«Working Poor»: Νέα κοινωνική τάξη στην Ελλάδα με χρήματα μόνο για φαγητό

Μια νέα κοινωνική τάξη δημιουργήθηκε τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα χάρη στις πολιτικές που...

εφάρμοσαν οι μεγαλόσχημοι οικονομολόγοι των Ευρωπαίων και του ΔΝΤ. Κι αυτή δεν είναι άλλη από τους ανθρώπους οι οποίοι καίτοι εργάζονται σκληρά, τα χρήματα που παίρνουν σαν αμοιβή δεν αρκούν για τίποτε άλλο πέρα από το φαγητό.

Αυτή τη διαπίστωση κάνει το γερμανικό περιοδικό Spiegel, που ονομάζει την τάξη αυτή «working poor», δηλαδή «εργαζόμενοι φτωχοί», με το συντάκτη του σχετικού ρεπορτάζ να εμφανίζεται έκπληκτος με το γεγονός ότι στην Ελλάδα, ακόμα κι αν έχει κανείς δουλειά, το πιο πιθανό είναι να είναι «φτωχός».

Πρόκειται κατά κύριο λόγο για νέους, σπουδασμένους και με προσόντα, αλλά με αποδοχές που μόλις φτάνουν για να καλύψουν το φαγητό τους.

«Το 1/3 των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα κερδίζει τόσο λίγα που μόλις τους φτάνει για να ζήσει. Είναι πάνω από μισό εκατομμύριο. Για τη δουλειά τους παίρνουν κάτω από 376 ευρώ το μήνα ή 60% λιγότερο από το μέσο μισθό… Ο κίνδυνος ακόμη και με σταθερή εργασία να συγκαταλεχθεί κανείς στους φτωχούς στην Ελλάδα είναι τόσο μεγάλος, όσο πουθενά αλλού στην ΕΕ». Το άρθρο κάνει και σύγκριση ανάμεσα στο Βερολίνο και την Αθήνα σε ότι αφορά το κόστος ζωής. «Για παράδειγμα, στο Βερολίνο οι τιμές για προϊόντα καθημερινής κατανάλωσης είναι μόλις 14,5% υψηλότερα από ότι στην Αθήνα, παρά το ότι στη γερμανική πρωτεύουσα η αγοραστική δύναμη είναι 117% μεγαλύτερη».

Αναφορικά με τους λόγους αυτής της εξέλιξης ο αρθρογράφος αναφέρει τη χαλάρωση της εργατικής νομοθεσίας που επέβαλαν οι δανειστές της Ελλάδας (μεταξύ των οποίων και η Γερμανία φυσικά), απότοκο της δημοσιονομικής κρίσης. «Η χαλάρωση επέφερε ακριβώς το αντίθετο από το σκοπούμενο» επισημαίνει. «Ο νομοθέτης μείωσε το κατώτατο όριο μισθού στα 586 ευρώ και παράλληλα επέτρεψε στους εργοδότες να πηγαίνουν και χαμηλότερα, όταν αυτός που ψάχνει εργασία είναι κάτω των 25. Πίσω από αυτό κρύβονταν η ελπίδα ότι έτσι θα καταπολεμούνταν η νεανική ανεργία που το 2016 άγγιξε το 47%.

Παράλληλα προέκυψε μια γενιά εργαζομένων που έκαναν σχεδόν τα πάντα γνωρίζοντας ότι εάν δεν το έκαναν αυτοί, θα το έκαναν άλλοι». Και ο αρθρογράφος καταλήγει: «Παρ’ όλα αυτά η μεγάλη κραυγή των εργαζομένων φτωχών δεν ακούστηκε, επειδή ειδάλλως οι ευκαιρίες για μια έστω κακοπληρωμένη δουλειά θα μειώνονταν. Και μια κακοπληρωμένη δουλειά είναι πάντα καλύτερη από την ανεργία».