"Το αποτέλεσμα της -δικτατορικού τύπου- εντολής να καλυφθεί η απουσία γιατρού στη Γαύδο, είναι να μείνω ο μοναδικός δημόσιος γιατρός σε όλη την περιοχή του Ακρωτηρίου, τη στιγμή που...
ακόμα και με βάση τις εισηγήσεις των διάφορων επιτροπών για την ΠΦΥ, απαιτούνται τουλάχιστον 6 μόνιμοι γιατροί, με σταθερή καθημερινή παρουσία και γνώση του πληθυσμού ευθύνης".
Αυτό ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για το γιατρό Δημήτρη Μακρέα, που εργάζεται ως γιατρός Γενικής ιατρικής στο Περιφερειακό Ιατρείο Αρωνίου . Η επιστολή, στην οποία ο ίδιος δίνει το όνομα "σημείωμα αυτοκτονίας", έχει ως εξής:
Ίσως δεν είναι ο καλύτερος χώρος για να δημοσιευτούν τόσο προσωπικές και φορτισμένες στιγμές. Προβληματίζομαι αν πρέπει να το ανεβάσω.Από την άλλη αν δε δημοσιοποιηθούν αυτή η σελίδα δε θα είναι παρά ένα σώμα χωρίς ψυχή… ένα καθόλα ψεύτικο προφίλ που δε θα είχε καμία σχέση με μένα. Σε στιγμές πολύ έντονης φόρτισης έγραψα το παρακάτω κείμενο που θα μοιραστεί στους κατοίκους του Ακρωτηρίου….
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ
Δυστυχώς δεν υπάρχει κανένας εύκολος τρόπος να γράψεις ένα σημείωμα “αυτοκτονίας”. Στην προκειμένη περίπτωση -ευτυχώς- όχι βιολογικής , αλλά “επαγγελματικής αυτοκτονίας”. Έρχονται όμως στιγμές που ο άνθρωπος αδυνατεί να διαχειριστεί το συναισθηματικό του φορτίο, την πίεση που συσσωρεύεται από μια εξαιρετικά απαιτητική εργασία σε ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες.
Στα εννέα χρόνια που εργάζομαι ως γιατρός Γενικής ιατρικής στο Περιφερειακό Ιατρείο Αρωνίου προσπάθησα και έχω την εντύπωση ότι, με τη βοήθεια και την ανοχή του κόσμου, κατάφερα το ιατρείο να ανταποκρίνεται στις ανάγκες κάθε ανθρώπου ξεχωριστά, αλλά και των κοινοτήτων του ακρωτηρίου, συνολικά. Χωρίς να υπάρξει κανενός είδους αποκλεισμός. Με αγωνιώδη προσπάθεια να χτιστούν στέρεες θεραπευτικές σχέσεις με κάθε άνθρωπο που με εμπιστεύτηκε.
Ίσως πολλά να μπορούσαν να γίνουν διαφορετικά και ακόμα καλύτερα , ίσως οι γνώσεις και δεξιότητές μου ως θεραπευτή να μπορούσαν να είναι περισσότερες, ίσως τα λάθη μου να μπορούσαν να είναι λιγότερα. Πιστεύω όμως ,ότι προσπάθησα και μόχθησα. Ότι τίμησα την ευθύνη που μου ανατέθηκε με όλες μου τις δυνάμεις, πιθανώς και με ένταση μεγαλύτερη από όση μπορούσα να αντέξω.
Από τη χρονική περίοδο που ξεκίνησε η “κρίση” αισθάνθηκα την υποχρέωση να προσπαθήσω ακόμα περισσότερο, να μην υπολογίσω ψυχική, πνευματική και σωματική κόπωση, προκειμένου να ανταποκριθώ σε ολοένα και αυξανόμενες απαιτήσεις σε παροχή ιατρικών υπηρεσιών, αλλά και να στηρίξω ανθρώπους που εκτός την αρρώστια βίωναν τη ματαίωση κάθε ελπίδας και προσδοκίας τους.
Θεώρησα και εξακολουθώ να θεωρώ ότι αυτή είναι η ιστορική ευθύνη ενός “δημόσιου γιατρού” , ενός επαγγελματία που προσπαθεί να αφουγκραστεί τις ανάγκες των συνανθρώπων του και να υποστηρίξει τη φιλοσοφία και ιδεολογία του με την ίδια τη στάση ζωής του.
Με πολύ περηφάνια, πιθανώς και με μια δόση αλαζονείας, πιστεύω ότι υπήρξα μέλος του αθέατου, αλλά ευτυχώς καθόλου αμελητέου κομματιού της κοινωνίας, που κατόρθωσε να αποτρέψει την ολοκληρωτική κοινωνική καταστροφή.
Αν δεν έχουμε οριστικά καταρρεύσει, αν εξακολουθεί να υπάρχει μια στοιχειώδης κοινωνική συνοχή, συμβαίνει χάρη στην προσπάθεια ανθρώπων που σε σχολεία και νοσοκομεία, σε πόλεις και χωριά, σε ενορίες και γειτονιές, σε δημόσιους αλλά και ιδιωτικούς χώρους, αρνήθηκαν να παραδοθούν στη δίνη της κρίσης , στηρίζοντας τους συνανθρώπους τους και δεχόμενοι στήριξη από αυτούς. Αυτή ήταν και η μοναδική, αλλά συνάμα τεράστια νίκη του κοινωνικού κινήματος.
Όσο διάστημα εργάζομαι στο ΠΙ Αρωνίου δεν ένιωσα ποτέ στερημένος από την αγάπη και τη στοργή των ανθρώπων. Ίσως ο περισσότερο ωφελημένος από την εννιάχρονη σχέση μου με τους κατοίκους του Ακρωτηρίου να είμαι εγώ ο ίδιος. Ωρίμασα και μέστωσα ως θεραπευτής, έγινα καλύτερος ως άνθρωπος, έμαθα να δομώ υγιείς, λειτουργικές και πάνω από όλα ειλικρινείς σχέσεις, θεραπευτικές αλλά και ανθρώπινες, έμαθα να κάνω τον ιδεαλισμό μου πράξη… Είμαι απολύτως βέβαιος ότι η προσπάθειά μου και η λειτουργία του ΠΙ Αρωνίου έχει αξιολογηθεί θετικά από τους ίδιους τους ανθρώπους που με τίμησαν με την εμπιστοσύνη και την αγάπη τους. Ευχαριστώ με όλη μου την ψυχή κάθε έναν ξεχωριστά.
Σε πλήρη αντιδιαστολή με τους ανθρώπους βρίσκεται ο κρατικός μηχανισμός και η πολιτική ηγεσία. Θα περίμενε κανείς , ότι σε μια περίοδο που εργαζόμαστε στα όρια της ψυχικής ,σωματικής και επαγγελματικής εξουθένωσης, να έχουμε τουλάχιστον την ηθική υποστήριξη της πολιτείας.
Αντί αυτού, βιώνουμε τον καθημερινό εξευτελισμό, τη συκοφάντηση και την παρεμπόδιση κάθε προσπάθειας να παρέχουμε υψηλού επιπέδου φροντίδα υγείας. Θα μπορούσα να απαριθμήσω έναν ατελείωτο κατάλογο με τα προβλήματα των υγειονομικών δομών, την ανικανότητα του κρατικού μηχανισμού και την αδιαφορία για τις ανάγκες των ανθρώπων, αλλά και των επαγγελματιών που δουλεύουμε στο ΕΣΥ.
Θα σταθώ μόνο στη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Το αποτέλεσμα της -δικτατορικού τύπου- εντολής να καλυφθεί η απουσία γιατρού στη Γαύδο, είναι να μείνω ο μοναδικός δημόσιος γιατρός σε όλη την περιοχή του Ακρωτηρίου, τη στιγμή που ακόμα και με βάση τις εισηγήσεις των διάφορων επιτροπών για την ΠΦΥ, απαιτούνται τουλάχιστον 6 μόνιμοι γιατροί, με σταθερή καθημερινή παρουσία και γνώση του πληθυσμού ευθύνης.
Προσωπικά, δε μπορώ να συναινέσω στον εξευτελισμό κάθε έννοιας ιατρικής φροντίδας, αλλά και στην προσωπική μου εξόντωση. Με μεγάλη περηφάνια θεωρώ ότι έχω δώσει τον καλύτερο μου εαυτό για να μην αποκλειστεί κανένας άνθρωπος από το ιατρείο.
Κριτήρια αποκλεισμού δεν εφάρμοσα ποτέ και δε σκοπεύω να εφαρμόσω. Όσοι από τον κρατικό μηχανισμό με περίσσια ευκολία αφήνουν μια περιοχή με περισσότερους από 13.000 κατοίκους, αλλά και με μετακινούμενο από τα Χανιά πληθυσμό, με έναν μόνο δημόσιο γιατρό, οφείλουν να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες των πράξεων τους και να αναλάβουν την ευθύνη για τον τυχόν αποκλεισμό ανθρώπων από το ΠΙ Αρωνίου.
Υπό τις παρούσες συνθήκες είναι αδύνατον να συνεχίσω να εργάζομαι. Ελπίζω ότι το διάστημα που θα κάνω χρήση της άδειας μου θα βρεθεί οριστική και μόνιμη λύση στο δραματικό πρόβλημα υποστελέχωσης των δημόσιων ιατρείων στην περιοχή του Ακρωτηρίου, μακριά από λογικές περιφερόμενων γιατρών που κατά περίπτωση και ανάλογα με την κοινωνική κατακραυγή καλύπτουν για περιορισμένη χρονική διάρκεια πολύ περιορισμένες ανάγκες, κύρια σε συνταγογραφία.
Σε διαφορετική περίπτωση δε βλέπω άλλο δρόμο από την “επαγγελματική αυτοκτονία” και τη παραίτηση μου, ως τον ύστατο και πλέον οδυνηρό τρόπο αντίστασης. Με την ειλικρίνεια και την εντιμότητα με την οποία πορεύτηκα όλα αυτά τα χρόνια σας δηλώνω ότι το μοναδικό που επιθυμώ, είναι να συνεχίσω εργάζομαι ως δημόσιος γιατρός στο Ακρωτήρι.
Αυτή τη στιγμή όμως, νιώθω τσακισμένος και εξευτελισμένος…
Πρέπει να αισθανθώ ξανά ικανός να δουλέψω, να σκεφτώ και κυρίως να νιώσω αν μπορώ να συνεχίσω..
Θέλω ξανά να ευχαριστήσω κάθε έναν ξεχωριστά για την αγνή και άδοληαγάπη με την οποία με περιβάλλετε και την εμπιστοσύνη που μου δείξατε".
Δημήτρης Μακρέας,
Γιατρός στο Ακρωτήρι...
ertopen.com
