Με μία προκλητική και αλαζονική
ανάρτησή της σε
εθνικιστικές ιστοσελίδες, η κόρη
του Νίκου Μιχαλολιάκου, Ουρανία, καλεί τα μέλη του ακροδεξιού κόμματος να θυσιάσουν όλα όσα έχουν για την ιδέα
που πρεσβεύει η Χρυσή Αυγή, δηλαδή...
του μπαμπά της.
Ολοκληρο το κείμενο της Ουρανίας είναι :
Με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας
τον τελευταίο καιρό, εμείς που θυμόμαστε τη Χρυσή Αυγή πριν γίνει γνωστή
σε όλους με την είσοδο της στο κοινοβούλιο έχουμε κάνει κάποιες
παρατηρήσεις. Επομένως, το κείμενο αυτό δεν προορίζεται για το σύνολο
των οπαδών του Κινήματος, αλλά για τους λίγους που οι ίδιοι γνωρίζουν
πολύ καλά ποιοι είναι. Πολλές φορές έχουμε πιάσει τους εαυτούς μας να
αναρωτιόμαστε για το ποιοι είναι όλοι αυτοί που έρχονται στα γραφεία
μας, για το ότι στις δουλειές μας ακούσαμε να λένε κάτι θετικό για το
Κίνημα, ότι δεν έχουμε ξαναδεί τόσο πολύ κόσμο σε εκδηλώσεις ή για το
γεγονός ότι τώρα πολύ πιο ελεύθερα εκφράζονται οι ιδέες μας στην
κοινωνία. Θεμιτοί και φυσιολογικοί συλλογισμοί ανθρώπων που έζησαν τις
Ιδέες σε χρόνια με διαφορετική δυσκολία και συνθήκες άλλου είδους
πολέμου.
Βλέποντας τη Χρυσή Αυγή να μεγαλώνει
και ουσιαστικά να γιγαντώνεται προκαλώντας πανικό σε κάθε εχθρό μας,
νιώθουμε περήφανοι και χαρούμενοι. Βλέπουμε κάποιου είδους ανταπόδοσης
του κόπου, των θυσιών και του αίματος που χαρίσαμε για τον Αγώνα. Μετά
τα τελευταία συμβάντα έπιασα τον εαυτό μου να κάνει άλλου είδους
συλλογισμών. Αποφάσισα λοιπόν να γράψω αυτό το κείμενο για να τους
μοιραστώ με αυτούς τους λίγους που θα καταλάβουν ακριβώς τι εννοώ.
Κι αν η Χρυσή Αυγή χάσει τον κόσμο
της; Κι αν πέσουν τα ποσοστά της; Κι αν μας θέσουν εκτός νόμου; Κι αν
τελικά κερδίσει η προπαγάνδα του συστήματος; Σίγουρα συλλογισμοί τους
οποίους όλοι μας κάναμε. Μετά όμως κάποιοι πιο σκοτεινοί συλλογισμοί
έκαναν την εμφάνιση τους. Κι αν μείνουμε πάλι λίγοι; Κι αν μας βάλουν
φυλακή; Κι αν μας σκοτώσουν για υποτιθέμενα «αντίποινα»; Προς αποφυγήν
παρεξηγήσεως, αυτοί οι συγκεκριμένοι συλλογισμοί δεν έγιναν με ίχνος
πανικού στο μυαλό μου. Έγιναν με απορία, με ανησυχία και ακόμα ακόμα με
ένα είδος έξαψης. Θα εξηγήσω παρακάτω τι εννοώ.
Ερχόμενοι στην αγκαλιά της Χρυσής
Αυγής και προσφέροντας τον εαυτό μας στην Άγια αυτή Ιδεολογία μαθαίνουμε
πολλά πράγματα. Από τον καθημερινό τρόπο ζωής, την αντιμετώπιση των
δυσκολιών και βάζουμε την ψυχή μας μέσα στη δίνη των συναισθημάτων και
των γνώσεων που μας παραδίδει ιερά αυτή η Ιδεολογία. Γινόμαστε ΈΝΑ με
αυτήν. Ο καιρός όμως περνάει και αλλάζει. Κάποιοι μπορεί να ξεχνούν.
Όλοι σίγουρα παρασυρθήκαμε κάποια στιγμή από τον ενθουσιασμό μας,
βλέποντας τις μεγαλύτερες επιθυμίες μας να γίνονται σιγά σιγά
πραγματικότητα. Δε πρέπει όμως να ξεχνάει κανείς. Ούτε το λόγο της
ένταξης μας στο Κίνημα, ούτε τις θυσίες που πάντα πιστεύαμε πως θα
κάναμε για τις ιδέες μας. Μα πιο σημαντικό δε πρέπει να ξεχνάμε πως ο
Αγώνας είναι μια αυτοτελής ενέργεια και ύπαρξη. Η δικαίωση είναι κάτι
προαιρετικό το οποίο όσοι είχαν την τύχη να το γευθούν τότε είναι
τυχεροί. Άλλοι όμως δε το γεύτηκαν ποτέ. Κι αυτούς τους συναγωνιστές δεν
πρέπει να τους ξεχνούμε.
Αναρωτήσου λοιπόν αν είσαι έτοιμος
να πας φυλακή ενώ είσαι αθώος μόνο και μόνο επειδή είσαι εθνικιστής.
Αναρωτήσου αν είσαι έτοιμος να πεθάνεις γι αυτά που πιστεύεις χωρίς όμως
να γίνεις ήρωας με δόξες και τιμές. Μένοντας ένας ανώνυμος νεκρός του
Αγώνα. Αναρωτήσου πόσα είσαι έτοιμος να θυσιάσεις και πόσα ουσιαστικά
έχεις να χάσεις. Αναρωτήσου μέχρι που είσαι διατεθειμένος να φτάσεις.
Εσείς οι λίγοι ξέρετε ακριβώς τι εννοώ. Αναρωτήσου αν μπορείς να τα
χάσεις όλα μα όλα για μια ιδέα, τη δική μας Ιδέα. Απλά αναρωτήσου και
διάλεξε. Μπορείς να είσαι ένας από εμάς; Μπορείς να ζεις μόνο για μια
Ιδέα; Εγώ μπορώ. Εμείς μπορούμε. ΕΣΥ;
Ουρανία Μιχαλολιάκου
