Η Έλενα Ακρίτα γράφει για τις εκλογές. Διαβάστε το κείμενο...Οι δεύτερες ευκαιρίες φάγανε τα καλύτερά μας χρόνια. Έρωτες, φιλίες, πολιτικές – όλοι δεύτερες ευκαιρίες μας ζητούσαν. Κι εμείς την δίναμε. Σαν τους ηλίθιους. Αν υπήρχε Νόμπελ Μαλακίας τώρα θα το κραδαίναμε δόξη και τιμή. Γιατί κανείς δεν μας ψεκάζει, παιδιά. Εκ γενετής είμαστε ψιλοκρετίνοι.
Δεύτερες ευκαιρίες μας ζητάνε πάλι. Την ώρα που μια χώρα βουλιάζει 20.000 λεύγες κάτω απ’ την θάλασσα - τα κανάλια ακκίζονται με τα παραλειπόμενα ενός ντιμπέιτ. Τα κουτσομπολιά, το γκόσιπ, το ντρες κόουντ. Πόσο ψηλός ο ένας, πόσο κοντός ο άλλος, πόσα ποτήρια νερό ήπιε ο Τσίπρας, το σακάκι του Μεϊμαράκη που ‘χει ντούγκλα το μουστάκι (για να παραφράσουμε και το κλασικό «δεν ξανακάνω φυλακή με τον Καπετανάκη»). Απύθμενες αηδίες που ουδεμία σχέση έχουν με τον κυρίαρχο γνώμονα μιας πολιτικής επιλογής.
Έτσι είμαστε εμείς οι Ελβετοί απ’ το καντόνι του Γκραουμπύντεν. Με λυμένα όλα τα προβλήματα, αγχωνόμαστε αν πάει 5 λεπτά πίσω ο ελβετικός ο κούκος. Εξ ου και τα προεκλογικά μας κριτήρια είναι ανάλογα:
Εγώ θα ψηφίσω αρχηγό από 1.85 ύψος και πάνω. Εγώ από 1.85 και κάτω. Εγώ όποιον πίνει πολύ νερό. Εγώ όποιον οδηγεί συλλεκτικό μίνι μόρις. Εγώ όποιον του αρέσουν τα ζακάρ πουλόβερ, ο Ερίκ Ρομέρ κι οι καρμπονάρες. Δεν θα ψηφίσω με βάση τις ανάγκες μου, όοοοχι: Θα ψηφίσω με βάση τις εσκεμμένες παπαριές ορισμένων δελτίων ειδήσεων.
Τις μέρες αυτές εμμονικά ανατρέχω στην Πηνελόπη Δέλτα. Η πατρικία των ελληνικών γραμμάτων περνούσε, κληρονομικώ δικαιώματι, από μάνα σαν κόρη. Σαν τα σεμέν πετσετάκια που είδαμε και πάθαμε να τα ξεκολλήσουμε πάνω από τις ασπρόμαυρες «Urania» τηλεοράσεις!
Λάτρεψα το «Παραμύθι χωρίς Όνομα» - αργότερα θα με μάγευε και στο θέατρο σε διασκευή του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Και πάντα, παραμονές εκλογών, ζωντανεύει ξανά αυτός ο άναρχος, ατσούμπαλος, σαματατζής λαός που ισορροπεί – με θεαματική αποτυχία – ανάμεσα στην απόκοτη λεβεντιά και την καλπάζουσα άνοια.
Βασικός ήρωας ο βασιλιάς «Αστόχαστος». Ένα ανθρωπάκι σκαρφαλωμένο πάνω στο ετοιμόρροπο θρόνο. Με τη στραβοχυμένη κορώνα και τα κουρέλια μιας πάλαι ποτέ πορφύρας… Γύρω του βυσοδομούν πραξικοπήματα, κινήματα, επαναστάσεις, ίντριγκες, διαπλοκές και συνωμοσίες. Το θησαυροφυλάκιο του κράτους το ‘χει βάλει ο βασιλιάς Αστόχαστος στην κωλότσεπη – ενώ ο λαός πεινάει. Φτώχεια, πείνα κι εξαθλίωση, φως από πουθενά.
Κάθε τρεις και λίγο, σε ζόρια και παλούκια, η βασιλική οικογένεια την έκανε με ελαφρά απ’ το παλάτι. Η βασίλισσα ανελάμβανε πάντα να ενημερώσει τον βασιλιά για τη νέα μετακόμιση. Κι εκείνος, αδιάφορος κι αμέτοχος, αναστέναζε στωικά και μουρμούριζε:
«Άντε πάλι, μάζευε και κουβάλα!»
Δεν τον ενδιέφεραν, βλέπεις, τον Βασιλιά Αστόχαστο, τα βάσανα του λαού. Στα τσακίδια η πείνα, η ανέχεια, το αδιέξοδο, ο θυμός, η οργή, οι πέτρες που θρυμματίζανε τα ακριβά κρύσταλλα της χλιδής του! Τον ενδιέφερε μόνο να μην ξεβολευτεί. Να μην πάρει το δισάκι του στον ώμο, να μην πλανιέται στα ερείπια μιας χώρας που αυτός κατέστρεψε:
«Άντε πάλι, μάζευε και κουβάλα!»
Κανείς δεν μας ψεκάζει, παιδιά. Εκ γενετής είμαστε ψιλοκρετίνοι. Κι η ψήφος του κρετίνου μετράει ίδια με την ψήφου του συνετού. Η ψήφος του λαμόγιου ίδια με την ψήφο του έντιμου. Η ψήφος του θύτη ίδια με την ψήφο του θύματος. Μακάρι, στο εκλογικό τμήμα, μαζί με την ταυτότητα να καταθέταμε πιστοποιητικά ευφυίας, ευαισθησίας, ευθυκρισίας. Κι αναλόγως να προσμετρώνται τα κουκιά: Το δικού σου πιάνεται για 3, το δικό του για 2, το δικό μου για 1.
Ζει ο Βασιλιάς Αστόχαστος!
Αλλάζει πρόσωπα, ιδεολογίες, εξαγγελίες, αλλά, ναι: Μια χαρά ζει! Και μια χαρά θα μας θάψει όλους!
Αλλάζει πρόσωπα, ιδεολογίες, εξαγγελίες, αλλά, ναι: Μια χαρά ζει! Και μια χαρά θα μας θάψει όλους!
Κι επειδή θα ακούσουμε τα τέρατα μέχρι την Κυριακή, ετοιμαστείτε. Θωρακιστείτε. Εμβολιαστείτε για να εξασφαλίσετε την ανοσία, κόντρα στην ανοησία.
Καλό βόλι. Ή μάλλον καλό μπόλι."
@Το κείμενο της Έλενας Ακρίτα στα Νέα αναδημοσιεύετε από την προσωπική της σελίδα στο facebook.
.png)
