιράκ και τίτλο «24+1 ψέματα για να πουλήσετε ένα πόλεμο». Αντιδράσεις προκάλεσε μια ακόμη ταινία μου, η «Εξομολόγηση ενός οικονομικού δολοφόνου», που απέσπασε 2 διεθνή βραβεία και προβλήθηκε σε κινηματογράφους στην Νέα Υόρκη και το Λος Αντζελες. Σε μια συνεδρίαση του Διοικητικού Συμβουλίου της δημοσίας τηλεόρασης το 2008, σύμφωνα με τα επίσημα πρακτικά, συζητήθηκαν «τα προβλήματα τα οποία είχε δημιουργήσει η εκπομπή στον (πρωθυπουργό) κ. Σημίτη όταν διαπραγματευόταν σοβαρά θέματα στις ΗΠΑ». Ένα μήνα αργότερα με απέλυσαν από την δημόσια τηλεόραση (επανήλθα το 2010, όταν ζήτησα και τη βίζα).
Αισθάνομαι δικαιωμένος από την κριτική που ασκούσαν τα ντοκιμαντέρ μου στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Η εισβολή στο Ιράκ είναι πλέον, κατά γενική ομολογία, η ιδρυτική πράξη του Ισλαμικού Κράτους. Ο Edward Peck, ένας εξαιρετικός Αμερικανός διπλωμάτης, μου διηγήθηκε τι συνέβη όταν ο Αμερικανός πρόεδρος Ροναλντ Ρέηγκαν ανέθεσε σε μια επιτροπή, στην οποία συμμετείχε ο Peck, να βγάλουν ένα ορισμό για τη τρομοκρατία: η επιτροπή δεν κατέληξε πουθενά, καθώς οποιαδήποτε προσπάθεια προσδιορισμού τρομοκρατικών ενεργειών θύμιζε κάποια πράξη της κυβέρνησης των ΗΠΑ και των υπηρεσιών της στο παρελθόν!
Όχι, δεν σκότωσα εγώ τον Τζον Κένεντυ, και απαιτώ κάποιες απαντήσεις. Μήπως θα έπρεπε, εμείς οι Ευρωπαίοι να εμποδίζουμε τους Αμερικανούς γερουσιαστές να έρχονται στην Ευρώπη βασιζόμενοι στις πολιτικές τους πεποιθήσεις; Με ποιο δικαίωμα η κυβέρνηση των ΗΠΑ αποκλείει έναν εκλεγμένο βουλευτή από την επίσημη αντιπροσωπεία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου; Kαι με ποια στοιχεία; Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο πρέπει να ζητήσει τις απαραίτητες εξηγήσεις και η αμερικανική κυβέρνηση οφείλει να δώσει σαφείς απαντήσεις». topontiki.gr
.png)
