Της Έλενας Ακρίτα Δεν επιθυμώ να χαλάσω το σουαρέ ντε γκαλά όσων ραφτήκανε για να βγούνε στις αγορές. Αλλά ακόμα και να θέλεις - που ΔΕΝ θέλεις - πώς να προσπεράσεις τις φωτογραφίες που δημοσίευσαν...
το www.tovima.gr και ο συνάδελφος Βασίλης Λαμπρόπουλος; Τις 7 φρικιαστικές εικόνες που καταγράφουν καρέ καρέ τα μεσαιωνικά βασανιστήρια στα οποία υποβάλανε τον 42χρονο κακοποιό Ιλία Καρέλι οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι των φυλακών Νιγρίτας;
Επειδή ζούμε σε μια χώρα όπου αναλύουμε τα αυτονόητα να αρχίσουμε ως έξης: Ο Καρέλι ήταν ένας επικίνδυνος κακοποιός. Ο Καρέλι σκότωσε έναν σωφρονιστικό υπάλληλο. Ολοι πρέπει να τιμωρούνται, ανάλογα με τον αδίκημα. Και οι ποινές να τηρούνται. Κι αν τώρα - μες στο τσακίρ κέφι του ποινικού μας συστήματος - γίνει και μια τζούρα από σωφρονισμό, ακόμα καλύτερα. Αλλωστε, γι' αυτό τις φυλακές τις λένε «σωφρονιστικά ιδρύματα» κι όχι π.χ. «κολαστήρια» ή «μεσαιωνικά μπουντρούμια». Εντάξει; Συστηθήκαμε; Τα 'παμε και τα συμφωνήσαμε; Ας πάει, λοιπόν, το εργάκι παρακάτω!
Οταν οι φωτογραφίες έκαναν τον γύρο του Διαδικτύου για μία ακόμα φορά η Χάνα Αρεντ με το βιβλίο της «Η κοινοτοπία του Κακού» χόρεψαν πάνω από τον τάφο του αξιακού μας συστήματος. Με δυο λόγια να θυμίσουμε πως η θεωρία της εβραίας διανοούμενης δημοσιογράφου και συγγραφέως είναι ότι για να «διαπραχθούν τερατωδίες δεν χρειάζονται τέρατα» (Ζίγκμουντ Μπάουμαν «Η φυσική ιστορία του Κακού»).
Αυτό που υποστηρίζει η Αρεντ είναι ότι σαδιστής και δολοφόνος μπορεί να γίνει ο καλός ανθρωπάκος της διπλανής πόρτας. Ο χαμογελαστός συμπολίτης μας που συναντάμε στο σουπερμάρκετ, στο μετρό, στην ουρά στην τράπεζα. Ο ευγενέστατος κυριούλης - ή κυριούλα - που εθίζεται σταδιακά στο «Κακό», χωρίς καν να το συνειδητοποιεί. Το είχα γράψει και παλιότερα, εμμονικά το επαναλαμβάνω και τώρα: το ίνδαλμά μου, η Αρεντ, που πολεμήθηκε όσο λίγοι στην εποχή της, έγραψε ένα άκρως προφητικό βιβλίο που δυστυχώς δικαιώνεται στις ημέρες μας.
Κι έτσι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γέμισαν άτομα που επικροτούσαν τον βασανισμό μέχρι θανάτου. Το ανατριχιαστικό είναι ότι εκείνοι που έλεγαν «καλά του έκαναν» είχαν στο προφίλ τους εικόνες με ηλιοβασιλέματα, λουλουδάκια, ρητά σοφών. Και - φυσικά - δικές τους οικογενειακές φωτογραφίες: Αγκαλιάζανε τρυφερά το παιδί τους, τη μάνα τους, τον σύντροφό τους. Ποζάριζαν ευτυχισμένοι αγνοώντας ότι η παρουσία τους και μόνο επιβεβαίωνε τον σκοταδισμό της «Κοινοτοπίας του Κακού». Οι άνθρωποι της διπλανής μας πόρτας φαντασιώνονταν τα πιο φριχτά βασανιστήρια - με ποιο επιχείρημα;
«Αν ήταν δικό σου παιδί;».
Αυτή η φράση είναι η κολυμβήθρα του δικού τους Σιλωάμ. Είναι αυτό που μέσα στο μυαλό τους νομιμοποιεί τον Μεσαίωνα στον 21ο αιώνα. «Αν ήταν το δικό σου παιδί;». Κατά τα άλλα, «καταδικάζουν τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται». Κατά τα άλλα, «είναι εναντίον των βασανιστηρίων». Κατά τα άλλα, είναι κατά της θανατικής ποινής. Αλλά...
«Αν ήταν το δικό σου παιδί;».
Και βέβαια, αν τους απαντήσεις «αν το δικό σου παιδί το καταδίκαζαν εις θάνατον και αποδεικνυόταν ΜΕΤΑ ότι ήταν αθώο; Αν ήταν τότε το δικό σου παιδί;». Εκεί, άκρα του τάφου σιωπή. Καμία απάντηση.
Και βέβαια όλοι μπορούμε να κατανοήσουμε τον πόνο, την οργή, την οδύνη. Αλλά εδώ δεν μιλάμε για αυτοδικία: εδώ μιλάμε για καθαρό σαδισμό.
Αυτά όλα τα καλοκάγαθα ανθρωπάκια με τον βούρδουλα στην κωλότσεπη δεν καταλαβαίνουν ότι η πεμπτουσία του Ποινικού Κώδικα δεν είναι «το δικό μας παιδί». Δεν καταλαβαίνουν ότι ο νόμος δεν καθορίζεται από το παιδί του νομοθέτη. Κι εδώ δεν υπάρχει «ναι μεν, αλλά». Οπως δεν υπάρχει «ολίγον έγκυος», «ολίγον φασίστας», «ολίγον βασανιστής», «ολίγον δολοφόνος».
Δεν καταλαβαίνουν ότι κάποιος για να βασανίσει μέχρι θανάτου δεν είναι λεβέντης «και «παλικάρι». Δεν γίνεσαι έτσι απλά βασανιστής ανθρώπου ή και ζώου. Πρέπει να είσαι διαταραγμένη προσωπικότητα. Είναι ένας άρρωστος ψυχικά άνθρωπος, ένας διεστραμμένος σαδιστής.
Και για να τελειώνουμε με αυτή την καραμελίτσα. Το «Εγκλημα έχει και Τιμωρία», φίλτατε Φιοντόρ. Αυτήν που προβλέπει ο νόμος. Πάνω από τον νόμο δεν είμαστε ούτε εγώ, ούτε εσύ, ούτε το «παιδί» κανενός. Αν έχει κενά ο νόμος; Πολλά! Αν οι ποινές πρέπει να τηρούνται; Μέχρι κεραίας! Αν τα ισόβια πρέπει να είναι ισόβια; Ούτε ώρα παρακάτω! Αλλά...
«Αν ήταν το δικό μας παιδί;».
Εκεί - για του πολίτες μιας ευνομούμενης κοινωνίας η απάντηση είναι μια: Ναι! Ναι, θα λέγαμε τα ίδια. Θα λέγαμε τα ίδια αν το «δικό μας παιδί» ήταν αθώο ή ένοχο. Θα λέγαμε τα ίδια αν το παιδί μας ήταν κακοποιός που δολοφόνησε, δεσμοφύλακας που δολοφονήθηκε ή οι δολοφόνοι του κακοποιού.
Τελευταίο: Αντί να καλύπτουμε με ιδεο-κακουργήματα τον σαδισμό μας, καλά θα κάνουμε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας με τέτοιον τρόπο ώστε να μην είναι «το δικό μας παιδί». Ούτε «το δικό σου παιδί». Κανενός το παιδί!
Τα σέβη μου, Χάνα!
@ Το κείμενο της Έλενας Ακρίτα δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ
