Τα παιδιά ήταν κοντά στα δεκατέσσερα. Μόλις ξεκινούσε η εφηβεία. Αγόρια και τα δύο, το βλέμμα τους έδειχνε το απύθμενο χάος των σκέψεών τους και η συμπεριφορά τους είχε...
στοιχεία βαρβατίλας.
Ήταν τότε, στο σωτήριο έτος 2004. Η Εθνική Ελλάδος δεν είχε πάρει ακόμη το euro και η Γιάννα δεν είχε ακόμη κερδίσει το στοίχημα των Ολυμπιακών. Κτύπησε η πόρτα… Δεν σας είπα δύο ακόμη σημαντικές λεπτομέρειες πριν φτάσουμε στο κτύπημα της πόρτας. Η πρώτη είναι ότι ζούσαμε τις τελευταίες ημέρες του Σημίτη του εκσυγχρονιστή. Κι η δεύτερη ότι ήταν Παρασκευή, λίγο πριν τα μεσάνυκτα. Τι μπορείτε να υποθέσετε αν κάποιος κτυπήσει εκείνη την ώρα την πόρτα του σπιτιού σας. Ότι κάποιος νεαρός έκανε λάθος και φέρνει σε εσάς τα σουβλάκια που παρήγγειλε ο γείτονας. Ότι κάποιος κάνει λάθος γενικά. Προσωπικά πάντα περίμενα τον δικηγόρο από το New York. Μπορεί να μην είχα ποτέ θεία στην Αμερική, αλλά αυτό δεν εμπόδιζε την φαντασία μου από μικρό παιδί να έχει δέσει ένα σενάριο όπου οι δικηγόροι μόλις έχουν φτάσει από την μαγική πόλη και έρχονται κατευθείαν από το αεροδρόμιο στο σπίτι. «Ο κύριος Μαυρίδης»; Έτσι λένε και μετά σκάνε το παραμύθι για μια κληρονομιά μερικών δεκάδων (και γιατί όχι εκατοντάδων) εκατομμυρίων δολαρίων. Αλλά ούτε αυτή την φορά ήταν οι δικηγόροι. Τα παιδιά έτρεξαν να ανοίξουν. Είχαν παραγγείλει πίτσα και είχαν έννομο συμφέρον να σπεύσουν. Ανοίγοντας την πόρτα τους κυρίευσε η απογοήτευση: «Μπαμπά το ΣΔΟΕ κτυπάει την πόρτα το σπιτιού μας». Οι τρείς «αδιάφθοροι» έμειναν κάγκελο. Δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι δύο έφηβοι τους πήραν χαμπάρι. Ρώτησαν επίμονα να μάθουν το πως; Αυτό μόνο τους ένοιαζε εκείνη την ώρα. Τα υπόλοιπα, αν θα έμπαιναν μέσα χωρίς την άδεια του εισαγγελέα ή έξω περιμένοντας τον εισαγγελέα, ήταν κάτι που το έχουν ζήσει όλοι οι συμπάσχοντες και νομίζω ότι δεν παρουσιάζει και ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Τέλος πάντων, μπήκαν μέσα με την συμφωνία να περιμένουν τον λογιστή. Οπότε ρωτάει ο ένας αδιάφθορος για πολλοστή φορά τους νεαρούς, πως τους κατάλαβαν. Κι εκείνος του είπε: «Είστε τρεις, βράδυ, ντυμένοι σαν δημόσιο υπάλληλοι. Έρανο δεν κάνετε τέτοια ώρα, τι άλλο μένει; Άλλωστε, έχετε πάει σε τόσα και τόσα σπίτια». Ναι! Το 2004 είχαν λυσσάξει. Ήταν τότε πριν τις εκλογές και το ΣΔΟΕ ήταν το απόλυτο όργανο της τότε κυβέρνησης. Κι είχε χρησιμοποιηθεί σε τέτοιο εύρος που το γνώριζαν και τα μικρά παιδιά. Πέρασε η ώρα, ήρθε ο λογιστής και έκπληκτος πρόσεξα ότι η συζήτηση έγινε πιο «επαγγελματική». Είχαν συναντηθεί σε μερικούς ελέγχους ακόμη. Εγώ δεν υπήρχα. Μιλάγανε σε άλλη διάλεκτο. Λες και ήταν συνάδελφοι. Λογιστές και ελεγκτές ήταν μέλη σε έναν άλλο κόσμο που μόνο οι μυημένοι μπορούσαν να αντιληφθούν το τι πραγματικά συνέβαινε. Από το 2004 μέχρι σήμερα πέρασε αρκετός χρόνος και μία χρεοκοπία της χώρας. Μία τρόικα, μερικά μνημόνια και μπόλικο σασπένς για την επόμενη ημέρα. Ένα πράγμα παρέμεινε σταθερό: Το ΣΔΟΕ εξακολουθεί και είναι το απόλυτο όπλο στα χέρια του πολιτικού κόσμου. Και το υφιστάμενο πολύπλοκο νομικό πλαίσιο το κλειδί για τις συναλλαγές παντός τύπου. Υπάρχει ίσως μία διαφορά: Τότε δεν είχαν ακόμη συλληφθεί αρκετοί επίορκοι από την τάξη των «αδιάφθορων». Όσοι δεν είχαν στη ζωή τους επιχειρηματική δράση δεν μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει επιδρομή του ΣΔΟΕ. Στο γραφείο ή στο σπίτι. Δεν ξέρει τι σημαίνει να ερμηνεύει τον νόμο κάποιος ο οποίος δεν ξέρει και τι ακριβώς σκοπεύει να κάνει με την περίπτωσή σου. Και δεν μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει να έρχονται «συστημένοι» για να σε κρεμάσουν στο δέντρο. Αλήθεια κύριε Σαμαρά. Πιστεύετε ότι έχουν αλλάξει πολλά πράγματα από το 2004 μέχρι σήμερα. Από τότε που η δική σας παράταξη κατηγορούσε ανοικτά το ΣΔΟΕ για τον σκοτεινό της ρόλο; Θανάσης Μαυρίδης, capital.gr
.png)
