Πρωτομαγιά 2017. Πειραιάς: 50.000 κάτοικοι συντηρούνται με τρόφιμα μέσω προγραμμάτων και 1.300 άστεγοι αναζητούν...
στοιχειώδεις υπηρεσίες πρόνοιας, ενώ μαθητές του Περάματος και του Κερατσινίου λαμβάνουν καθημερινά συσσίτιο.
Στοιχεία -σοκ για την φτώχεια στην ευρύτερη περιοχή του Πειραιά αποκαλύπτει με αφορμή τη μήνυμα του για τον εορτασμό της Πρωτομαγιάς ο Γιώργος Γαβρίλης, ο οποίος σε ανάρτηση του στο facebook σημειώνει τα εξής:
Πρωτομαγιά 2017
Ο Μάης του ’17 βρίσκει περίπου 50.000 κατοίκους της Περιφερειακής Ενότητας Πειραιά να λαμβάνουν τρόφιμα μέσω διαφόρων προγραμμάτων, όπως το ΤΕΒΑ κ.α, τους μαθητές του Περάματος και του Κερατσινίου να λαμβάνουν καθημερινά συσσίτιο, διάφορες δομές αλληλεγγύης (κοινωνικά φαρμακεία και παντοπωλεία) να λειτουργούν στις γειτονιές της πόλης, 1300 άστεγους κάθε μήνα να αναζητούν στοιχειώδεις υπηρεσίες πρόνοιας στο «Δίκτυο» Κοινωνικής Αλληλεγγύης της Περιφέρειας Αττικής στον Πειραιά, διάφορους Φορείς να υλοποιούν με δική τους πρωτοβουλία ανάλογες δράσεις.
Ο Μάης του ’17 βρίσκει επίσημα καταγεγραμμένους εκατοντάδες χιλιάδες άνεργους και χιλιάδες άλλους να μισοεργάζονται και να μισοασφαλίζονται, χωρίς κανένα δικαίωμα και κεκτημένο.
Σ’ αυτή την κατάσταση η εργατική Πρωτομαγιά του 2017 τί μπορεί να συμβολίσει; Τί αιτήματα μπορούν να τεθούν και να διεκδικηθούν;
Τ’ αποτελέσματα της επτάχρονης εφαρμογής των μνημονίων είναι πλέον ορατά στην κοινωνία, στους χώρους εργασίας, στις γειτονιές. Πάνω στην καταστροφή της μισθωτής εργασίας, του αυτοαπασχολούμενου, του νέου επιστήμονα, του επαγγελματία συγκροτείται μια νέα πλειοψηφία.
Τα παλιά και τα νέα κοινωνικά υποκείμενα οφείλουν να αναζητήσουν τρόπο να διαμεσολαβήσουν τα τα αιτήματα όλων αυτών που δεν έχουν φωνή.
Η Πρωτομαγιά σήμερα μπορεί να συμβολίσει τη δύναμη της συλλογικής δράσης και την αξία της αλληλεγγύης. Μπορεί, υπό προϋποθέσεις, να επαναφέρει στο προσκήνιο την ιστορική εμπειρία και τα διδάγματα από προηγούμενους νικηφόρους αγώνες, να δώσει όραμα και πίστη και να μην επιτρέψει η ιστορία να μιλήσει για νέες γενιές της ήττας.
Σ’ αυτό το φόντο, η Πρωτομαγιά δεν πρέπει να αποτελεί μια ακόμη «αγωνιστική επέτειο». Σ’ αυτές τις συνθήκες, ανοίγονται πολλά μέτωπα και είναι απόλυτη προτεραιότητα να τα ιεραρχήσουμε, διότι δεν μπορούμε να αναμετρηθούμε με όλα και ταυτόχρονα.
Κυρίως, χρειάζεται να αναμετρηθούμε με την ανάγκη να κερδίσουμε τη συμμετοχή έστω «και ενός» από εκείνους που «δεν έχουν φωνή».
Η θετική εξέλιξη μιας τέτοιας προσπάθειας περνά- κατά τη γνώμη μου- μέσα από την οικοδόμηση μιας νέας αγωνιστικής ενότητας και ευρύτερων συσπειρώσεων, μακριά από εύκολες περιχαρακώσεις που παγιδεύουν. Για να εμπνέουν και να μην απογοητεύουν, να ενθαρρύνουν και να μην αποτρέπουν, μακριά από απόλυτες αλήθειες και βεβαιότητες.
Ο Μάης του ’17 βρίσκει επίσημα καταγεγραμμένους εκατοντάδες χιλιάδες άνεργους και χιλιάδες άλλους να μισοεργάζονται και να μισοασφαλίζονται, χωρίς κανένα δικαίωμα και κεκτημένο.
Σ’ αυτή την κατάσταση η εργατική Πρωτομαγιά του 2017 τί μπορεί να συμβολίσει; Τί αιτήματα μπορούν να τεθούν και να διεκδικηθούν;
Τ’ αποτελέσματα της επτάχρονης εφαρμογής των μνημονίων είναι πλέον ορατά στην κοινωνία, στους χώρους εργασίας, στις γειτονιές. Πάνω στην καταστροφή της μισθωτής εργασίας, του αυτοαπασχολούμενου, του νέου επιστήμονα, του επαγγελματία συγκροτείται μια νέα πλειοψηφία.
Τα παλιά και τα νέα κοινωνικά υποκείμενα οφείλουν να αναζητήσουν τρόπο να διαμεσολαβήσουν τα τα αιτήματα όλων αυτών που δεν έχουν φωνή.
Η Πρωτομαγιά σήμερα μπορεί να συμβολίσει τη δύναμη της συλλογικής δράσης και την αξία της αλληλεγγύης. Μπορεί, υπό προϋποθέσεις, να επαναφέρει στο προσκήνιο την ιστορική εμπειρία και τα διδάγματα από προηγούμενους νικηφόρους αγώνες, να δώσει όραμα και πίστη και να μην επιτρέψει η ιστορία να μιλήσει για νέες γενιές της ήττας.
Σ’ αυτό το φόντο, η Πρωτομαγιά δεν πρέπει να αποτελεί μια ακόμη «αγωνιστική επέτειο». Σ’ αυτές τις συνθήκες, ανοίγονται πολλά μέτωπα και είναι απόλυτη προτεραιότητα να τα ιεραρχήσουμε, διότι δεν μπορούμε να αναμετρηθούμε με όλα και ταυτόχρονα.
Κυρίως, χρειάζεται να αναμετρηθούμε με την ανάγκη να κερδίσουμε τη συμμετοχή έστω «και ενός» από εκείνους που «δεν έχουν φωνή».
Η θετική εξέλιξη μιας τέτοιας προσπάθειας περνά- κατά τη γνώμη μου- μέσα από την οικοδόμηση μιας νέας αγωνιστικής ενότητας και ευρύτερων συσπειρώσεων, μακριά από εύκολες περιχαρακώσεις που παγιδεύουν. Για να εμπνέουν και να μην απογοητεύουν, να ενθαρρύνουν και να μην αποτρέπουν, μακριά από απόλυτες αλήθειες και βεβαιότητες.
