Ο δήμαρχος Πειραιά Βασίλης Μιχαλολιάκος διαθέτει ένα πρωτότυπο χαρακτηριστικό. Μιλάει συνέχεια για τον εαυτό του. Όχι για το έργο του, αλλά για τον ίδιο. Πόσες φορές θα ακούσουμε πια ότι τον έλεγαν τρελό που παραιτήθηκε από βουλευτής; Πόσες φορές θα επαναλάβει ακόμα ότι δεν είναι αυτοδιοικητικός και πως το πάθος του είναι ο Πειραιάς; Νισάφι το εμπεδώσαμε, όχι άλλο κάρβουνο πως αλλιώς να το πούμε;
Ποιόν ενδιαφέρουν όλα αυτά πέρα από τον ίδιο και την οικογένειά του που του στέκεται στα δύσκολα; Έχει καταλάβει ο δήμαρχος πως οι πολιτικές φιγούρες έχουν καταρρεύσει στα μάτια του κόσμου ως χάρτινοι πύργοι; Έχει σκεφτεί πως εκείνη την ώρα που αυτοθαυμαζόταν σε ζωντανή σύνδεση, χιλιάδες μάτια τον κοιτούσαν σαν εξωγήινο που ήρθε από τον πλανήτη Άρη;
Αν ο δήμαρχος έχει καλές προθέσεις, ας εστιάσει στην κοινωνική πολιτική που το μόνο που ακούμε δύο χρόνια τώρα είναι ότι "δεν υπάρχει συνάνθρωπος μας χωρίς ένα πιάτο φαΐ και χωρίς κρεββάτι", χωρίς καμία άλλη ενημέρωση, την ώρα που η επαιτεία η φτώχεια και η ανέχεια αυξάνονται ραγδαία στο μεγάλο λιμάνι.
Το να προσπαθεί να ενισχύσει το εγώ του τηλεοπτικά και όχι μόνο, καλό κάνει στην αυτοπεποιήθησή του, ίσως όμως θα πρέπει να ακούσει και μια άλλη άποψη για την εικόνα του.
@Με λίγα λόγια οι προσωπικές διηγήσεις ασφαλέστατα, (που λέει και ο δήμαρχος) μπορεί να έχουν την πλάκα τους στις παρέες μεταξύ φίλων, αλλά οι συνεχείς δημόσιες επαναλήψεις κουράζουν αφόρητα τους θεατές...
