Όταν νιώθουμε γενικά ασφαλείς, δηλαδή άνετα με την εγγύτητα και σίγουροι ότι μπορούμε να βασιζόμαστε στους...
αγαπημένους μας, μπορούμε καλύτερα και να παίρνουμε και να δίνουμε στήριξη ο ένας στον άλλον.
Σε μια μελέτη που διεξήγαγε ο Jeff Simpson του Πανεπιστημίου της Μινεσότα, το καθένα από τα ογδόντα τρία ζευγάρια που έβγαιναν μαζί, συμπλήρωσαν ένα ερωτηματολόγιο με θέμα τη σχέση τους και μετά κάθισαν μαζί σε ένα δωμάτιο. Η γυναίκα σε κάθε ζευγάρι είχε προειδοποιηθεί ότι επρόκειτο να πάρει μέρος σε μια δραστηριότητα που συνήθως προκαλεί ιδιαίτερο άγχος στους περισσότερους ανθρώπους (δεν υπήρχε ακριβής περιγραφή της δραστηριότητας). Οι γυναίκες που στα ερωτηματολόγια είχαν περιγράφει τον εαυτό τους ως ασφαλείς στην ερωτική τους σχέση, μπορούσαν να μοιραστούν ανοιχτά την ανησυχία τους για την επικείμενη δραστηριότητα και να ζητήσουν συμπαράσταση από τους συντρόφους τους.
Οι γυναίκες που γενικά είχαν αρνηθεί την ανάγκη τους για συναισθηματικό δεσμό και απέφευγαν την εγγύτητα, αποσύρθηκαν περισσότερο κατά τη διάρκεια αυτών των στιγμών. Οι άνδρες ανταποκρίθηκαν στις συντρόφους τους με δύο τρόπους: Όσοι είχαν περιγράφει τους εαυτούς τους ως ασφαλείς μέσα στη σχέση τους, γίνονταν ακόμη πιο υποστηρικτικοί από ό,τι συνήθως, άγγιζαν και χαμογελούσαν στη σύντροφό τους και της προσέφεραν παρηγοριά. Όσοι είχαν πει ότι δυσανασχετούν απέναντι στις ανάγκες συναισθηματικού δεσμού, έγιναν αξιοσημείωτα λιγότερο υποστηρικτικοί, όταν οι σύντροφοί τους εξέφρασαν τις ανάγκες τους, υποτιμώντας την ανησυχία των συντρόφων τους, δείχνοντας λιγότερη ζεστασιά και αγγίζοντας τις λιγότερο.
• Όταν νιώθουμε ασφαλώς συνδεδεμένοι με τους συντρόφους μας, το δεχόμαστε πιο εύκολα όταν μας πληγώνουν και συνήθως γινόμαστε λιγότερο επιθετικοί όταν θυμώνουμε μαζί τους. 0 Mario Mikulincer του Πανεπιστημίου Μπαρ-Ιλάν του Ισραήλ διεξήγαγε μια σειρά μελετών, ρωτώντας πόσο συνδεδεμένοι ένιωθαν οι συμ-μετέχοντες στις σχέσεις τους και πώς διαχειρίζονταν τον θυμό τους, όταν προέκυπταν συγκρούσεις. Οι παλμοί της καρδιάς τους καταγράφονταν καθώς αντιδρούσαν σε σενάρια συγκρούσεων μεταξύ ζευγαριών. Όσοι ένιωθαν κοντά και μπορούσαν να υπολογίζουν στους συντρόφους τους ανέφεραν ότι αισθάνονταν λιγότερο θυμό και απέδιδαν λιγότερη δόλια πρόθεση στους συντρόφους τους. Περιέγραφαν τους εαυτούς τους ως άτομα που εκφράζουν τον θυμό τους με πιο ελεγχόμενο τρόπο και διατύπωναν πιο θετικούς στόχους, όπως την επίλυση των προβλημάτων και την επανασύνδεση με τους συντρόφους τους.
• 0 ασφαλής δεσμός με κάποιο αγαπημένο πρόσωπο μας δίνει κουράγιο. Ομάδα μελετών του Mikulincer απέδειξε ότι, όταν νιώθουμε ασφαλείς στον δεσμό μας με τους άλλους, κατανοούμε καλύτερα τον εαυτό μας και μας αρέσει περισσότερο ο εαυτός μας. Από μια σειρά επιθέτων για να περιγράφουν τον εαυτό τους, οι πιο ασφαλείς συμμετέχοντες διάλεξαν θετικά χαρακτηριστικά. Όταν, δε, ρωτήθηκαν για τα αδύναμα σημεία τους, απάντησαν ότι, ενώ αισθάνονταν υποδεέστεροι όσον αφορά το ιδανικό τους, εξακολουθούσαν, παρ’ όλα αυτά, να νιώθουν καλά με τον εαυτό τους.
Ο Mikulincer διαπίστωσε, επίσης, όπως άλλωστε είχε προβλέψει ο Bowlby, ότι ασφαλώς συνδεδεμένοι ενήλικες ήταν πιο περίεργοι και πιο ανοιχτοί σε καινούργιες πληροφορίες. Ένιωθαν άνετα με την ασάφεια, λέγοντας ότι τους άρεσαν οι ερωτήσεις που μπορούσαν να απαντηθούν με πολλούς τρόπους. Σε μια δοκιμασία, τους περιγράφηκε η συμπεριφορά ενός ατόμου και τους ζη-τήθηκε να εκτιμήσουν τα θετικά και αρνητικά χαρακτηριστικά του. Ασφαλώς συνδεδεμένοι συμμετέχοντες απορρόφησαν πιο εύκολα καινούργιες πληροφορίες για το συγκεκριμένο άτομο και επανε-κτίμησαν τις αξιολογήσεις τους. Η αποδοχή νέων εμπειριών και η ευελιξία σης πεποιθήσεις φαίνονται ευκολότερες, όταν νιώθει κανείς ασφαλής και συνδεδεμένος με τους άλλους. Η περιέργεια αναδύεται μέσα από αίσθηση ασφάλειας, ενώ η έλλειψη ευελιξίας μέσα από διαρκή επαγρύπνηση για απειλές.
• Όσο πιο προσβάσιμοι μας είναι οι σύντροφοί μας τόσο πιο διαφοροποιημένοι και ανεξάρτητοι μπορούμε να αισθανθούμε. Παρόλο που η ιδέα αυτή έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το τι πιστεύει η κοινωνία μας για την ατομική αυτάρκεια, ο ψυχολόγος Brooke Feeney του Πανεπιστημίου Κάρνεγκι Μέλον του Πίτσμπουργκ, μελετώντας 280 ζευγάρια, την επιβεβαίωσε με ακρίβεια. Όσων οι ανάγκες ήταν αποδεκτές από τους συντρόφους τους ήταν πιο ασφαλείς στην επίλυση των προβλημάτων τους με αυτενέργεια και ηταν πιθανότερο να υλοποιήσουν τους προσωπικούς τους στόχους με επιτυχία.
