Η ιστορία του ζευγαριού που άφησε τον πολιτισμό και ζει επτά χρόνια στο δάσος...
Μια Ολλανδέζα και ένας Νεοζηλανδός αποδεικνύουν ότι στον 21ο αιώνα είναι εφικτό να ζει κανείς μια διαφορετική ζωή από αυτή της πόλης.
Η Miriam Lancewood ζει εκτός κοινωνικού συστήματος, στην άγρια ζωή της φύσης, μαζί με τον σύζυγό της, τον Peter, εδώ και επτά χρόνια. Η ιδέα της ζωής στην άγρια φύση ξεκίνησε πριν 12 χρόνια όταν οι δυο τους γνωρίστηκαν στην Ινδία. Εκείνος ήταν τότε στα 52, πρώην κτηνοτρόφος, δενδροκόμος και καθηγητής πανεπιστημίου, ενώ εκείνη ήταν στα 22 της και ήθελε να γνωρίσει τον κόσμο.
Ταξίδεψαν μαζί για μερικά χρόνια και μετά «μετακόμισαν» στη Νέα Ζηλανδία, πατρίδα του Peter. Το 2010 πούλησαν ή χάρισαν τα περισσότερα υπάρχοντά τους και ξεκίνησαν το μεγάλο και τολμηρό πείραμα της ζωής στη φύση, στις αχανείς δασικές εκτάσεις της Νέας Ζηλανδίας, όπου περιπλανιόνταν και έστηναν τη σκηνή τους όπου τους άρεσε. Η Miriam ήταν ο ‘άντρας’, εφόσον εκείνη χειριζόταν το μεγάλο κυνηγετικό μαχαίρι και το τουφέκι που διέθεταν. Χωρίς ρεύμα, ψηφιακή τεχνολογία ή ρολόι, το πείραμά τους υποτίθεται ότι θα διαρκούσε για έναν χρόνο.
Τους πρώτους μήνες της πρωτόγονης ζωής τους, η Miriam σκέφτηκε ότι θα τρελαθεί από πλήξη, αλλά σύντομα κατάφερε να ‘συγχρονιστεί’ με τη φύση.
Θα περίμενε κανείς ότι η Miriam μοιάζει με αγρίμι, με καναδυό δόντια να της λείπουν, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι διατηρείται σε άψογη κατάσταση, πάντα χαμογελά, και δείχνει τα κάτασπρα λαμπερά της δόντια τα οποία πλένει με τέφρα.
Είναι δε πολύ δυνατή και μυώδης, γεγονός που κάνει τον Peter να λέει με υπερηφάνεια ότι η Miriam θα μπορούσε να νικήσει τους περισσότερους άντρες σε μια πάλη: «Εκείνη είναι ο κυνηγός κι εγώ ο μάγειρας. Είναι πολύ πιο δυνατή από μένα. Οι γυναίκες είναι καλύτερες στον κυνήγι», λέει ο Peter, ενώ η Miriam προσθέτει «είναι και πιο προσεκτικές». Θεωρούν και οι δύο ότι οι γυναίκες στο κυνήγι δεν «κυνηγούν» τρόπαια και λάφυρα, καθώς έχουν λιγότερη ανάγκη να αποδείξουν τον εαυτό τους απ’ ό,τι οι άνδρες.
Μετά από 5 χρόνια νομαδικής ζωής στη Νέα Ζηλανδία, η Miriam αποφάσισε να γράψει ένα βιβλίο με τις εμπειρίες της. Το ζευγάρι έχει μεταφερθεί έκτοτε στην Ευρώπη, όπου περνούν τον χρόνο τους πηγαίνοντας με τα πόδια στην Τουρκία, που αποτελεί το δεύτερο μέρος του ονείρου της ζωής τους να μην επιστρέψουν ποτέ ξανά στον ‘πολιτισμό’.
Έτσι λοιπόν, τους βρίσκουμε τώρα στη Βουλγαρία, τρεις ώρες δυτικά της Σόφιας, κοντά σε ένα ποτάμι όπου το ζευγάρι μπορεί να κολυμπήσει, να καθίσει γύρω από τη φωτιά στο δάσος και να στήσουν τη σκηνή τους. Βέβαια για τη ζωή αυτή τονίζουν ότι είχαν προετοιμαστεί κατάλληλα, περνώντας κάποιους μήνες κατάρτισης για τα μακρινά και απαιτητικά ταξίδια, μαθήματα πρώτων βοηθειών και διαβάζοντας διάφορα βιβλία επιβίωσης και αναζήτησης τροφής.
Μερικές φορές επιστρέφουν στον ‘πολιτισμό’ για να στείλουν ένα μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου ή να συμπληρώσουν προμήθειες ή, στην περίπτωση της Miriam, να γράψουν ένα βιβλίο. Αλλά αυτό δεν είναι εξαπάτηση; Όχι, λέει ο Peter: «Επειδή ζούμε έξω από την κοινωνία, δεν υπάρχουν κανόνες. Μπορούμε να πάμε από την πέτρινη εποχή στη μεγάλη πόλη και πάλι πίσω. Είναι ένας μοναδικός συνδυασμός πρωτόγονης διαβίωσης και νεωτερικότητας».
Όσον αφορά το τι θα γίνει εάν το ζευγάρι χωρίσει, η Miriam λέει ότι σε αυτή την περίπτωση θα προσπαθήσει να βρει έναν άλλο σύντροφο που επίσης να θέλει να ζήσει στην άγρια φύση.
Η ερώτηση που δέχεται συχνά από τους αναγνώστες της η Miriam είναι πώς μπορούν να αντέξουν οικονομικά να ζουν με αυτόν τον τρόπο. «Έχουμε λίγες αποταμιεύσεις, ζούμε πολύ φθηνά, με περίπου 5.000 δολάρια τον χρόνο, για τα βασικά τρόφιμα».
Στο δάσος, οι μόνοι άνθρωποι που συναντούν είναι κυνηγοί, πάντα άνδρες, γι’ αυτό και η Miriam τονίζει ότι οι γυναίκες ‘χάνουν’ από τη μη επαφή τους με τη φύση, αλλά ωστόσο οι αναγνώστριές της ζηλεύουν που κάποιοι άλλοι κάνουν αυτή τη ζωή, δηλώνοντας ότι οι ίδιες φοβούνται.
Ένας ακόμη λόγος που ήθελε να γράψει το βιβλίο της είναι «για να δείξει ότι στον 21ο αιώνα ένας διαφορετικός τρόπος ζωής είναι εφικτός», και ότι σε αυτή τη ζωή οι μακρόχρονες σχέσεις μπορούν να λειτουργήσουν.
Η Miriam και ο Peter συχνά χρησιμοποιούν τη λέξη ‘παγιδευμένοι’ για να περιγράψουν πώς ζουν οι άλλοι άνθρωποι. Δεν προτίθενται να αποκτήσουν παιδιά, καθώς λένε ότι θα ήταν αδύνατο να μεγαλώσουν και να ζουν μαζί τους στην άγρια φύση. Άλλωστε, θεωρούν ότι τα παιδιά είναι παγίδα: «Για εμάς θα ήταν μια παγίδα», λέει η Miriam, γιατί εάν έχεις παιδιά τότε «θα πρέπει να έχεις τακτικό εισόδημα, και ενδεχομένως να εγκατασταθείς κάπου», και αυτό φοβούνται ακόμη και να το σκεφτούν...enallaktikos
