Αν η ζωή της γινόταν ταινία, βλέποντας τα όσα της συνέβησαν σε ένα μόνο μήνα, θα έλεγες πως πρόκειται για παρατραβηγμένο σενάριο κάποιου υπερβολικού συγγραφέα…Όμως η Τζόυς Ευείδη σε ένα μόλις μήνα έχασε τους γονείς της, χώρισε ύστερα από 14 χρόνια και είδε το σκυλί της να πεθαίνει. Σήμερα, κατάφερε να ξεπεράσει την κατάθλιψη και να χαμογελάει ξανά, εξομολογείται στο Περιοδικό Life. Λένε για τους κωμικούς ηθοποιούς ότι κουβαλάνε μια μεγάλη μελαγχολία. Συμβαίνει αυτό και σε σένα; Είναι μεγάλη αλήθεια αυτό… Δεν είσαι πάντα στα κέφια σου ή στα χάι σου. Το ότι παίζεις έναν κωμικό ρόλο στη δουλειά σου δεν σημαίνει ότι τον κουβαλάς και στη ζωή σου. Έχω περάσει τρελές περιόδους μαύρης κατάθλιψης, όπου τα βράδια πήγαινα και έπαιζα βαρβάτες κωμωδίες και κανείς δεν καταλάβαινε τίποτα. Η δουλειά λειτούργησε ψυχοθεραπευτικά όταν πέρασες κατάθλιψη; Και μόνο! Είναι αυτό που έλεγαν οι παλιές: Η δουλειά είναι ο καλύτερος γκόμενος. Ό,τι της δίνεις, στο δίνει πίσω. Με βοήθησε πολύ, ιδιαίτερα το ότι έπαιζα κωμωδία. Αναγκαζόμουν, ήθελα – δεν ήθελα να μπω σε ένα παράλληλο σύμπαν που είχε χαρά. Και εκ των υστέρων αντιλαμβάνομαι ότι ήμουν πολύ τυχερή γιατί μου απασχολούσε τη σκέψη μου και δεν με άφηνε αυτό να βυθιστώ.
Τι ήταν αυτό που σε οδήγησε στην κατάθλιψη;
Ξεκληρίστηκε η οικογένειά μου σε ένα μήνα. Αρχικά έφυγε η μητέρα μου και στο μήνα πάνω ο πατέρας μου, δεν άντεξε και την ακολούθησε. Ήταν πολύ άγριο γιατί δεν έχω σόι, είμαι ένα παιδί μόνο του. Ούτε αδέλφια, ούτε ξαδέλφια. Ξαφνικά δεν είχα οικογένεια.
Πώς βίωσες κάτι τέτοιο;
Ένιωσα ότι δεν είχα σημείο αναφοράς, ότι απλά φύτρωσα. Κάτι που ήταν καθεστώς, άνθρωποι που ήταν η καθημερινότητά μου, η ρουτίνα μου εξαφανίστηκαν. Δεν είχα το περιθώριο όμως να το πάρω πολύ βαθιά. Έπρεπε να δουλέψω για να επιβιώσω. Και αν κλεινόμουν στο σπίτι πίνοντας χάπια και κλαίγοντας, θα πέθαινα απ’ την πείνα. Αυτό που με κράτησε ήταν ότι με τους γονείς μου είχα εξαιρετικές σχέσεις, ξεκάθαρες. Δεν είχε μείνει λοιπόν τίποτα πίσω. Δεν έμειναν απωθημένα. Γιατί δεν αποφάσισαν να κάνουν άλλα παιδιά; Μεγάλη κουβέντα πιάνεις… Ο μπαμπάς ήθελε, η μαμά όχι. Ζούσαν στον Καναδά, γεννήθηκα εγώ, μετά ήρθαμε στην Ελλάδα, μεγάλωσα, και περνούσαν πολύ ωραία για να κάνουν κι άλλα παιδιά. Τι θυμάσαι απ’ εκείνη την περίοδο αφού έχασες τους γονείς σου; Κάποια στιγμή το σπίτι μου ήταν σαν τάφος. Γιατί πρέπει να σου πω πως είχα ένα σκύλο που και αυτός πέθανε την ίδια περίοδο ενώ λίγο πριν είχα χωρίσει ύστερα από 14 χρόνια. Όλα την ίδια περίοδο; Όλα! Κι αν τα έγραφα αυτά σε κείμενο θα έλεγαν πως είναι too much, δεν θα ήταν πιστευτό. Κάποιες φορές όμως η ζωή είναι ανώτερη της κωμωδίας. Λένε πάντως πως μόνο όταν φύγουν και οι δυο γονείς κόβεται ο ομφάλιος ρόλος. Είναι όντως έτσι. Το άλλο που συμβαίνει είναι το εξής παράδοξο. Όταν τους χάσεις, όποτε μιλάς γι’ αυτούς δακρύζεις χωρίς να λες κάτι στενάχωρο.
