Έρχονται τα πάνω κάτω σε μισθούς, συμβάσεις, απεργίες, απολύσεις

Στην επαναρρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και του καθεστώτος των συλλογικών διαπραγματεύσεων οδηγείται η κυβέρνηση έως το...

ερχόμενο φθινόπωρο.

Σύμφωνα με το 3ο Μνημόνιο, οι  ανατροπές θα είναι μεγάλες . Έτσι λοιπόν με δεδομένες τις μεγάλες αλλαγές που έχουν συντελεστεί στην ελληνική αγορά εργασίας και την παράταση του προγράμματος προσαρμογής, θεωρείται σχεδόν αδύνατο να καταργηθεί ο πυρήνας του ν. 4172/13 που προβλέπει μηχανισμό καθορισμού του κατώτατου μισθού και του ημερομισθίου από το κράτος με βάση αντικειμενικά κριτήρια (παραγωγικότητα, ανταγωνιστικότητα, κόστος ζωής, επίπεδο απασχόλησης κ.α.), ύστερα από προηγούμενη διαβούλευση με τη ΓΣΕΕ και τις εργοδοτικές οργανώσεις.

Ακόμη κι’ αν αλλάξει μερικώς ο σχετικός νόμος, στελέχη της αγοράς θεωρούν ότι θα υπάρξει θέμα για τις («παγωμένες») τριετίες, το επίδομα γάμου (ισχύουν έως τα τέλη του 2016, με βάση την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας σε αντίθεση με τα επιδόματα ωρίμασης, τέκνων, σπουδών και επικίνδυνης εργασίας τα οποία είναι υποχρεωτικά) και ενδεχομένως για την καταβολή των μισθών σε 12μηνη βάση (αντί των 14 σήμερα μαζί με τα δώρα και το επίδομα αδείας). Ως «αντίβαρο», η κυβέρνηση θα μπορούσε να «κερδίσει» την κατάργηση του χαμηλότερου κατώτατου μισθού που ισχύει για τους νέους ηλικίας έως 25ετών (510,95 ευρώ έναντι 586,08 ευρώ για όλους τους άλλους). 
Σε ότι αφορά τώρα τις ατομικές συμβάσεις στην χώρα μας έχουν (σχεδόν για τους 8 στους 10 εργαζόμενους) ενώ  επιχειρησιακές συμβάσεις έγιναν (163 μέσα στο πρώτο 5μηνο!) ενώ οι ελάχιστες κλαδικές και ομοιοεπαγγελματικές (μόνο 6 και 3, αντίστοιχα) οι οποίες και δεσμεύουν μόνο τα μέλη των εργοδοτικών οργανώσεων που τις υπογράφουν, δημιουργώντας συνθήκες άνισου ανταγωνισμού (και αποχώρησης των εργοδοτών από τις οργανώσεις τους).

Στόχος της Κυβέρνησης είναι να πετύχει την επαναφορά της επέκτασης των κλαδικών συμβάσεων εφόσον, όμως, τις υπογράφουν συνδικαλιστικές οργανώσεις και εργοδοτικοί φορείς που θα εκπροσωπούν το 51%. Ερώτημα υπάρχει για το εάν θα διατηρείται δικαίωμα αυτοεξαίρεσης (opt out) σε επιχειρήσεις ενώ «υπό εξέταση» θα τεθεί και το καθεστώς της μεσολάβησης και της διαιτησίας για την επίλυση των εργατικών διαφορών, μετά τις αλλαγές που έχουν γίνει στα χρόνια των Μνημονίων.

Περιορισμένος, θα είναι  σε σύγκριση με άλλες χώρες, είναι στην Ελλάδα ο χρόνος προειδοποίησης για την κήρυξη απεργιών (24 ώρες στον ιδιωτικό τομέα και 4 ημέρες στον ευρύτερο δημόσιο) ενώ «ελέγχονται» οι διαδικασίες λήψης των αποφάσεων και οι συνδικαλιστικές «διευκολύνσεις» (άδειες, απαγόρευση απόλυσης κ.ά.).

Για τις ομαδικές απολύσεις σε καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν προβλέπεται υπουργικό «βέτο» ενώ μόνο στην Ολλανδία ζητείται προηγούμενη έγκριση από την περιφερειακή υπηρεσία απασχόλησης (UWV) η οποία, ωστόσο, εφαρμόζει την «ουσία» της ευρωπαϊκής οδηγίας 98/59/ΕΚ και των διεθνών συμβάσεων, επιβάλλοντας στον εργοδότη ακόμη και την υποχρέωση καταβολής επιδομάτων ανεργίας. Στην Ελλάδα είναι ελεύθερες οι απολύσεις σε επιχειρήσεις με λιγότερα από 20 άτομα, και δεν ελέγχονται οι απολύσεις μέχρι 6 εργαζομένων το μήνα για επιχειρήσεις ή εκμεταλλεύσεις που απασχολούν 20 έως 150 άτομα και 5% του προσωπικού και μέχρι 30 εργαζόμενοι για επιχειρήσεις ή εκμεταλλεύσεις που απασχολούν πάνω από 150.

Προβλήματα υπάρχουν, ωστόσο, στην εφαρμογή της ουσίας της κοινοτικής νομοθεσίας (διαδικασία ουσιαστικών διαβουλεύσεων, κριτήρια επιλογής των προς απόλυση εργαζομένων, σχέδιο για τη στήριξη, κατάρτιση ή και επαναπρόσληψη, κατά σειρά προτεραιότητας, των απολυομένων, αν αλλάξουν οι συνθήκες) ενώ δεν υπάρχουν προστατευτικές διατάξεις για τους εργαζόμενους σε περιπτώσεις χρεοκοπίας (δεν μπορούν να λάβουν ούτε επίδομα), υποχρέωση αιτιολόγησης των απολύσεων. Ως αντάλλαγμα η χώρα μας διατηρεί υψηλότερες αποζημιώσεις που «κουρεύονται» εφόσον υπάρξει προειδοποίηση (εργοδοτικοί κύκλοι ζητούν να περιοριστεί κάτω από τους 4 μήνες που είναι το ανώτατο όριο για όσους έχουν πάνω από 10 έτη εργασίας στον ίδιο εργοδότη).

Η Ελλάδα αποκλίνει, τέλος, σε ό,τι αφορά το δικαίωμα των εργοδοτών στην ανταπεργία (lockout) που, όμως, δεν ζητούν να το αποκτήσουν οι εργοδοτικές οργανώσεις. Σχετική συμφωνία μη αλλαγής του πλαισίου είχε γίνει στη Γενεύη, επί υπουργίας του Γ. Βρούτση, με αποτέλεσμα το Διεθνές Γραφείο Εργασίας να ανακοινώσει ότι δεν είναι πάντα προς…μίμηση όσα ισχύουν σε άλλες χώρες («η οδήγηση στα αριστερά είναι βέλτιστη πρακτική στο Λονδίνο, αλλά, όχι στη Nέα Yόρκη» έλεγε χαρακτηριστικά η σχετική Εκθεση).