Ο καλλιτέχνης είναι η αλήθεια του! Είναι η διαδρομή του, η δημόσια εικόνα του, η συνέπεια της τέχνης του και τα «πιστεύω» του, που μοιραία, τον ξεγυμνώνουν μπροστά...
στον θεατή!
Γράφει ο Ιονιστής*
Τέχνη… η δυνατότητα του κάθε ανθρώπου να εκφράζει με όποιον τρόπο μπορεί την αλήθεια που έχει μέσα του! Αυτό και μόνο αυτό…
Έχω διαφωνήσει παρά πολλές φορές όταν ακούω αυτό το «μα ο… τάδε μπορεί να είναι ότι είναι αλλά είναι μεγάλος καλλιτέχνης»...
Και έχω διαφωνήσει γιατί δεν μπορώ να εξακολουθήσω να θεωρώ «μεγάλο” κάποιον καλλιτέχνη που ξεπούλησε πιστεύω και ιδανικά, που ενώ στήριξε το «μεγαλείο» της τέχνης του σε αυτά τα πιστεύω και ιδανικά, κάποια στιγμή επέλεξε να εξυπηρετεί συμφέροντα, να επιβιώνει (ή ακόμα και να μεσουρανεί) ανάλογα με το ρητό «όπου φυσάει ο άνεμος» προδίδοντας ότι πίστευε εν ονόματι, της δόξας, του χρήματος και των εμμονών του…
Δεν μπορώ να εξακολουθήσω να σέβομαι έναν καλλιτέχνη που με έκανε να συγκινηθώ ακούγοντας τα τραγούδια του και να τον βλέπω αρκετά χρόνια μετά να υμνεί έναν πρωθυπουργό (δεν έχει σημασία από ποιο κόμμα προερχόταν) και να ξευτιλίζει ένα χαριτωμένο κοριτσάκι που μόλις ξεκινούσε την διαδρομή του στο τραγούδι…
Δεν μπορώ να δεχθώ έναν διανοούμενο αντιστασιακό μουσικοσυνθέτη με χιλιάδες ώρες εξορίας να μετέχει στην κυβέρνηση του πιο μισητού (πολιτικά) εχθρού του, ούτε συγγραφείς, τραγουδιστές συνθέτες και άλλους πολλούς, να περιφέρονται από κόμμα σε κόμμα, σαν εκπαιδευμένες μαϊμούδες που δίνουν την παράστασή τους, ανάλογα με τις ορέξεις του κοινού και του «πανηγυρτζή»!
Το χειρότερο όμως είναι όταν είσαι ένας μετρ της σάτιρας…
Ένας άνθρωπος, που κατάφερες με τόσο σωστό τρόπο να κάνεις την διαφορετικότητα αποδεκτή, ένας άνθρωπος που χρόνια περνούσες μηνύματα, όχι πολιτικά (ήσουν πολύ ανώτερος για να κάνεις κάτι τέτοιο), αλλά βαθειά κοινωνικά, ανθρωπινά και «αξιακά» και τώρα να ξεπέφτεις στην παγίδα του κομματισμού, υπηρετώντας τις εμμονές σου, τα φράγκα σου και αυτούς που σε έπεισαν να παίξεις το παιχνίδι τους…
Και παρακολουθώντας σε, (η αλήθεια είναι ελάχιστα τα τελευταία χρόνια) συνειδητοποίησα με θλίψη ότι δεν σε «πληρώνει» και δεν σε «τρέφει» πια η τέχνη σου, αλλά οι κάθε λογής «εργοδότες» σου…
Και επειδή ήσουν τόσο καλός, ξεπέρασες ακόμα και τους κανόνες του παιχνιδιού, αλλάζοντας «πίστα» και παίζοντας το δικό σου παιχνίδι, αδιαφορώντας, αν ακόμα και η χήρα Μήτση, θα ντρεπόταν για σένα…
Λυπάμαι… πραγματικά λυπάμαι!
Που πήρες πίσω από την Καρακαλτάκα και την Μήτση Καραμήτση την αξία που τους έδωσες, που η «Κυριακή των παπουτσιών» δεν είναι πια ίδια γιατί δεν ξέρεις πια «που πάει αυτό το λεωφορείο», που ο Τζίμης δεν έχει πιά διάθεση να σου πει «πάμε πλατείαααα;» και που το αμπέχονο του παππού σου δεν το φοράς πια γιατί το πέταξες στα σκουπίδια μαζί με τις αξίες σου και την αξιοπρέπεια σου, για να μας αποδείξεις πόσο σωστή είναι η φράση «φοβού τους Έλληνες»…
