Το τελευταίο εντός έδρας παιχνίδι της Ουνιόν Βερολίνου το 2003 ήταν εντός έδρας με αντίπαλο την...
Βάκερ Μπούργκχαουζεν.
Η ήττα με 2-1 είχε αφήσει τους πρωτευουσιάνους στη 17η θέση με το τέλος του πρώτου γύρου. Ήταν λογικό κανένας να μην έχει όρεξη και οι οπαδοί έφυγαν για τα σπίτια τους χωρίς να πουν τις καθιερωμένες ευχές.
Ήταν κάτι που αργότερα πείραξε τον Τόρστεν Άιζενμπαϊζερ, ο οποίος ζήτησε από τους φίλους του και μέλη του club «Alt-Unioner» να συναντηθούν μία ημέρα πριν την παραμονή των Χριστουγέννων στο γήπεδο, προκειμένου να πουν τα κάλαντα. «Αποφασίσαμε απλά να βρεθούμε εμείς που ήμασταν μαζί κάθε βδομάδα στο γήπεδο και να ευχηθούμε ο ένας στον άλλο για τα Χριστούγεννα. Πρότεινα να το κάνουμε στο στάδιο μία ημέρα πριν την παραμονή των Χριστουγέννων. Να ευχηθούμε και να τραγουδήσουμε», είχε αποκαλύψει ο πρώτος στην Berliner Morgenpost.
«Επισήμως το γήπεδο ήταν κλειστό, καθώς ο σύλλογος δεν είχε ενημερωθεί. Έτσι, αποφάσισα μόνος μου να κάνω την αρχή και να πηδήξω τον φράκτη», θυμήθηκε ο Ντιρκ Τσιμίντσκε. Βλέπετε, ένας από τους φροντιστές του σταδίου ήταν φίλος του και είχε φροντίσει μία από τις πύλες να μην είναι... απροσπέλαστη. Συνολικά, 89 οπαδοί της Ουνιόν είχαν βρεθεί εκείνο το κρύο βράδυ του Δεκεμβρίου το 2003 στο γήπεδο, ξεκινώντας την πιο όμορφη χριστουγεννιάτικη ποδοσφαιρική παράδοση.
Ο Άιζενμπαϊζερ ήταν και φέτος εκεί, όπως κάθε χρόνο την περασμένη Παρασκευή (23/12). «Με συγκινεί το ότι τόσοι άνθρωποι έρχονται και μου λένε πόσο ωραίο είναι αυτό που κάνουμε. Τι άλλο να ζητήσεις; Δείχνει πόσα μπορεί να προσφέρει το ποδόσφαιρο», τόνισε, όμως δεν το ευχαριστήθηκε το ίδιο με τα προηγούμενα χρόνια μετά το τρομοκρατικό χτύπημα στο Βερολίνο μόλις λίγες ημέρες νωρίτερα.
Από πέρυσι, η διοίκηση αποφάσισε να εκδίδει εισιτήρια, καθώς το ενδιαφέρον είναι τεράστιο και η ελεύθερη είσοδος θα δημιουργούσε προβλήματα. Έτσι, τα 28.500 μαγικά χαρτάκια είχαν κάνει εδώ και εβδομάδες φτερά. Κάθε μέλος είχε τη δυνατότητα να αγοράσει μέχρι και 4 εισιτήρια στην τιμή των 5 ευρώ έκαστο, προκειμένου να βγουν τα έξοδα της εκδήλωσης και το όποιο κέρδος να πάει στις ακαδημίες του συλλόγου. Όσα εισιτήρια έμειναν, διατέθηκαν στο κοινό και υπήρξαν και φέτος αρκετοί που ταξίδεψαν από το εξωτερικό στο Βερολίνο μόνο και μόνο για να ζήσουν από κοντά την εκπληκτική ατμόσφαιρα αυτής της παράδοσης.
Η 14η έκδοση ξεκίνησε με τον ύμνο της Ουνιόν, ενώ ακολούθησε ενός λεπτού σιγή στη μνήμη των θυμάτων. «Κάνουμε έκκληση απέναντι στον φόβο και στον τρόμο», τόνισε ο πάστορας Πίτερ Μίλερ, που είναι από τις κεντρικές μορφές της παράδοσης από το 2004. Περίπου 40.000 κεριά μοιράστηκαν στον κόσμο και τοποθετήθηκαν στο στάδιο, ενώ η αστυνομία δεν σκέφτηκε καν να ζητήσει την ακύρωσή της. «Κάποιοι δεν μπόρεσαν να βρεθούν εδώ μαζί μας. Οι σκέψεις μας είναι μαζί τους», θα πει ο Κρίστιαν Άρμπαϊτ, εκπρόσωπος τύπου του συλλόγου.
Η Ουνιόν αψήφησε τον φόβο και την τρομοκρατία με ένα και μοναδικό όπλο: την θάλασσα κεριών στο Alte Försterei και τη μελωδία χιλιάδων φωνών. Φέτος, οι... καθυστερήσεις ήταν πολλές και αντί για τα καθιερωμένα 90’, η εκδήλωση κράτησε για 110’, ώστε να μην γίνουν εκπτώσεις ούτε στα συνθήματα των Βερολινέζων ούτε στα χριστουγεννιάτικα τραγούδια, ενώ το μπάτζετ ξεπέρασε αισίως τις 100.000 ευρώ. Το τελευταίο παιχνίδι της χρονιάς είναι πολύ διαφορετικό στη γερμανική πρωτεύουσα.
Η προετοιμασία είναι χαλαρή, το κλίμα γιορτινό, προπόνηση δεν χρειάζεται, ενώ τίποτα δεν κρατιέται μυστικό. Άλλωστε, δεν υπάρχει αντίπαλος. Αντιθέτως, επιτρέπεται στον «αντίπαλο» σε μία και μοναδική περίπτωση να λάβει μέρος.
Ανάμεσα στους ανθρώπους που βρέθηκαν στο Alte Försterei ήταν και ο Μάριο Γιένικε. Γνώρισε τη σύζυγό του όταν ήταν προπονητής της U20 της γυναικείας ομάδας της Ουνιόν και μαζί της ήταν από τους εθελοντές της εκδήλωσης από το 2004. Φέτος, όμως, έπρεπε να πάει μόνος του, καθώς έχασε την Γιανίνε το καλοκαίρι σε τροχαίο δυστύχημα.
Μίλησε στην Berliner Morgenpost για το πώς εκείνη έζησε, πώς την έπεισε να πάνε μαζί στο γήπεδο για πρώτη φορά το 2002, ώστε να της αλλάξει άποψη για το ποδόσφαιρο – «νόμιζε ότι αν ο απλός κόσμος είχε IQ 7, οι ποδοσφαιριστές είχαν 3. Αυτή ήταν η άποψή της για το ποδόσφαιρο, όμως ανακάλυψε ότι τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά» - για το πώς βοηθούσε τα άτομα με αναπηρία στο στάδιο και πώς έπεισε τον σύλλογο να δώσει μεγαλύτερη βάση σε αυτό, προσλαμβάνοντάς την το 2010.
Στην Ουνιόν, πάντα ο ένας προσέχει τον άλλον και ο Μάριο δεν μπορούσε να λείψει ούτε φέτος. Βρήκε το χαμόγελό του, βοήθησε τους άλλους να φτάσουν στις θέσεις τους και εκείνη δίπλα του δεν έμεινε κενή. Γέμισε με τραγούδι και αγάπη. Η Ουνιόν είναι αναμφίβολα πρωταθλήτρια στο τραγούδι και δείχνει τι σημαίνει να είσαι μία μεγάλη οικογένεια. Λίγη από τη μαγεία των Χριστουγέννων μεταφέρεται κάθε χρόνο στο Alte Försterei.
Gazzetta
.png)
