Έγινε γνωστός σαν το πρόσωπο μιας Ελλάδας που επιμένει στην αξία της ανθρώπινης ζωής. Όποια κι αν είναι αυτή. Και σήμερα τα χαράματα, με τη...
15χρονη κόρη του τη Βιβή, στάθηκε όρθιος στην αίθουσα της απονομής των βραβείων Όσκαρ στο Λoς Άντζελες κι έστειλε ένα δικό του μήνυμα σε όλο τον κόσμο.
«Είμαστε περήφανοι για τις υπεράνθρωπες προσπάθειες των πληρωμάτων του Λιμενικού Σώματος να μη χαθεί ούτε μια ζωή μέσα στην θάλασσα σε αυτήν την τραγωδία που ας μη ξεχνάμε πως ακόμα διαδραματίζεται στην Ελλάδα μας!», είπε στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο ανθυποπλοίαρχος Κυριάκος Παπαδόπουλος, ο Μυτιληνιός κυβερνήτης του ΠΛΣ 602 που βρέθηκε από το στενό θαλασσινό ποτάμι αναμεταξύ Λέσβου και μικρασιατικών παραλίων ανάμεσα στις διασημότητες του πλανήτη. Δίπλα στην πολυβραβευμένη ήδη Ελληνίδα φοιτήτρια Δάφνη Ματζιαράκη, η οποία διεκδίκησε το χρυσό αγαλματίδιο των Όσκαρ για το ντοκιμαντέρ «4.1 miles».
«Πρωταγωνιστής» στο ντοκιμαντέρ ο Κυριάκος Παπαδόπουλος.
Ο 43χρονος σήμερα ανθυποπλοίαρχος. έσωσε με τους συναδέλφους του εκατοντάδες ζωές προσφύγων το 2015 και μέχρι την άνοιξη του 2016, όταν και λιγόστεψαν οι ροές από τις απέναντι ακτές στο νησί. Με τη δράση του εκείνες τις μέρες στη δίνη της προσφυγικής κρίσης ενέπνευσε την τελειόφοιτη τότε φοιτήτρια στη σχολή δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου Berkley στην Καλιφόρνια. Ταξίδεψε μέχρι τη Μυτιλήνη όπου και πραγματοποίησε τα γυρίσματα του ντοκιμαντέρ «4.1 miles» - «4.1 μίλια» με το οποίο καταγράφηκε η δραματική προσπάθεια διάσωσης των προσφύγων από τους άνδρες του πληρώματος του σκάφους με κυβερνήτη τον Κυριάκο Παπαδόπουλο. Μεγάλης αξίας καταγραφές οι δραματικές στιγμές του πολύνεκρου ναυαγίου στις 28 Οκτωβρίου 2015 ανοιχτά της Εφταλούς στη βόρεια Λέσβο και οι αγωνιώδεις προσπάθειες των στελεχών του Λιμενικού Σώματος να σώσουν ζωές.
Τον Κυριάκο Παπαδόπουλο, που έτσι απλά από τον εργατικό μαχαλά της Μυτιλήνης, τη Λαγκάδα, βρέθηκε σήμερα τα χαράματα στην τελετή της απονομής των Όσκαρ στο Λος Άντζελες, θα μπορούσε κανείς να τον αποκαλέσει ήρωα. «Πόσους ανθρώπους έχετε σώσει;» τον ρώτησε ο τότε καγκελάριος της Αυστρίας Βέρνερ Φάιμαν όταν είχε επισκεφθεί τη Μυτιλήνη. «Περισσότερους από πέντε χιλιάδες» του απάντησε ο Έλληνας ανθυποπλοίαρχος. Δεν άκουσε καλά ο Αυστριακός καγκελάριος και του είπε πως «πέντε ζωές είναι κάτι πολύ σημαντικό». Τον διόρθωσαν και του είπαν πως πρόκειται για πέντε χιλιάδες ζωές... «Είσαστε πραγματικός ήρωας», του είπε έκπληκτος ο Φάιμαν. Κι έφυγε για την Αυστρία... για να συντονίσει το κλείσιμο του βαλκανικού διαδρόμου για τους πρόσφυγες προς τη βόρεια Ευρώπη!
Ο ανθυποπλοίαρχος Κυριάκος Παπαδόπουλος όμως έμεινε πίσω, εκεί όπου και σήμερα στέκει πιστός στο καθήκον του. «Οι στιγμές της προσωπικής αδυναμίας» είχε πει στο ΑΠΕ- ΜΠΕ, «είναι πολυτέλεια, που δεν την έχουμε. Λίγα μίλια παραπέρα υπάρχουν άνθρωποι που χρειάζονται τη βοήθεια μας. Εμείς έχουμε καιρό να κλάψουμε».
Γέννημα θρέμμα μιας προσφυγικής οικογένειας από τη Νικομήδεια της Μικρασίας, παιδί μαστόρων της μεταλλοτεχνίας που περηφανεύονται πως σμίλεψαν τις μεταλλικές δάφνες στο άγαλμα της ελευθερίας της Μυτιλήνης, το σήμα κατατεθέν της πόλης. Μεγαλωμένος από εργάτες γονείς σε έναν λαϊκό μαχαλά της Μυτιλήνης, τη Λαγκάδα, απόφοιτος της Σχολής Εμποροπλοιάρχων των Οινουσών, ναυτικός πρώτα σε πλοίο του Εμπορικού Ναυτικού κι από εκεί στο Λιμενικό Σώμα. Είναι η εικόνα του Λιμενικού Σώματος σήμερα. Ο μέσος αξιωματικός της Ελληνικής Ακτοφυλακής, ο αξιωματικός που βρίσκεται πίσω από κάθε δελτίο Τύπου που μιλά δυο χρόνια τώρα για επιχειρήσεις έρευνας και διάσωσης στο Αιγαίο.
Ο απλός καθημερινός άνθρωπος με οικογένεια και δυο παιδιά. Ταγμένος σε όλη του τη ζωή να υπηρετεί στα σύνορα, πρώτα στον Μόλυβο κι ύστερα στη Μυτιλήνη. Χωρίς ωράριο με υψηλό αίσθημα καθήκοντος και... χαμηλές αποδοχές κοιτώντας κάθε πρωί την ακτή απέναντι.
Μιλώντας τα χαράματα με το messenger τον ρωτήσαμε ξανά και ξανά τι θυμόταν την ώρα της απονομής του Όσκαρ που τελικά δεν δόθηκε στην ελληνική συμμετοχή, «αλλά τι σημασία έχει;»
«Τα μάτια των ανθρώπων στα ναυάγια. Αυτά τα μάτια που ανάμεσα σε ουρλιαχτά μάς ζητούσαν να τα σώσουμε...», απαντά. Τα μάτια αυτά που χθες είχαν «εισβάλει» στην αίθουσα με τα κόκκινα χαλιά και τις πανάκριβες τουαλέτες στη χώρα όπου προεδρεύει ο Ντόναλντ Τραμπ.
Θυμόμαστε μια περιγραφή μιας διάσωσης από τον ανθυποπλοίαρχο, από το πλήρωμα του ΠΛΣ 602.
«Ήταν εγκλωβισμένο το παιδί, στο δίπλωμα του ημιβυθμισμένου φουσκωτού σκάφους. Η θάλασσα ήταν αγριεμένη. Δώσαμε σκοινιά, δέσαμε το φουσκωτό πάνω μας κι αρχίσαμε κρεμασμένοι από το σκάφος να ανεβάζουμε τον κόσμο... 10-11 παιδιά πρώτα κι ύστερα γυναίκες και ενήλικες. Σε στιγμές απίστευτου πανικού. Σε μια φουσκωτή εξάμετρη λέμβο κάπου 50 άτομα. Ποιον να πρωτοσώσεις... Ο ένας πατούσε πάνω στον άλλο». Και κάπου εκεί είδε το δίχρονο παιδί. «Τον ανασύραμε τον μικρό μόλις τον εντοπίσαμε. Παρούσα στην επιχείρηση η διασώστρια Ζωή Λειβαδίτη. Αυτή πρώτη κι εγώ δεύτερος στη μάχη να ζήσει το παιδί... Το έχουμε ξανακάνει. Άλλες φορές τα καταφέραμε άλλες όχι...».
«Κάποια στιγμή το παιδί έδωσε σημάδια πως θα ζήσει. Έβγαλε νερό από το στόμα του κι από τη μύτη του. Συνέχισα να του δίνω το 'φιλί της ζωής'. Χάρηκα, αλλά η χαρά κράτησε λίγο. Είχα καταλάβει πως το παιδί είχε πεθάνει, αλλά έλεγα πως δεν μπορεί, θα ζήσει. Πρέπει να ζήσει. Μέχρι που το παρέδωσα».
Ο σκληρός ανθυποπλοίαρχος του Λιμενικού Σώματος, ο κυβερνήτης του πλωτού σκάφους 602 χθες έσφιγγε το χέρι της έφηβης κόρης του της Βιβής. Σαν να τα πήρε όλα, κι ακόμα περισσότερα από τα Όσκαρ που μοιράστηκαν, ο Κυριάκος. Περήφανος και ωραίος ως Έλλην.
.png)
