Τον γύρο του διαδικτύου κάνει ένα κείμενο που δημοσιεύτηκε από την Ίλντα Νταλί, εργαζόμενη σε ψυχιατρική κλινική, στην προσωπική της σελίδα στο facebook και περιγράφει τον συγκλονιστικό διάλογο της με...
έναν τρόφιμο.«Κάθομαι στο γραφείο με ανοιχτό τον υπολογιστή και μπαίνει ένας τρόφιμος (σημ: Ψυχιατρείο Δαφνί) για να μου ζητήσει τα φάρμακα του που είχε ξεχάσει πως τα άπιε. Περνάει η εικόνα του νεκρού παιδιού στην παραλία και ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος.
-Τι είναι αυτό;
-Ένα παιδί
-Γιατί δεν το σηκώνουν; Θα πνιγεί
-Έχει πνίγει
-Η μαμά του που είναι;
-Δεν ξέρω
-Να την βάλουν φυλακή. δεν πρόσεξε το παιδί
-Δεν φταίει η μαμά του. το έβαλε σε μια βάρκα για να το σώσει από τον πόλεμο αλλά για αυτές τις βάρκες δεν υπάρχει λιμάνι
-Γιατί δεν υπάρχει λιμάνι;
-Γιατί οι χώρες που δεν έχουν πόλεμο δεν τους θέλουν
-Πρόσφυγες είναι δηλαδή;
-Προσφυγές
-Άκουσε Μαρία μου…
-Λεν με λένε Μαρία βρε Γιάννη
-Δεν έχει σημασία. τυχαίο είναι το όνομα σου. Τυχαίο και που δεν ζεις στον πόλεμο.Αυτοί που δεν θέλουν τους πρόσφυγες είναι καταραμένοι
-Δεν πρόκειται να αλλάξουν
-Η γη δεν ανήκει σε κανέναν. οι άνθρωποι δεν έδωσαν γη σε αυτοί το παιδί για να περπατήσει αλλά η γη του έδωσε μια γωνία για να πεθάνει. το χώμα δεν κάνει διακρίσεις. τους δέχεται όλους. άσπρους μαύρους κίτρινους…όλους.Πιστεύεις ότι ξεκουράστηκε;
-Φυσικά. Κοιμάται μπρούμυτα για να μην βλέπει τους ανθρώπους
-Πήγαινε στο κρεβάτι σου να ξαπλώσεις. Είναι μεσημέρι
-Μην με διώχνεις όταν συζητάμε
-Δεν αντέχω να συζητάω άλλο.
-Αν δεν αντέχεις να πας στον πρωθυπουργό και να του πεις ότι τους θέλουμε τους προσφυγές. να τους φέρουν εδώ. “Εχουμε χώρο. εγώ θα ξαπλώσω κοντά στον τοίχο και χωράει να κοιμηθεί και άλλος ένας στο κρεβάτι μου. Και το φαί πολύ είναι. Φτάνει για όλους. Έτσι να του πεις. τα παιδιά δεν κάνει να πεθαίνουν. Θα του το πεις;
-Δεν μπορώ να του το πω αλλά θα το πω σε πολλούς ανθρώπους σε λίγο
-Θα πας σε πλατεία να βγάλεις λόγο;
-Κάπως έτσι!
-Να τους πεις να τα αγαπάνε τα παιδιά
-Θα τους το πω
-Και να μου φέρεις τα φάρμακα μου
Συζήτηση με έναν τρελό
Είναι στο κρεβάτι του και κλαίει. δεν ζητάει πια τα φάρμακα του. έχει μαζευτεί κοντά κοντά στον τοίχο και μονολογεί… τι ένας της είπα; αν μαζευτώ πιο πολύ, και δυο χωράνε.»
