Από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα, το «αμερικανικό όνειρο» το αναζήτησαν άνθρωποι από όλες τις γωνιές ...
της γης. Σήμερα, οι ΗΠΑ παρουσιάζουν από τα υψηλότερα ποσοστά ανισότητας πλουσίων - φτωχών, όσο και αν οι ίδιοι οι Αμερικανοί πιστεύουν ότι «η σκληρή δουλειά φέρνει την επιτυχία».
Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα που παραθέτει ο Economist, το 75% των Αμερικανών θεωρεί τη σκληρή δουλειά «πολύ σημαντική» για την επιτυχία, ενώ το 62% πιστεύει ότι το βασικό συστατικό της επιτυχίας είναι οι καλές σπουδές. Μόνο το 20% αποδίδει την επιτυχία στα χρήματα. Ρομαντικός λαός, θα μπορούσε να πει κανείς.
Τι πρέπει να κάνει, λοιπόν, κάποιος για να πετύχει (και να γίνει πλούσιος) στις ΗΠΑ;
Το Πανεπιστήμιο του Στράτφορντ και ο Ρατζ Τσίτι προσπάθησαν να δώσουν λύση στο «καυτό» ερώτημα παραθέτοντας 30 εκατ. φορολογικές δηλώσεις με στοιχεία από το υπουργείο Παιδείας. Μελέτησαν την επαγγελματική πορεία των αποφοίτων σε συνάρτηση με τις σπουδές αλλά και την οικονομική κατάσταση των γονιών τους.
Όπως αποκαλύπτει η έρευνα, οι σπουδές σε «πρωτοκλασάτο» κολέγιο είναι ένας εύστοχος τρόπος για να εξασφαλίσει κανείς το εισιτήριο για την… υψηλή κοινωνία. Διαπιστώθηκε, μάλιστα, ότι οι απόφοιτοι κορυφαίων ιδιωτικών πανεπιστημίων έχουν τις ίδιες ουσιαστικά πιθανότητες να εισχωρήσουν στο 20% των πιο εύπορων κατοίκων των ΗΠΑ, ανεξάρτητα από το οικογενειακό τους υπόβαθρο.
Οι καλές σπουδές από μόνες τους, όμως, δεν αρκούν για να εξασφαλίσουν για έναν απόφοιτο της μεσαίας τάξης μια θέση στους κόλπους των πλουσίων. Σημαντικό ρόλο παίζει και το αντικείμενο των σπουδών, σημειώνει το βρετανικό περιοδικό. Για παράδειγμα, ελάχιστοι μηχανικοί, νοσηλευτές ή φαρμακοποιοί καταφέρνουν να αναρριχηθούν στο 1% των πλουσιότερων Αμερικανών.
Αντιθέτως, ο κλάδος κατακλύζεται από τραπεζίτες, χρηματιστές και άλλους επαγγελματίες των χρηματοοικονομικών υπηρεσιών. Δεν είναι τυχαίο ότι στον κλάδο αυτό παρέχονται οι υψηλότερες παροχές σε μορφή μπόνους –από τα πρώτα βήματα της καριέρας ενός golden boy. Πράγματι, οι απόφοιτοι κορυφαίων πανεπιστημίων του χώρου, όπως το Χάρβαρντ και το Γέιλ, είναι πιο πιθανό να βρουν δουλειά στη Wall Street.
Εννοείται, φυσικά, ότι όταν κάποιος ξεκινά… πλούσιος, ανεβαίνει τα βήματα της ιεραρχίας –και του μισθολογίου– πιο γρήγορα. Το φαινόμενο αυτό είναι ακόμη πιο έντονο στα ανώτερα εισοδηματικά κλιμάκια. Τα έτη 1999-2004, μόλις το 2% των αποφοίτων του Πανεπιστημίου του Πρίνστον προερχόταν από το 20% των νοικοκυριών με τα χαμηλότερα εισοδήματα, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό για το 0,1% των κροίσων στις ΗΠΑ ήταν 3,2%.
Είναι γεγονός ότι κατά τη διαδικασία αξιολόγησης ενός υποψηφίου για την αποδοχή του σε ένα φημισμένο πανεπιστήμιο, οι γόνοι αποφοίτων του εν λόγω ιδρύματος απολαμβάνουν προνομιακής μεταχείρισης. Αυτό σημαίνει ότι η κατάσταση διαιωνίζεται, δηλαδή «το μήλο πέφτει κάτω από τη μηλιά». Ενδεικτικά ο Economist αναφέρει ότι από την τελευταία φουρνιά εισακτέων στο Χάρβαρντ, το 27% έχει κάποιον συγγενή που αποφοίτησε από αυτό.
Αυτό αποδεικνύει αυτό που όλοι υποθέτουμε: ο πιο σίγουρος τρόπος για να γίνεις πλούσιος είναι να έχεις γεννηθεί πλούσιος. Ο δεύτερος πιο εύκολος τρόπος, βέβαια, είναι να παντρευτεί κανείς πλούσιο/πλούσια. Σε κάθε περίπτωση, καταλήγει το βρετανικό περιοδικό, οι καλές σπουδές δεν πάνε ποτέ χαμένες.
.png)
