Πορτοκάλογλου: Αυτή δεν ήταν Κυβέρνηση ήταν παρωδία...

Ο Νίκος Πορτοκάλογλου έκανε λόγο για κυβέρνηση-παρωδία της Αριστεράς σε μια συνέντευξη που παραχώρησε...
στην «Καθημερινή».
«Ηταν κωμικοτραγωδία όσα ζήσαμε. Κι αυτό που μου προκαλεί τη μεγαλύτερη θλίψη ή ακόμη και θυμό είναι η μισαλλοδοξία, ο διχασμός και το μίσος που καλλιεργήθηκαν. Διαλύθηκαν φιλίες, ακόμη και οικογένειες. Μια κοινωνία έφτασε στο σημείο είτε να αλληλοϋβρίζεται στο facebook, είτε να συνδιαλέγεται μόνον με αβγά και ντομάτες. Κι εκτός από την οικονομία, φάνηκε και η χρεοκοπία της Παιδείας μας. Η έλλειψη οποιασδήποτε εκπαίδευσης στον διάλογο και τη συνεργασία. Στη σύνθεση των διαφορετικών απόψεων για έναν κοινό στόχο. Προσωπικά βίωσα μια μορφή αυταρχισμού που μου θύμισε την πρώτη φάση της μεταπολίτευσης, όταν στα 18 μου επέλεξα να μην ενταχθώ σε καμία πολιτική οργάνωση. Με αποτέλεσμα να θεωρούμαι ο απολιτίκ της παρέας και να με νουθετούν όλοι να βρω τον ίσιο δρόμο. Ε, λοιπόν, κάπως έτσι ένιωσα ξανά. Σαν να μου έλεγαν οι αριστεροί φίλοι μου ότι “εσύ που διαφωνείς μαζί μας, δεν είσαι απλώς κάποιος που βλέπει αλλιώς τα πράγματα. Αμφισβητούμε τις προθέσεις σου, το ήθος σου, την εξυπνάδα ακόμη και τον πατριωτισμό σου"».
Ο Νίκος Πορτοκάλογλου θεωρεί ιδανικό αποτέλεσμα στις προσεχείς εκλογές ένα πλειοψηφικό ευρωπαϊκό μέτωπο ανεξαρτήτως των κομμάτων που θα το συγκροτούν:
«Διότι είναι φανερό πια ότι σε όλα τα κόμματα υπάρχουν ρεαλιστές και λαϊκιστές. Το ιδανικό, λοιπόν, θα ήταν ένα μέτωπο των ρεαλιστών Ευρωπαίων που θα απομονώσουν τους θαυμαστές των δικτατόρων. Διότι, αν το σκεφτείς, αυτό ζήσαμε στην τελευταία Bουλή. Τον τόνο έδωσαν θαυμαστές του Χίτλερ, του Στάλιν και του Μάο. Είμαστε η μόνη χώρα που οι ναζιστές αποκαλούνται πατριώτες και οι σταλινικοί προοδευτικοί».
Για τις αντιδράσεις που προκάλεσε το τραγούδι του «Θα περάσει και αυτό» και το αν ζορίστηκε απ' αυτές απάντησε:
«Στην αρχή ναι, ζορίστηκα. Και η ειρωνεία είναι ότι ο στίχος που αποτέλεσε την πέτρα του σκανδάλου, το “νικητές και νικημένοι όλοι χάσαμε μαζί" που κάποιοι καλοθελητές ταύτισαν με το “όλοι μαζί τα φάγαμε", είναι αυτός που δικαιώθηκε περίτρανα με το γελοίο δημοψήφισμα. Ένιωσα σαν η Αριστερά να μου την είχε φυλαγμένη επειδή μίλησα για την κρίση ήδη από το ’11 χωρίς να συμμορφωθώ προς τας υποδείξεις της. Αλλά είμαι υπερήφανος που δεν υπέπεσα στον πειρασμό του λαϊκισμού. Τον απεχθάνομαι, όπως και την κολακεία των χειρότερων ενστίκτων, στην οποία επιδόθηκαν, όχι μόνο δημοσιογράφοι και πολιτικοί, αλλά δυστυχώς και πολλοί καλλιτέχνες με κηρύγματα χυδαίας κομματικής προπαγάνδας, μίσους και διχόνοιας».