άσπρο και το μαύρο.
Μοσχάτο, οδός Στρατηγού Μακρυγιάννη 3. Ο δρόμος είναι σχεδόν όσο κεντρικός μπορεί να γίνει. Είναι η ζεύξη του Μοσχάτου με την παραλιακή, λίγο πριν την διασταύρωση που σε οδηγεί προς Γλυφάδα ή προς τον Πειραιά.
Τα καθημερινά βλέμματα των οδηγών που συνήθως κοιτάζουν ανυπόμονα το φανάρι για να γίνει πράσινο και να κορνάρουν στον μπροστινό, από σήμερα θα είναι πιο περίεργα. Θα κοντοστέκονται και θα κοιτάζουν το πρακτορείο του ΟΠΑΠ που βρίσκεται στα δεξιά τους. Το πρακτορείο, το οποίο ήταν το όνειρο και η ζωή ενός ανθρώπου, έγινε το τέλος ενός άλλου. Και μια ιστορία που καθημερινά θα ξετυλίγεται έχει αφετηρία το πείσμα του Βασίλη Τσαγκάρη να ζήσει, όπως του άξιζε.
«Λίγο πριν τους αγώνες στο Πεκίνο, έπαθα φλεγμονή. Πάω στο νοσοκομείο και μου λέει ο γιατρός «πρέπει να μπούμε χειρουργείο και να κάτσεις δυο μήνες στο κρεβάτι». Λέω γιατρέ δε γίνεται. Έκανα μια προσπάθεια κι έσφιξα τα δόντια για να πάρω μέρος στους αγώνες και για τα προνόμια που δίνει το κράτος. Δεν περίμενα να διοριστώ στο δημόσιο, αλλά αυτό που ήταν πιο άμεσο ήταν μια άδεια πρακτορείου ΟΠΑΠ. Είχα ως στόχο, αφού έφτασα ως εδώ, να κάνω κάτι για την οικογένειά μου. Ήταν η ευκαιρία μου να κάνω κι εγώ κάτι. Εξήγησα στον γιατρό και μου είπε θα πας στο Πεκίνο. Έσφιξα και πάλι τα δόντια γι' αυτό το σκοπό. Για να πάρω αυτή την άδεια».
Τα καθημερινά βλέμματα των οδηγών που συνήθως κοιτάζουν ανυπόμονα το φανάρι για να γίνει πράσινο και να κορνάρουν στον μπροστινό, από σήμερα θα είναι πιο περίεργα. Θα κοντοστέκονται και θα κοιτάζουν το πρακτορείο του ΟΠΑΠ που βρίσκεται στα δεξιά τους. Το πρακτορείο, το οποίο ήταν το όνειρο και η ζωή ενός ανθρώπου, έγινε το τέλος ενός άλλου. Και μια ιστορία που καθημερινά θα ξετυλίγεται έχει αφετηρία το πείσμα του Βασίλη Τσαγκάρη να ζήσει, όπως του άξιζε.
«Λίγο πριν τους αγώνες στο Πεκίνο, έπαθα φλεγμονή. Πάω στο νοσοκομείο και μου λέει ο γιατρός «πρέπει να μπούμε χειρουργείο και να κάτσεις δυο μήνες στο κρεβάτι». Λέω γιατρέ δε γίνεται. Έκανα μια προσπάθεια κι έσφιξα τα δόντια για να πάρω μέρος στους αγώνες και για τα προνόμια που δίνει το κράτος. Δεν περίμενα να διοριστώ στο δημόσιο, αλλά αυτό που ήταν πιο άμεσο ήταν μια άδεια πρακτορείου ΟΠΑΠ. Είχα ως στόχο, αφού έφτασα ως εδώ, να κάνω κάτι για την οικογένειά μου. Ήταν η ευκαιρία μου να κάνω κι εγώ κάτι. Εξήγησα στον γιατρό και μου είπε θα πας στο Πεκίνο. Έσφιξα και πάλι τα δόντια γι' αυτό το σκοπό. Για να πάρω αυτή την άδεια».
Η έκτη θέση στον τελικό των 50 μέτρων πρόσθιου στην αγωνιστική κατηγορία SB3 το 2008 στο Πεκίνο έφερε την πολυπόθητη άδεια για το πρακτορείο. Εκείνη την ημέρα, στις 11 Σεπτεμβρίου πριν εννέα χρόνια άνοιγε μια καινούργια σελίδα στη ζωή του 39χρονου Ολυμπιονίκη. Μια σελίδα που αδυνατούσε να σκεφτεί, να φανταστεί ή να προβλέψει όταν το 2002 ξυπνούσε στο δωμάτιο ενός ιδιωτικού νοσοκομείου.
Μάχη ζωής!
«Ξύπνησα σε ένα κρεβάτι, ήμουν σε καταστολή και δεν ήξερα τι συμβαίνει. Ήμουν πολύ άσχημα χτυπημένος. Φορούσα μόνο μαγιό και ήμουν εκτεθειμένος σε ό,τι υπήρχε πέφτοντας από τη γέφυρα. Γυαλιά, κλαδιά, τα πάντα και δε με δεχόταν τότε - ήταν και Αύγουστος - κανένα δημόσιο νοσοκομείο. Πήγα σε ιδιωτικό και έμεινα σχεδόν 2,5 μήνες».
Το κουβάρι των στιγμών, όπως ο ίδιος τις αφηγήθηκε σε βράβευσή του από τον Δήμο Μοσχάτου, είναι μια απόδειξη της τρομακτικής ισορροπίας ανάμεσα στα πάντα και στο τίποτα. Υπάρχει και το περίπου, αλλά αυτό δεν ήταν ποτέ επιλογή για τον Βασίλη Τσαγκάρη. Και δε θα ήταν ούτε για τον τρόπο που θα διάλεγε να ζήσει. «Όταν κατάλαβα τι έχει συμβεί, ξέσπασα. Δεν ήθελα να βλέπω κανέναν, να μιλάω σε κανέναν. Κλείστηκα στο δωμάτιο μου, όμως ήταν κάτι που δεν κράτησε πολύ. Το περισσότερο να ήταν μισή μέρα. Γενικά είμαι των άκρων, οπότε ήταν λογικό να αντιδράσω έντονα. Μετά μίλησα με τον εαυτό μου και τα ξεκαθαρίσαμε: Ή θα ζήσεις αξιοπρεπώς και θα κάνεις πράγματα που γούσταρες ή δε θα ζήσεις. Δε θα ζήσεις κλαψουρίζοντας και μιζεριάζοντας».
Οι γιατροί, όπως και η οικογένειά του, άργησαν να του πουν την αλήθεια. Πέρασαν σχεδόν εξήντα μέρες στο νοσοκομείο πριν του ξεκαθαρίσουν τα πράγματα. «Κάποια στιγμή πλησιάζοντας ο καιρός να βγω, ήρθε ένας γιατρός και μου είπε να αισθάνομαι τυχερός που γλίτωσα και πως με τέτοια χτυπήματα δύσκολα μπορεί να επιζήσει κανείς. «Οπότε ακόμα κι αν δεν μπορέσεις να περπατήσεις», μου είπε, «να αισθάνεσαι τυχερός». Μέχρι τότε, όποτε παραπονιόμουν ότι δεν ένιωθα τα πόδια μου, μου έλεγαν ότι είναι από τα φάρμακα και τις ναρκώσεις».
Μάχη επιβίωσης!
Ο Βασίλης Τσαγκάρης είχε κερδίσει την μάχη για τη ζωή του. Έπρεπε, όμως, να κερδίσει και τη μάχη επιβίωσης, τη μάχη για την αξιοπρέπειά του. «Από τότε που έγινε το τροχαίο μέχρι τώρα έχω ζήσει πολύ όμορφα πράγματα στη ζωή μου, τα οποία θα έχανα», ομολογεί για τις παροδικές σκέψεις αυτοκτονίας που πέρασαν από το μυαλό του. Η οικογένειά του έμεινε δίπλα του και η καινούργια ζωή σταδιακά αναδύθηκε από την τραγωδία.
Προτεραιότητά του ήταν να γυμναστεί. Έπρεπε να έχει την απαιτούμενη δύναμη στα χέρια για να στηρίζει το σώμα του. Γύρισε στη θάλασσα. Μετά στο κολυμβητήριο. Στα Βοτσαλάκια, στην Καστέλα, πήγαινε καθημερινά. «Με έβλεπαν κολυμβητές και αθλητές πόλο και μού είπαν ότι μπορώ να κάνω πρωταθλητισμό», διηγείται και τότε μπήκε η ιδέα στο μυαλό του. Το 2004 γράφτηκε στο σύλλογο «Ηρόδικος Μοσχάτου» και το 2005 κατέβηκε στους πρώτους του αγώνες.
Διηγείται το σοκ που έπαθε στο Ολυμπιακό Στάδιο, όταν στην πισίνα που θα γίνονταν οι αγώνες, έψαχνε τουαλέτα για ΑΜΕΑ και δεν έβρισκε! Το σοκ έγινε μεγαλύτερο, όταν διαπίστωσε ότι υπήρχαν παρκαρισμένα αναπηρικά καροτσάκια απέξω και από την τουαλέτα έβγαιναν αθλητές, τους οποίους είδε λίγη ώρα μετά ως αντιπάλους του στην κούρσα! Ο Τσαγκάρης έπιασε το όριο για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2006. Είχε βρει, πλέον, κίνητρο και στόχευε στην Παραολυμπιάδα του Πεκίνο. Δε θα έφτανε εύκολα, όμως, εκεί. Στην Ελλάδα ζούσε άλλωστε…
«Ρε, Τσαγκάρη ποιο Πεκίνο; Ίσως αργότερα στο Λονδίνο», αφηγείται πως του απάντησε ομοσπονδιακός προπονητής, όταν έψαχνε κάποιον για να βελτιώσει τους χρόνους του. «Η απάντησή του με πείσμωσε περισσότερο. Βρήκα έναν προπονητή και μαζί δουλέψαμε πάρα πολύ. Ξαφνικά εκεί που δεν το περίμενε κανείς, εμφανίζομαι στο πανελλήνιο πρωτάθλημα και κάνω έναν χρόνο που με φέρνει στην τέταρτη θέση στην Παγκόσμια κατάταξη. Πήρα το εισιτήριο για το Πεκίνο κι έμειναν έξω αθλητές, για τους οποίους είχε ήδη παραγγείλει η ομοσπονδία τα ρούχα τους για την τελετή έναρξης».
Στο Πεκίνο πήρε την έκτη θέση στον τελικό. Παρότι έπεσε στην πισίνα λαβωμένος, παρότι έπαιρνε αντιβίωση και αντιπυρετικά για να ξεπεράσει τη φλεγμονή. Ακολούθησε μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2010, μια υποψηφιότητα με τον Γιάννη Μίχα για τον Δήμο Πειραιά, μια ακόμα έκτη θέση στο Λονδίνο και πολλές ακόμα διακρίσεις σε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Έζησε τη ζωή του στα άκρα, όπως ακριβώς το ήθελε… Και τα άκρα ήταν εκείνα που σήμερα τον φέρνουν στη θέση του κατηγορούμενου (σ.σ. ούτε αθώος, ούτε ένοχος. Κατηγορούμενος). Σε έναν από τους κεντρικότερους δρόμους του Μοσχάτου. Στην Στρατηγού Μακρυγιάννη 3. Εκεί, όπου τα βλέμματα θα στρέφονται πλέον όλο και πιο περίεργα, όλο και πιο διεισδυτικά, ψάχνοντας απαντήσεις. Πώς και γιατί κάποιος που έδωσε μάχη για μια ζωή, αφαιρεί μία άλλη;
sdna
.png)
