H Ιστορικός Τέχνης, Νικολένα Καλαϊτζάκη σημειώνει για την έκθεση #PSAnarchy:
"Τρεις σύγχρονοι καλλιτέχνες της ελληνικής pop-αrt σκηνής και του άναρχου σουρεαλισμού, οι: Αλέξανδρος Σκουταριώτης (Sonke), Γιώργος Μαραγκουδάκης και Ειρήνη Μονομμάτου, ενώνονται και σε μια αρμονική σύζευξη παρουσιάζουν την έκθεση "PSAnarchy" (*Pop art & Surrealism Anarchy).
Με ευκολία μπορεί κανείς να αναγνωρίσει τις όμορφα θλιμμένες pop-art πριγκίπισσες του γνωστού street artist Sonke που το βασίλειο τους εδρεύει στα τσιμεντένια στενά μιας ζωηρής πόλης. Ασπρόμαυρες και διάφανες, ονειρικά γυρμένες, με τα μαλλιά τους απαλά να στροβιλίζονται σε βοστρύχους από ψηλά έως κάτω, έχουν τα μάτια κλειστά και τα χείλη κόκκινα. Από τα δύο τους μάτια, το ένα μονάχα έχουν ζωγραφιστό, ενώ καθώς μένουν ντυμένες στις προσεγμένες γεωμετρικές φορεσιές τους, φυλάνε καρδιές στο λαιμό ή τα χέρια τους. Η ιδιότυπη και εύπλαστη, η έντονα σχηματοποιημένη μορφή τους, τις καθιστά ξεχωριστές στην όψη. Περισσότερο όμως τονίζεται ο εύθραυστος συναισθηματικός τους κόσμος. Μισές ανήκουν εδώ, μισές στο όνειρο τους. Ο Γιώργος Μαραγκουδάκης ασχολείται κυρίως με την pop-art, την street art (χρησιμοποιεί το ψευδώνυμο ΟΝΕΚ), την καταστασιακή τέχνη και τον καλλιτεχνικό ακτιβισμό. Τα έργα του διακρίνονται πέρα από το τολμηρό και σατιρικό περιεχόμενο των συνθέσεων τους που συχνά αποβαίνει καυστικό (όπως για παράδειγμα στο έργο του με τον Ντόναλντ Τραμπ να αποδίδεται ως Χίτλερ), από τις καθαρές τους φόρμες και τις έντονες χρωματικές εντάσεις και συνδυασμούς που δυναμιτίζουν τόσο την εικόνα αλλά και την μεταβίβαση του μηνύματος. Είναι υπαρκτός ένας σουρεαλισμός που γεννάται από συνθήκες της σύγχρονης πραγματικότητας που ο καλλιτέχνης έχει επιλέξει να βάλει στο στόχαστρο (βλ. έργο με κουκουλοφόρους).
Η Ειρήνη Μονομμάτου, δημιουργεί ευφάνταστες σουρεαλιστικές αφηγήσεις που εφορμούν από γεγονότα της σύγχρονης ζωής, ενσωματώνοντας σκέψεις, ιδέες, καταστάσεις και συναισθήματα που μπορεί να βιώνει ο άνθρωπος εσωτερικά, σε πάλη με τον εαυτό του αλλά και σε αλληλεπίδραση με το εξωτερικό του περιβάλλον. Στις συνθέσεις διακρίνεται ένας ξεκάθαρος συμβολισμός, ένας υπαρξισμός καθώς και ένα υποδόρειο χιούμορ που υπερτονίζεται από τον τρόπο της απόδοσης των μορφών και που θίγει όμως σοβαρά ζητήματα στην ρίζα του (βλ. το έργο όπου σε άλλον "Μυστικό Δείπνο" εμφανίζονται 12 φιγούρες ανδρικές και γυναικείες στη σειρά μπροστά από το τραπέζι με την κεντρική φιγούρα να είναι ένα κορίτσι με μπούρκα)."
