Ήταν η δική μας 4η Ιουλίου. Πέρασαν 13 χρόνια από τότε που η Ευθρώπη υποκλίθηκε στον Ότο Ρεχάγκελ και τα παιδιά του. Τότε που γράφτηκε το δικό μας...
αθλητικό έπος.
Σαν σήμερα, στις 4 Ιουλίου του 2004, στη Λισαβόνα, στο στάδιο «Ντα Λουζ» οι Έλληνες «πειρατές» ολοκλήρωσαν έναν αληθινό άθλο.
Το κύπελλο του πρωταθλητή Ευρώπης «ντύθηκε» με τη γαλανόλευκη. Η αρμάδα του Ότο Ρεχάγκελ ήθελε μια καλή κλήρωση στην Λισαβόνα. Αυτή δεν ήρθε, καθώς την έριξε με αντίπαλους τους Ισπανούς, τους διοργανωτές Πορτογάλους και την πάντα επικίνδυνη Ρωσία. Αλλά όταν στην πρεμιέρα αντιμετώπισε την διοργανώτρια άρχισε μια από τις πιο όμορφες ποδοσφαιρικές ιστορίες όλων των εποχών…
Στην πρεμιέρα η Εθνική προηγείται με 2-0, χωρίς οι Πορτογάλοι να μπορούν να καταλάβουν τι ακριβώς έχει συμβεί. Μειώνουν στις καθυστερήσεις, αλλά το τελικό αποτέλεσμα δίνει την πρώτη νίκη στην Εθνική μας σε τελική φάση οποιασδήποτε διοργάνωσης!
Στο δεύτερο παιχνίδι, οι κακοί δαίμονες Ισπανοί προηγούνται με γκολ του Μοριέντες στο 28’. Οι Ελλάδα όμως αντιστέκεται στην πίεση του Ραούλ και της παρέας του. Και όχι μόνο.
Καταφέρνουν να ισοφαρίσουν με τον Χαριστέα στο 66ο λεπτό. Χρυσή ισοπαλία. Στο τρίτο παιχνίδι με την Ρωσία, η Ελλάδα περνούσε ακόμα και με ήττα με διαφορά ενός τέρματος.
Το τρίτο παιχνίδι ξεκίνησε και ο εφιάλτης του αποκλεισμού έκανε την εμφάνισή του. Οι αδιάφοροι Ρώσοι προηγούνται στο 17’ με 2-0 και τα όνειρα για πρόκριση στους «8» έχουν αρχίσει να θολώνουν.
Όμως, ο Ζήσης Βρύζας, μείωσε πριν από το ημίχρονο και η Εθνική κράτησε αυτό το σκορ μέχρι το τέλος. Σκορ που την έστειλε στα προημιτελικά με αντίπαλο τους πρωταθλητές Ευρώπης Γάλλους. Ήταν η πρώτη φορά (σε αυτό το Euro), που οι Έλληνες βγήκαν μαζικά στους δρόμους για να πανηγυρίσουν.
Η πλατεία Ομονοίας, ο Λευκός Πύργος και πολλά άλλα μέρη, γέμισαν από εκστασιασμένους φιλάθλους, που θέλησαν να γιορτάσουν την μεγάλη επιτυχία. Αυτές οι συγκεντρώσεις ήταν βέβαια πολύ μικρές σε σχέση με αυτό που θα ακολουθούσε…
Στις 25 Ιουνίου η Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με τον Ζιντάν, τον Ανρί, τον Βιεϊρά, την ομάδα που κέρδισε το Παγκόσμιο Κύπελλο το 1998 και το Euro του 2000. Το παιχνίδι είναι κλειστό, με την Εθνική να κλείνει καλά τους χώρους.
Στο 65’ ο αρχηγός, Θοδωρής Ζαγοράκης, θα φύγει με μια περίτεχνη ενέργεια από τα δεξιά και θα σημαδέψει το κεφάλι του Χαριστέα. 1-0! Η Ελλάδα είναι με το ένα πόδι στα ημιτελικά. Κάτι που θα καταφέρει να κρατήσει με άνεση, αφού οι Γάλλοι δεν συνήλθαν ποτέ από το σοκ.
Οι Έλληνες βγαίνουν ξανά στους δρόμους. Οι πανηγυρισμοί είναι ακόμα πιο έντονοι. Η Εθνική Ελλάδας έχει κάνει ήδη την υπέρβαση, φτάνοντας στους «4» της Ευρώπης.
Η πορεία της είναι ήδη επιτυχημένη. Αλλά δεν είχε πιάσει «ταβάνι» ακόμα.Ο ημιτελικός φέρνει αντίπαλο την εξαιρετική Τσεχία, του Πάβελ Νέντβεντ, του Γιαν Κόλερ και του Μίλαν Μπάρος. Πιο υποψιασμένοι οι Τσέχοι, μπαίνουν για να τελειώσουν το παιχνίδι από νωρίς.
Το δοκάρι και ο Αντώνης Νικοπολίδης κρατάνε το 0-0. Μέχρι που έρχεται ο τραυματισμός του Νέντβεντ, να κόψει τα πόδια των κυρίαρχων, μέχρι εκείνη την στιγμή, Τσέχων. Λίγο η ψυχρολουσία με τον τραυματισμό του ηγέτη και λίγο το θάρρος που πήρε η Εθνική, οδήγησαν το ματς στην παράταση.
Το Euro του 2004 ήταν η τελευταία διοργάνωση που ίσχυσε το silver goal. Αν κάποια ομάδα δηλαδή σκόραρε στο πρώτο ημίχρονο της παράτασης και δεν ισοφαριζόταν, τότε το παιχνίδι θα τελείωνε χωρίς να παιχτεί το δεύτερο ημίχρονο του έξτρα χρόνου.
Αυτό έκανε και η Ελλάδα. Κέρδισε κόρνερ στο 15ο λεπτό της παράτασης. Ο διαιτητής άφησε το παιχνίδι να εξελιχθεί. Ο Τσιάρτας εκτέλεσε το κόρνερ και ο Δέλλας πετάχτηκε στο πρώτο δοκάρι και με κεφαλιά έκανε το 1-0. Αυτό ήταν. Σαν golden goal. Η Ελλάδα ήταν στον τελικό.
Οι Έλληνες που πανηγύριζαν για την απίστευτη πορεία της Εθνικής, είχαν τώρα αρχίσει να το πιστεύουν. Οι δρόμοι όλης της Ελλάδας ήταν γεμάτοι και τα σπίτια άδεια.
Ο κόσμος ήθελε το κύπελλο στην Λισσαβόνα, στις 4 Ιουλίου.Αντίπαλος της Εθνικής Ελλάδας ποδοσφαίρου, στην μεγαλύτερη στιγμή της ιστορίας της, η διοργανώτρια Πορτογαλία (ξανά), του Φίγκο, του Ρονάλντο, του Ντέκο, του Ρούι Κόστα και πολλών άλλων μεγάλων παικτών, που διψούσαν για ένα τρόπαιο μέσα στο σπίτι τους.
Οι Έλληνες όμως διψούσαν λίγο παραπάνω. Στο 56’, ο Μπασινάς εκτέλεσε κόρνερ και ο Χαριστέας, πάλι με κεφαλιά, έστειλε την Εθνική μισό βήμα πριν από το θαύμα.
Ολόκληρη η Ελλάδα παραληρούσε. Το σφύριγμα της λήξης ξεκίνησε ένα γλέντι που κράτησε μέχρι το πρωί. Η Ελλάδα ήταν πρωταθλήτρια Ευρώπης στο ποδόσφαιρο!
Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα ποδοσφαιρικά θαύματα στην ιστορία του ποδοσφαίρου (για να μην πούμε το μεγαλύτερο).
Η Εθνική κατάφερε να κάνει κάτι ακατόρθωτο. Κάτι που είναι δύσκολο να επαναληφθεί. Αλλά όσοι είχαν την τύχη να ζήσουν εκείνο το Euro, ξέρουν καλά ότι όλα μπορούν να γίνουν.
Η Ελλάδα ήταν ομάδα, ομάδα με σαφές πλάνο και πολλούς διψασμένους ποδοσφαιριστές, που ξεχώρισαν σε διαφορετικές στιγμές. Και κατάφεραν να γράψουν ένα έπος που θα το θυμόμαστε για πάντα…
.png)
