Σε ευρύτερη έννοια η Ανοχή περικλείει και την Ανέχεια, όχι μόνο των κυβερνώντων αλλά και όλων των εξουσιών που...
συγκροτούν το κράτος με σκοπό την εύρυθμη και ορθή λειτουργία των θεσμών του συντάγματος και της δημοκρατίας.
Το χαλάρωμα λειτουργίας των εξουσιών (νομοθετική-εκτελεστική και κατά μείζον λόγο δικαστική) χωρίς τον αναγκαίο αλληλοσεβασμό στην ανεξαρτησία και διάκριση αρμοδιοτήτων, δημιουργεί καταστρατήγηση του συντάγματος με περίεργες εμπλοκές και συμψηφισμούς των εξουσιών στο βωμό της αρεσκείας της εκάστοτε κυβέρνησης.
Η προτροπή-επιβολή των εξουσιών στο πνεύμα και λογική των εκάστοτε κυβερνώντων με όπλο τον ορισμό των ηγεσιών στα ανώτατα δικαστήρια και ένοπλες δυνάμεις και με τη δυνατότητα νομοθέτησης (πολλοί άλλωστε νόμοι κρίνονται και αντισυνταγματικοί) θωρακίζουν και προασπίζουν τους εαυτούς τους μια κολοβή δημοκρατία στα μέτρα της εξουσίας τους.
Η κοινοβουλευτική ντροπή ισχύος του άρθρου 86 του συντάγματος που απαλλάσσει τους υπουργούς μετά από δυο κοινοβουλευτικές θητείες από το αδίκημα της απιστίας για παράνομη νομιμοποίηση εσόδων όπως και η απαλλαγή των διορισθέντων διοικήσεων ΤΑΙΠΕΔ-ΤΡΑΠΕΖΩΝ , φορείς που διαχειρίστηκαν αυθαίρετα και μεροληπτικά δημόσιο χρήμα του ελληνικού λαού, είναι από τις βασικότερες αιτίες διαφθοράς του πολιτικού μας συστήματος.
Οι «ΑριστεροΣοσιαλιστικές Δεξιές» κυβερνήσεις ταξιδεύουν στην ίδια ρότα «προστασίας» του εαυτού τους και μόνο, με προκάλυμμα εκάστοτε το ηθικό είναι νόμιμο και αντιστρόφως. Το ειρωνικό και περιπαιχτικό καταγγελλόμενο, από όλους σύστημα της ντροπής, αυτομάτως λησμονιέται με την ανάληψη της εξουσίας και προστατεύεται στο βόλεμα του ΕΓΩ τους.
Η ανοχή του ελληνικού λαού σε αυτό το κολοβό πολιτικό σύστημα δημοκρατίας προκύπτει από την εξάρτηση που δημιούργησαν οι εκάστοτε κυβερνώντες, με το πελατειακό κράτος σιωπής του βολέματος, εκμεταλλευόμενοι την αναγκαιότητα επιβίωσης στην οικονομική εξαθλίωση που διαβιώνουμε επί δεκαετίες με τεχνάσματα πλαστικού χρήματος, δανεισμού, επιδοτήσεις και άλλα πρόσκαιρα τρικ ανάκαμψης.
Το ελληνικό δε φαινόμενο της «οικογενειοκρατίας» στους περισσότερους τομείς της διοίκησης και λειτουργίας του κράτους στους πολιτικούς , στρατιωτικούς, δικαστικούς, πανεπιστημιακούς, επιχειρηματικούς και κατά δεύτερον λόγο ιατρούς, μηχανικούς, δικηγόρους κλπ θεωρείται κεκτημένο δικαίωμα εξουσίας και προβολής συντηρώντας επί δεκαετίες ένα «κλειστό κλαμπ» διοίκησης του ελληνικού κράτους.
Γι’αυτό λοιπόν οι καλοπερασάκηδες της οικογενειακής ολιγαρχίας της πολιτικής και οικονομικής ελίτ με συμπαραστάτες τα εκάστοτε εξαπτέρυγά τους οδήγησαν κατά κύριο λόγο τον ελληνικό λαό στην επταετή μνημονιακή «ευδαιμονία».
Η υποκρισία τους δεν ολοκληρώνεται με την ΕΝΟΧΗ τους για το κατάντημα της χώρας ώστε να τους αποδοθούν τα ελαφρυντικά της ευθύνης.
Δεν υπάρχει έστω και μια ομολογούμενη ΕΝΟΧΗ για την ευθύνη του καταντήματος της χώρας από τους υπαίτιους και υπεύθυνους αλλά αντιθέτως ως φαρισαίοι μεταφέρουν τα δεινά και την ευθύνη στο δύσμοιρο ελληνικό λαό.
Ακόμη και αν υφίσταται ομολογούμενη ενοχή θα έπρεπε να προϋποθέτει αξιοπρέπεια, ηθικές αρχές, εθνική και πατριωτική συνείδηση, είδη εξαφανισμένα και λησμονηθέντα που κάθε εμφάνιση τους δημιουργεί «ακραίο» φαινόμενο.
Η ενοχή που σιγά-σιγά καλλιεργείται στη σκέψη του ελληνικού λαού για τους κτήτορες του σημερινού και μελλοντικού οικονομικού ξεπεσμού σε συνάρτηση με την ελάττωση και μείωση της εθνικής ανεξαρτησίας και ελευθερίας είναι δύσκολο να ευδοκιμήσει και να αποκαλυφθεί, γιατί οι υπεύθυνοι την έχουν επιμελώς κρύψει μέσα στη θυρίδα της φυσικής τους φυλακής με την οποία κάποια στιγμή θα αποδημίσουν στην άλλη ζωή μαζί της.
Οι έποικοι-δανειστές-τοκογλύφοι με τις πράξεις, έργα και αποφάσεις τους δείχνουν ως παρομοίωση την χώρα μας ως ΚΡΑΤΟΣ-«ΟΙΚΟΣ ΑΝΟΧΗΣ» ακόμη και χωρίς κανόνες.
Αυτή η όμορφη Ελλάδα πρότυπο παγκόσμιας πολιτιστικής και δημοκρατικής αναγνώρισης διατηρεί και θα διατηρεί την Αγνότητά της σε οποιονδήποτε εισβολέα-επιβολέα.
Το άρθρο του Δημοτικού Συμβούλου Πειραιά Νίκου Πηρούνια αναδημοσιεύεται από την εφημερίδα "Παρασκήνιο"
